Lamda όπως Λευκάδα: ένα φιλικό, σύγχρονο εστιατόριο στο λιμανάκι της Βασιλικής

Δεν είχα ξαναπάει στη Βασιλική. Είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό στα νότια της Λευκάδας, που αγαπάνε ιδιαίτερα οι σέρφερς – από τα ψηλά βλέπεις πολλές σανίδες και χρωματιστά πανιά να γυαλίζουν στο μπλε της θάλασσας. Έχει διάφορα μαγαζιά στο χαριτωμένο λιμανάκι του, καφέ, μπαρ, ταβέρνες, παγωτατζίδικα, καταστήματα με αξεσουάρ και σουβενίρ. Κι από πέρυσι το καλοκαίρι έχει και το Lamda. Στο πιο όμορφο κτίριο της παράλιας περαντζάδας. Χτισμένο το 1846, το ιστορικό πέτρινο αρχοντικό της οικογένειας Κολυβά, που στο παρελθόν υπήρξε τελωνείο και που είχαν επιτάξει οι Ιταλοί στον Β’ Παγκόσμιο καθώς ήταν πλασαρισμένο σε πολύ καλή θέση στο λιμάνι. Η Κλαίρη Χαρόγιαννη, τέταρτη γενιά της οικογένειας, περνούσε εκεί τα καλοκαίρια της από παιδί. Με τον σύζυγό της, Γιώργο Λιάγκη, που αγάπησε κι εκείνος το λευκαδίτικο χωριό από την πρώτη στιγμή, αποφάσισαν να μετατρέψουν το ισόγειο σε εστιατόριο.

Το ανακαίνισαν, διαμόρφωσαν τον εσωτερικό χώρο σε κουζίνα και έστησαν λευκά τραπεζοκαθίσματα έξω, στο πλακόστρωτο, κάτω από τους μεγάλους ευκάλυπτους της περαντζάδας και πλάι στις δεμένες ψαρόβαρκες, τα σκαφάκια και το taxi boat που μεταφέρει όσους θέλουν να κάνουν μερικά μακροβούτι στο Αγιοφύλλι, ένα όμορφο απάνεμο παραλιάκι με βαθιά νερά. Ο ήλιος πέφτει σιγά-σιγά όταν καθόμαστε, ο κόσμος έχει αρχίσει το σουλάτσο, λαμπυρίζουν τα φωτάκια στις εσοχές του πέτρινου τοίχου, δίπλα στο μεγάλο λ, το πρώτο γράμμα της Λευκάδας, που φιγουράρει αντί για ταμπέλα στο πλάι της πόρτας. 

Ένα σύγχρονης λογικής φαγητό με ελληνικά και διεθνή στοιχεία προτείνει το εστιατόριο, κάτι που φαίνεται ήδη από τα πρώτα. Ένα βουναλάκι φακοσαλάτας με ψιλές, ανοιχτόχρωμες φακές Εγκλουβής –από τα πιο χαρακτηριστικά προϊόντα του νησιού– με κόκκινη πιπεριά και ελαφροκαψαλισμένο καπνιστό χέλι, που το σερβίρουν πάνω σε ένα στρώμα πουρέ κουνουπιδιού, τριγυρισμένο από λάδι μυρωδικών. Παντζάρια με τριγωνάκια από μανούρι περασμένα από το τηγάνι για να κάνουν κρούστα, με βινεγκρέτ ταμάρινδου και κράμπλ από χαρούπι, με γλυκιά γήινη γεύση, ή ευχάριστα ξινούτσικο και μια ιδέα πικάντικο λαβράκι σεβίτσε με κόλιανδρο, αβοκάντο και τραγανή κινόα σε πράσινο ζουμάκι. Το τατάκι τόνου δεν με ενθουσίασε -– ο τόνος ήταν ωραία ψημένος αλλά η τόση σάλτσα ταμάρινδου, απλωμένη σε όλο το πιάτο, σε έκανε να χάνεις το κυρίως θέμα. Γενικά τα τιμάνε τα σαλτσάτα στο Lamda. Στις ντοματένιες γαρίδες σαγανάκι με γλυκό τσίλι και λιωμένο μετσοβόνε που έρχονται με ψωμί για τις απαραίτητες βούτες, στο διαφορετικό παστίτσιο, με πάκερι, που κρύβονται κάτω από ένα πληθωρικό στρώμα μπεσαμέλ, απαλής, σαν μουσελίν, στο μαριναρισμένο με θυμάρι και σκόρδο φιλέτο κοτόπουλο, που περιχύνεται κι αυτό γενναιόδωρα με λευκή σάλτσα.

Με φροντισμένο, με ωραίες πινελιές, κόμφορτ και νόστιμο φαγητό, το εστιατόριο είναι μια διαφορετική πρόταση στην περιοχή. Θα του προσάψω πάντως ότι κάποια πια πιάτα είναι πληθωρικά για καλοκαίρι, και ότι χωρίς να λείπουν οι μελιτζάνες, οι ντομάτες και τα δροσάτα της εποχής, ορισμένα υλικά είναι πιο χειμωνιάτικα – το κουνουπίδι λόγου χάρη στην φακοσαλάτα και ο πουρές αγκινάρας Ιερουσαλήμ στα πολύ γευστικά κατά τα άλλα ζυμαρικά με μοσχαρίσια μάγουλα. Οι κρεατόφιλοι θα βρουν στο μενού και μια μπριζόλα από Black Angus ή ένα T-Bone από ελληνική μοσχίδα. Δεν τα δοκιμάσαμε αυτά, είχαμε ήδη πάρει πολλά, εκείνες οι πατάτες βραχάκια πάντως που τα συνοδεύουν είναι εθιστικές. Για συνοδεία στο Lamda έχουν καμιά δεκαπενταριά γνώριμες ετικέτες από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας (θα ήταν ωραίο να πρόσθεταν και καναδυό από το Ιόνιο). Για το τέλος, αποδομημένη τάρτα λεμόνι με φρέσκα μύρτιλα και καραμελωμένο φυστίκι Αιγίνης ή δροσερό σορμπέ, βατόμουρο ή μάνγκο. Και λίγο ακόμη χάζι στην περαντζάδα, με φόντο το πέτρινο αρχοντικό. 

Lamda