Δίπλα στις καρδούλες του Ίνσταγκραμ, τα κόκκινα χείλη που μας δίνουν φιλιά και τα κόκκινα φώτα της χριστουγεννιάτικης Αθήνας, υπάρχει το κόκκινο της Bipolia. Είναι το χρώμα που κυριαρχεί στις φωτογραφίες της. Είναι, επίσης, το χρώμα που φέρνω στο μυαλό ακούγοντας το ντεμπούτο της, There, I said it. Η 24χρονη Ελληνίδα τραγουδοποιός συστήθηκε παίζοντας ηλεκτρική κιθάρα στους δρόμους της Αθήνας. Ύστερα έπαιξε σε σπίτια φίλων, σε κρεοπωλεία (φαντάζομαι το αίμα να την πιτσιλάει), στους 33 Lovers, σε μικρά μπαρ της συμφοράς αλλά και μεγάλες σκηνές, όπως αυτή του Gagarin. Το φωτογενές πρόσωπό της εμφανιζόταν κάθε τόσο σε διάφορα μέρη (μέχρι και σε κολεξιόν της Φίμπι Φάιλο την είδα), όμως η ίδια επέστρεφε πάντα σπίτι, όπου έγραφε και ηχογραφούσε.
Το There, I said it ξεκινάει με τον στίχο «I don’t wanna stay in my room». Η φράση συμπυκνώνει έναν δίσκο DIY φιλοσοφίας, που ηχογραφήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε υπνοδωμάτιο, αλλά κουβαλά μια λαχτάρα σύνδεσης, εξομολόγησης, εξωστρέφειας. Τα τραγούδια πατάνε άλλοτε στο συναίσθημα και στη μελωδία (Elvis, Destroy my life) και άλλοτε σε μια spoken word φόρμα, με σκοτάδι, αισθησιασμό, αλητεία και μπόλικα σύνθια (The Floor, Filth). Τι με προβληματίζει; Η δυνατή φωνή και το όλο κλίμα στο τελευταίο λεπτό του Elvis δημιουργούν μια αίσθηση ότι υπάρχει κάτι πολύτιμο εδώ, που δεν αναδεικνύεται πλήρως στο σύνολο του άλμπουμ. Κατά τα άλλα, το εξαιρετικό The man that lives inside me φανερώνει το potential της Bipolia ως συνθέτριας. Σε μια υγιή συνθήκη, θα ακουγόταν ήδη στα μισά ελληνικά ραδιόφωνα. Αλλά ξέχασα, δεν είναι αυτό που θέλει ο κόσμος…
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠPrimal Scream – Come ahead
Άλλοι χαρακτηρίζουν απογοητευτική την επιστροφή των Primal Scream και άλλοι μιλάνε για το άλμπουμ της χρονιάς. Γκόσπελ χορωδίες, άρωμα ψυχεδελικών ’60s, συμφωνικό φανκ και πολιτική διαμαρτυρία συγκροτούν έναν δίσκο «βαριάς» παραγωγής, που ακούγεται σε δόσεις. Αν δεν περισσεύει χρόνος, ακούστε μόνο το Love insurrection.
