Στο πλαίσιο της Μεγάλης Γιορτής του Γαστρονόμου, το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στον χώρο του Πειραιώς 260, πραγματοποιήθηκαν τα Wine Talks: τέσσερις συζητήσεις με οκτώ από τους πιο εμβληματικούς Έλληνες οινοποιούς, που αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για το κοινό της εκδήλωσης. Το concept ήταν απλό αλλά ουσιαστικό: να φέρουμε τον κόσμο κοντά στους ανθρώπους πίσω από τις ετικέτες, όχι μέσα από τεχνικές αναλύσεις, αλλά μέσα από τον μεταξύ τους διάλογο. Οι οινοποιοί συζητούσαν ανά ζεύγη, με την καθοδήγηση ενός συντονιστή, σε ανοιχτή συζήτηση με το κοινό. Κάθε κουβέντα ήταν μια συνάντηση, επαγγελματική, πολιτισμική, προσωπική.
Στο δεύτερο session των Wine Talks, δύο εκπρόσωποι του Ξινόμαυρου, της ποικιλίας που ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ανέδειξε τη δυναμική του ελληνικού ερυθρού κρασιού διεθνώς, συνομίλησαν για την πορεία τους, τις προκλήσεις του σταφυλιού που καθόρισε την οινική τους ταυτότητα, τη φιλοσοφία τους. Ο Άγγελος Ιατρίδης από το Κτήμα Άλφα, με βάση το Αμύνταιο, και ο Απόστολος Θυμιόπουλος από τη Νάουσα, εκπροσωπώντας δύο διαφορετικά terroirs και δύο συμπληρωματικές προσεγγίσεις, συμφώνησαν σε ένα βασικό σημείο. «Για το Ξινόμαυρο δεν υπάρχει συνταγή. Είναι ένα ατίθασο σταφύλι, δύσκολο, που για χρόνια καταναλωτές και οινοποιοί μόνο κακά του είχαν προσάψει. Μετά από πολλή δουλειά όμως, σήμερα γνωρίζουμε πως είναι ένα σταφύλι το οποίο μπορεί να μας δώσει πολλά διαφορετικά κρασιά», είπε ο Θυμιόπουλος.
Ο Άγγελος Ιατρίδης περιέγραψε τη δημιουργία ενός από τους μεγαλύτερους οργανωμένους αμπελώνες της χώρας με όραμα, επιστημονική προσέγγιση και επένδυση στην γεωργία ακριβείας. «Αυτό που φτιάχνουμε είναι ένα οικοσύστημα. Η μεγάλη μας χρονιά είναι πάντα η επόμενη», είπε για την επένδυση που έχει κάνει το Κτήμα Άλφα στον ενιαίο αμπελώνα του. Από την άλλη, ο Θυμιόπουλος με τη φιλοσοφία του «πολλά, μικρά και διαφορετικά», όπως είναι τα αμπελοτόπια που διαχειρίζεται στο Τρίλοφο με τη σύνθετη μορφολογία, μίλησε για τη μοναδικότητα των αμπελοτοπιών της Νάουσας: «Από 1,5 μέχρι και 50 στρέμματα, τα αμπέλια μας είναι μωσαϊκό με γρανίτη, σχιστόλιθο, ασβεστόλιθο. Το Ξινόμαυρο ακούει στο χώμα και στο κλίμα και τα αποτυπώνει εξίσου».
Οι δυο τους μίλησαν για το δύσκολο αλλά χαρισματικό Ξινόμαυρο – ίσως τη μοναδική ποικιλία όπου οι καιρικές συνθήκες κάθε χρονιάς αφήνουν τόσο έντονο αποτύπωμα στο κρασί, όπως τόνισαν. Η συζήτηση άγγιξε και το θέμα του οικονομικού και εργατικού κόστους για την παραγωγή μεγάλων ερυθρών: «Το Ξινόμαυρο θέλει υπόγεια, βαρέλια, χρόνο. Δεν πουλιέται την επόμενη μέρα. Είναι επένδυση και ρίσκο μαζί», εξήγησε ο Ναουσαίος παραγωγός. «Το κρασί δεν γίνεται μόνο στο αμπέλι, όπως μας αρέσει να λέμε, αλλά ξεκινά από εκεί. Και θέλει όλους τους ανθρώπους παρόντες, με 110% προσπάθεια», επεσήμανε ο Άγγελος Ιατρίδης.
Οι δύο παραγωγοί παρουσίασαν δύο τυπικές και ταυτόχρονα πολυσύνθετες εκφράσεις του Ξινόμαυρου που είχαν φέρει για να προσφέρουν στους συμμετέχοντες. Η μία ετικέτα ήταν το Barba-Yiannis του Κτήματος Άλφα, από αυτόριζο, κυπελλοειδές αμπέλι του 1919 στο Αμύνταιο, με χαρακτηριστική φινέτσα και δυνατότητα παλαίωσης 20+ ετών. «Το έδαφος είναι άμμος και το ριζικό σύστημα κάθε φυτού μπορεί να φτάνει τα 20 μέτρα», εξήγησε ο Ιατρίδης. Το Ξινόμαυρο της Νάουσας ήταν ο Καϊάφας 2019, από το ομώνυμο εκλεκτό αμπελοτόπι του Θυμιόπουλου, που δίνει ένα κρασί μετά από 40 μέρες εκχύλιση! «Φτιάχνουμε δέκα ετικέτες από Ξινόμαυρο και καμία δεν είναι ίδια. Δεν βαριόμαστε ποτέ», είπε εκείνος.
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου για το ποια είναι τα κρίσιμα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος ώστε να χτίσει ένα brand που θα ξεχωρίσει στο εξωτερικό και θα έχει και διάρκεια, και οι δύο συμφώνησαν πως η εξωστρέφεια απαιτεί παρουσία, συνέπεια και δουλειά. Ο οινοποιός από το Αμύνταιο δήλωσε πως δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, το μόνο που υπάρχει είναι κόπος, πως πρέπει να εργαστείς για να πείσεις τον κόσμο να αγαπήσει την ποικιλία. «Το Ξινόμαυρο έχει παγκόσμια δυναμική, αλλά χρειάζεται επένδυση, υπομονή και ειλικρίνεια», σημείωσε ο Θυμιόπουλος.
Κλείνοντας, επεσήμαναν την ανάγκη να μεταδοθεί το πάθος για την αμπελουργία στις νέες γενιές, να μπουν ξανά νέοι άνθρωποι στο αμπέλι, ώστε να ανανεωθεί ο ανθρώπινος δυναμικός ιστός της ελληνικής αμπελουργίας, που μεγαλώνει ηλικιακά και φθίνει αριθμητικά. Η σχέση με το κρασί, υπογράμμισαν, ξεκινά από το χώμα και τον άνθρωπο που το φροντίζει, και χωρίς τον άνθρωπο, δεν υπάρχει κρασί.
Πηγή: Γαστρονόμος
