«Ο κόσμος μικραίνει. Η τέχνη πεθαίνει;» ρωτάει η Λένα Πλάτωνος κάπου στα μισά του τραγουδιού Mirkhel – από τα χαϊλάιτ στο νέο άλμπουμ του Έλληνα παραγωγού της τέκνο Die Arkitekt. Είναι εντυπωσιακό κομμάτι: Τέκνο μαζί με έγχορδα που παραπέμπουν σε κρεσέντο κλασικής μουσικής, χορωδιακές φωνές, η ιέρεια της ελληνικής ηλεκτρόνικα, επιβλητική δραματικότητα, πάθος. Για μια ολοκληρωμένη εμπειρία, προτείνω το βιντεοκλίπ. Προτείνω επίσης μια ακρόαση ολόκληρου του νέου δίσκου The Death of Postmodernism, με καλά ηχεία. Άραγε, τι σημαίνει το άλμπουμ αυτό για τον ίδιο τον δημιουργό του; «Είναι ο αντικατοπτρισμός της εποχής μας», μου γράφει στη συνέντευξη-μινιατούρα που κάναμε μέσω email. «Μια εκ νέου αναζήτηση νοήματος, μια ανάγκη για άφοβο διάλογο». Πέρα από το Mirkhel, τόσο το Future religion όσο και το Betaserv περιλαμβάνουν γυναικεία χορωδία. «Είναι αποδομημένες υπάρχουσες ηχογραφήσεις. Οι μελωδίες και η γλώσσα τους έχουν ξαναχτιστεί από την αρχή και βγάζουν το νόημα που θέλει ο κάθε ακροατής». Ναι, δεν ξέρω τι λένε και ούτε με νοιάζει. Αυτό που ξέρω είναι ότι δίνουν στα κομμάτια το κάτι παραπάνω. Όπως άλλωστε και το διάλειμμα των εγχόρδων στο Dada. Λίγο πριν από το τέλος, το καταιγιστικό No symmetry ζωντανεύει μπροστά μου ασπρόμαυρες εικόνες ξέφρενου χορού σε κλαμπ. Άραγε υπάρχουν στην Αθήνα του 2024 χώροι όπου μπορεί κανείς να ακούσει τέκνο με σωστά ηχεία, σωστή υποδομή και συνειδητοποιημένο κοινό; «Η rave εμπειρία είναι σε έναν μεγάλο βαθμό προσωπική εμπειρία», μου απαντάει ο Die Arkitekt. «Δεν θα το περιόριζα σε έναν “σωστό” χώρο ή κοινό. Πάντως, στην παρουσίαση του δίσκου μου στο Ρομάντσο, υπόσχομαι σίγουρα καλή ακουστική».
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠLa Luz – News of the universe
Μπορείς να χαθείς στους ήχους αυτού του δίσκου και κανείς δεν θα σε ψάξει. Οι Αμερικανίδες La Luz εξελίσσουν το ιδιαίτερο surf noir στιλ τους, κατευθυνόμενες προς μια μελωδική ποπ που κρατάει ανοιχτή την πόρτα στο μυστήριο. Η ατμόσφαιρα του Blue moth cloud shadow (ιδίως από τη μέση και μετά) είναι κάτι το απερίγραπτο.
