Από μια ηλικία και μετά, δεν έχει και πολύ νόημα να ακούς πανκ ροκ. Έτσι το βλέπω. Μπάντες όπως οι Amyl and The Sniffers, που είναι ό,τι πιο hot αυτή τη στιγμή στο είδος, μου ακούγονται σαν εκπαιδευτές εφήβων. Στα λιμνάζοντα νερά του ροκ, βέβαια, ο ενθουσιασμός δεν θέλει πολύ για να χτυπήσει την πόρτα και οτιδήποτε σκάει με θόρυβο και τσαμπουκά ακούγεται σαν αλληλούια. Αφορμές για να «πωρωθεί» ψάχνει ο κόσμος – και η αλήθεια είναι ότι η μπάντα αυτή από τη Μελβούρνη έχει μια ενέργεια και μια παρουσία που δεν προσπερνιούνται. Η τραγουδίστρια βγαίνει στη σκηνή με ελάχιστα ρούχα και μπότες, ο κιθαρίστας ανταλλάσσει πεταχτά φιλιά με τον μπασίστα, ο ντράμερ βαράει ανελέητα και όλοι μένουν ευχαριστημένοι.
Το νέο άλμπουμ, Cartoon Darkness, μας υπενθυμίζει κάπου στα μισά ότι «στην τελική είμαστε όλοι γουρούνια», ενώ λίγο νωρίτερα μας λέει «η ζωή είναι μικρή/η ζωή έχει πλάκα». Εντάξει, συμφωνούμε. Από εκεί και πέρα; Έχετε να μας πείτε κάτι που δεν έχουμε σκεφτεί ή δεν έχουμε ξανακούσει; Τέτοια καυτά ερωτήματα τριγυρίζουν στο μυαλό μου καθώς ακούω το Chewing gum, που νομίζω είναι το καλύτερο τραγούδι της μπάντας έως τώρα. Η φωνή της Έιμιλ σε σημεία μου θυμίζει εκείνη της συντοπίτισσας Κόρτνεϊ Μπαρνέτ. Άλλοτε, πάλι, μου φέρνει στο μυαλό τους Beastie Boys.
Το πιο γοητευτικό στοιχείο (και αυτό που ταιριάζει στον 21ο αιώνα) είναι ότι ο θυμός των Amyl and The Sniffers εκφράζεται από μια δυναμική κοπέλα, που θέλει να μας πατήσει με τις μπότες της. Ας δώσουμε ραντεβού στο Floyd της Πειραιώς και βλέπουμε.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠEven the Forest Hums: Ukrainian Sonic Archives 1971-1996
Μια καλαίσθητη συλλογή με παλιές μουσικές της Ουκρανίας. Ροκ, φολκ, electronica και αβανγκάρντ πειραματισμοί, που δύσκολα θα έφταναν στα αυτιά μας με κάποιον άλλον τρόπο, συγκροτούν ένα ενδιαφέρον παζλ. Ξεχωρίζει το Breath of night Kyiv για τον ήχο του, όπως και το ατμοσφαιρικό Barreras.
