Tη νύχτα που η Άννα Βίσση γέμισε το Καλλιμάρμαρο (Σάββατο 5/10), μια σεβαστή μειονότητα προτίμησε τον Θόλο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Χωρίς γιγαντοοθόνες, αλλά με εναλλαγές συναισθημάτων και ισχυρές δονήσεις, η δεύτερη μέρα του In Orbit v.5 συγκέντρωσε τέσσερα σχήματα της αθηναϊκής indie σκηνής σε ένα λάιβ χωρίς εισιτήριο, χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Η βραδιά ξεκίνησε στις οκτώ με τον Bhukhurah. Φωτεινός και άνετος, είχε δίπλα του έναν κεφάτο ντράμερ και μπροστά του μια μικρή κονσόλα. Το σετ συνδύαζε ηλεκτρονική και οργανική μουσική, με μια λευκή κιθάρα να εξυπηρετεί τις ροκ στιγμές και το κομμάτι Paramera να οδηγεί σε μια έντονη κορύφωση. Συνέχεια με Καλλιόπη Μητροπούλου και Νίκο Βελιώτη. Άλλο mood εδώ, πιο σκοτεινό. Στο δεύτερο τραγούδι, οι δονήσεις κάνουν τις εγκαταστάσεις να τρίζουν. Οι μαύρες μπότες της Καλλιόπης πατάνε την πεταλιέρα του βιολιού. Η φωνή της δεν αξιοποιείται πλήρως. Πολλοί μιλάνε μεταξύ τους, κάποιοι βγάζουν συμπεράσματα και κάποιοι απλώς ακούνε. Στην Ολίνα, λίγο μετά, κυριαρχεί μια αίσθηση απαλότητας. Η μπάντα άψογη, η ίδια γλυκύτατη, αλλά τα τραγούδια κάπως αδύναμα. Για το τέλος, οι Turboflow3000 δίνουν ένα σετ που θα θυμόμαστε για καιρό. Ροκ, electro και χιπ χοπ ανακατεύονται σε ένα εκρηκτικό μείγμα, την ώρα που ο frontman ιδρώνει για μας. Λένε πως κυρίως στα live καταλαβαίνεις γιατί ένας καλλιτέχνης έχει αποδοχή – και η ενέργεια αυτής της μπάντας εξηγεί την επιτυχία της. Ακόμα μία θετική παρατήρηση: όλοι οι καλλιτέχνες ήταν κινητικοί και άνετοι με το σώμα τους επί σκηνής, κάτι που δεν ίσχυε για τους indie μουσικούς πριν από κάποια χρόνια ή τουλάχιστον δεν ήταν ο κανόνας.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠCommuter – Guilt Eraser
Αφού εμφανίστηκαν στην τελευταία μέρα του In Orbit v.5, οι Commuter κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους. Μια φιλότιμη προσπάθεια εγχώριου post-punk, με έμφαση στις κιθάρες. Ξεχωρίζει το Push forward που πρωτοακούσαμε σε συλλογή του μουσικού fanzine Lung. Aν κάτι λείπει, είναι το στοιχείο της έκπληξης.
