Ακόμη και όταν έχεις φάει παραπάνω από όσο πρέπει, υπάρχει χώρος για μια πανακότα. Βελούδινη, τρεμουλιαστή, φίνα. Δεν είναι τυχαίο που αυτό το, ας το πούμε έτσι, χαμηλών τόνων επιδόρπιο που γεννήθηκε στο Πιεμόντε κατέκτησε τον κόσμο. Δροσερή και ανάλαφρη, η panna cotta, όπως γράφεται στα ιταλικά (σημαίνει «μαγειρεμένη κρέμα»), είναι από τα εμβληματικά γλυκά της γειτονικής χώρας, διαχρονικά αγαπημένη, και τέλεια για αυτή την εποχή.
Ψάχνοντας τις ρίζες του γλυκού πέφτει κανείς μπροστά σε διάφορες ιστορίες για την γέννησή του, αλλά το τοπίο είναι σχετικά θολό. Πολλοί την τοποθετούν στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η χρήση της ζελατίνης άρχισε να διαδίδεται στην ευρωπαϊκή μαγειρική. Ο Ettore Songia, σεφ στο εστιατόριο I Tre Citroni, ήταν μάλλον ο πρώτος που πρόσθεσε πανακότα στο μενού του τη δεκαετία του 1960. 40 χρόνια μετά, το 2001, το ιταλικό Υπουργείο Γεωργίας αναγνώρισε επίσημα την πανακότα ως παραδοσιακό προϊόν της περιοχής του Πιεμόντε.
Λίγα υλικά, καλή πρώτη ύλη, σεβασμός στην παράδοση και έμφαση στην καθαρότητα των γεύσεων: αυτή είναι η φιλοσοφία της ιταλικής κουζίνας. Kαι η πανακότα την ενσαρκώνει με τον πλέον γλυκό τρόπο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι ανοιχτή στις παραλλαγές. Οι ζαχαροπλάστες πειραματίζονται με υφές, εναλλακτικές γλυκαντικές ουσίες ή φυτικά υποκατάστατα της ζελατίνης. Και στο σπίτι μπορεί κανείς να παίξει λίγο. Η κρέμα μπορεί να αρωματιστεί με διάφορα υλικά, από φρούτα, βανίλια και λεβάντα μέχρι καφέ ή κάποιο ποτό, ενώ διάφορα σιρόπια και σάλτσες μπορούν να δώσουν έξτρα γεύση στο γλυκό – εμάς μας αρέσει πολύ και με γλυκά του κουταλιού.
8 διαφορετικές εκδοχές έχουμε εδώ. Με φρούτα της εποχής, όπως φράουλες, βερίκοκα ή ψητές βανίλιες, με καραμέλα, με σοκολάτα και μπισκότα, με πρόβειο γιαούρτι, ακόμα και με ζελέ σαμπάνιας ή vegan με γάλα καρύδας. Και για όποιον θέλει μια πανακότα σούπερ light, έχουμε μια με μόλις 60 Kcal/μερίδα, που φτιάχνεται με άπαχο γάλα και φράουλες, δεν έχει καθόλου ζάχαρη και είναι πεντανόστιμη. Όποια και να διαλέξουμε το μόνο που πρέπει να προσέξουμε είναι να χρησιμοποιούμε τη ζελατίνη με μέτρο για να μην γίνει η πανακότα μας λαστιχωτή. Πρέπει να είναι απαλά κρεμώδης, να τρέμει λίγο μόλις την ακουμπήσεις με το κουταλάκι – είναι μεγάλο μέρος της γοητείας της αυτό.
