Η πορεία μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας -όσο υπερβολική κι αν φαίνεται αυτή η διατύπωση- ακολουθεί τη φυσική ροή όλων των πραγμάτων: Έχει αρχή μέση και τέλος, ακόμη κι αν κάποιες φορές νομίζουμε πως το παραμύθι θα κρατήσει για πάντα. Στο απόγειο της δόξας της, δεν υπάρχει ούτε ένας οπαδός που να οσμίζεται την φθορά που κάποια στιγμή θα επέλθει. Όλοι νιώθουν πως οι τίτλοι θα συνεχίσουν να φτάνουν σαν ζεστό ψωμί, τα μεγάλα ονόματα δεν θα γεράσουν ποτέ, τα συστήματα δεν θα σταματήσουν να δουλεύουν στο γήπεδο. Μέχρι που κάποιοι εξωγενείς ή ενδογενείς παράγοντες αλλάζουν τα δεδομένα. Ο πιο κρίσιμος από αυτούς; Οι παίκτες κάποια στιγμή μεγαλώνουν, όπως όλοι μας. Η αναγκαία αντικατάσταση τους δεν γίνεται με τον σωστό τρόπο. Ο συνδετικός ιστός της ομάδας διαλύεται και τα πάντα καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
«Δεν θα κερδίζουμε το πρωτάθλημα επί 50 χρόνια»
Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα στη σύγχρονη ποδοσφαιρική ιστορία. Από την αλλαγή φυσιογνωμίας που επήλθε στη μετά-Πεπ εποχή της Μπαρτσελόνα, μέχρι την κατακόρυφη πτώση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν αποχώρησε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Τα τελευταία 10 χρόνια μοιάζει να είναι αγνώριστη παρά τις συνεχόμενες αλλαγές προπονητών. Ένα παράδειγμα παρολίγον πτώσης που φαίνεται (προς το παρόν) να έχει τελικά αποφευχθεί είναι αυτό της Λίβερπουλ. Μετά από έξι χρόνια καθολικής αναγέννησης, ο σύλλογος άφησε ένα γερασμένο κέντρο με πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη να της κοστίσει τη σεζόν 2022-23, πριν το αντικαταστήσει άρον-άρον με τρεις μεταγραφές σε ένα καλοκαίρι. Η συγκόλληση πέτυχε, ένας νέος προπονητής ανέλαβε και σήμερα βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στην Αγγλική Πρέμιερ Λίγκ.
Πέντε βαθμούς πιο κάτω, η Μάντσεστερ Σίτυ του Πέπ Γκουαρντιόλα, η κατά γενική ομολογία πιο αποτελεσματική και εντυπωσιακή ποδοσφαιρική ομάδα του πλανήτη τα τελευταία χρόνια, η ομάδα των έξι πρωταθλημάτων σε επτά έτη, μοιάζει να ξεφυσά δυσαρεστημένη. Οι παίκτες της φωνάζουν αναζητώντας δικαίωση στον αέρα – όπως έκανε ο επιθετικός της, Έρλινγκ Χάλαντ το περασμένο Σαββατοκύριακο, στην τέταρτη διαδοχική ήττα της ομάδας. Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του, από το 2008, όταν και ανέλαβε τα ηνία της Μπαρτσελόνα, που ο τεχνικός της Σίτυ, μια από τις πιο επιδραστικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του αθλήματος, βλέπει τέτοια αποτελέσματα σε μια ομάδα του. «Σήμερα στη συνέντευξη Τύπου με ρώτησαν αν ήταν το τέλος της εποχής», δήλωσε μετά την τελευταία ήττα. «Ξέρω ότι ο κόσμος το θέλει. Το αισθάνομαι εδώ και πολλά, πολλά χρόνια», για να προσθέσει. «Δεν θα κερδίζουμε το πρωτάθλημα επί 50 χρόνια. Είναι αδύνατο».
Από τη χρυσή εποχή στα σημερινά προβλήματα
Το ερώτημα που πλανάται σήμερα πάνω από το Έτιχαντ είναι ένα. Τα σύννεφα όμως πολλά. Το μεγαλύτερο είναι αυτό της δίκης του αιώνα, οι 115 κατηγορίες δηλαδή (80 κατηγορίες οικονομικών αδικημάτων την περίοδο 2009-2018 και 35 για αυτό που φέρεται να είναι η έλλειψη συνεργασίας στην έρευνα) που βαραίνουν τη Σίτυ για παραβίαση των οικονομικών κανονισμών της Πρέμιερ Λιγκ μετά την εξαγορά της ομάδας από την Abu Dhabi United Group (ADUG), η οποία με τη σειρά της ανήκει στον σεΐχη Μανσούρ. Η προεδρία αυτή συνδυάστηκε με εξωφρενικές επενδύσεις οι οποίες έφεραν και τη χρυσή εποχή του συλλόγου. Υπάρχουν, όμως, πολλά ερωτήματα για το αν αυτές τήρησαν όλους τους απαραίτητους κανόνες.
Θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει τη σκιά αυτής της υπόθεσης στην απουσία ικανοποιητικών μεταγραφών κατά το τελευταίο καλοκαίρι; Ίσως. Ποιος κορυφαίος παίκτης θα διάλεγε άλλωστε να υπογράψει για μια ομάδα που ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπίσει αφαιρέσεις βαθμών και αποβολές από την Πρέμιερ Λιγκ; Η αποχώρηση του Χούλιαν Άλβαρεζ φαίνεται να πόνεσε τους «Πολίτες» τη στιγμή που οι συνεχόμενοι τραυματισμοί κοστίζουν. Η απουσία του τελευταίου κατόχου της Χρυσής Μπάλας, του Ισπανού μέσου Ρόντρι, φαίνεται να είναι καθοριστικής σημασίας. Όταν αυτός αγωνίζεται, το ποσοστό νίκης της ομάδας είναι 73.6% αντί για 58.3%. Έτσι, μολονότι αρχικά φάνηκε πως ο Πεπ έβρισκε λύση στο πρόβλημα, η ομάδα μοιάζει να έχει επηρεαστεί σε τεράστιο βαθμό.
Η μεγάλη ηλικία πολλών σημαντικών παικτών της κρούει επίσης το καμπανάκι του κινδύνου: Ντε Μπρόινε (33), Γουόκερ (34), Μπερνάντο Σίλβα (30), Γκουντογκάν (34), είναι όλοι άνω των 30 ετών, κάτι που καθιστά τις κινήσεις για ποιοτικό rotation, ή τη σταδιακή αντικατάσταση τους, αναγκαίες. Ένα ακόμη από τα γκρίζα σύννεφα έχει να κάνει με την αβεβαιότητα γύρω από το συμβόλαιο του Πεπ Γκουαρντιόλα, το οποίο λήγει τον ερχόμενο Ιούνιο. H ανακοίνωση σχετικά με την επικείμενη αποχώρηση του Τσίκι Μπεγκιριστάιν, του «αρχιτέκτονα», όπως αποκαλούν μερικοί τον επί 13 χρόνια, διευθυντή ποδοσφαίρου της Μάντσεστερ Σίτυ, γεννά ακόμη περισσότερα ερωτηματικά.
Μπορεί από την επόμενη αγωνιστική, η Σίτυ να επιστρέψει σε αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά: Να μοιράζει θέαμα παίρνοντας παράλληλα αποτελέσματα. Κανείς δεν ξέρει αν αυτά είναι όντως τα σημάδια του τέλους μιας εποχής ή αν πρόκειται για μερικές αναποδιές που απλά θα ξυπνήσουν τους παίκτες. Άλλωστε, η πτώση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν φαίνεται καθαρά παρά μόνο όταν το τέλος έχει έρθει και οι φίλαθλοι ξεκινούν να αναπολούν τις περασμένες χρυσές εποχές.
