Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μεγάλη αγάπη για τα λαχανικά, ειδικά τα πράσα, τα οποία λάτρευαν. Από τα πράσα πήρε το όνομά του το πράσινο χρώμα, αλλά και η πρασιά, δηλαδή ο κήπος που είχαν τα σπίτια για να καλλιεργούν τα λαχανικά τους.
Ανάλογα με την εποχή, φύτευαν λάχανα, κρεμμύδια, σκόρδα, σέσκουλα, βλίτα, στύφνο, μαρούλια, κάρδαμο, μολόχα, αγγούρια, αντράκλα, αντίδια, σπαράγγια, γογγύλια, ρέβες, ραπάνια. Επίσης φύτευαν καρότα, από τα οποία έπαιρναν μόνο τα φύλλα και τους σπόρους.
Από τους αγρούς μάζευαν άγριες αγκινάρες, ρόκα, σινάπι, ραδίκια, τσουκνίδες, βολβούς. Κοντά στη θάλασσα μάζευαν κάππαρη και αρμυρήθρα (το φυτό άλιμον, από το οποίο πήρε το όνομά του ο αρχαίος δήμος του Αλίμου). Επίσης, έτρωγαν μανιτάρια και τρούφες.
Ανάμεσα στα λαχανικά φύτευαν και πολλά αρωματικά φυτά, τα οποία, όπως και σήμερα, χρησίμευαν για να δίνουν ένταση και άρωμα στα φαγητά. Ο άνηθος, ο μάραθος, το σέλινο, η ρίγανη, ο βασιλικός, το θρούμπι, ο δυόσμος, η μέντα, ο απήγανος ήταν πολύ διαδεδομένα ήδη από την εποχή εκείνη.
Εδώ να θυμίσουμε ότι από τις αρχαίες σαλάτες έλειπαν οι ντομάτες, οι πατάτες και οι πιπεριές, που κατάγονται από το Μεξικό και ήρθαν στην Ευρώπη μετά την ανακάλυψη της Αμερικής.
Διαβάστε τη συνέχεια στον γαστρονόμο
