Ιστορία

Ανηγγέλθησαν επισήμως οι αρραβώνες του στρατηγού Ερμανν Γκαίριγκ, πρωθυπουργού της Πρωσσίας και υπουργού της Αεροπορίας του Ράϊχ, με την ηθοποιόν Εμμυ Σόννεμαν, η οποία διέπρεψεν εις τα θέατρα του Αμβούργου και του Βερολίνου.

Ο πληθυσμός της ενετοκρατούμενης Κύπρου αποτελούνταν κυρίως από Ελληνορθόδοξους αγρότες, ενώ υπολογιζόταν ότι υπήρχαν και περίπου 50.000 δουλοπάροικοι.

Αι συνοικίαι Νέας Φιλαδελφείας και Πατησίων εχαιρέτισαν την διέλευσιν του θριαμβευτού αντιστρατήγου Κονδύλη με ουρανομήκεις ζητωκραυγάς. Μέσα εις τας Αθήνας, ο ενθουσιασμός του κόσμου μεταβάλλεται εις αληθή φρενίτιδα: Η οδός Πατησίων και ακολούθως η οδός Πανεπιστημίου, εις μιαν μυριόστομον ιαχήν, υποδέχονται τον νικητήν. Τα πεζοδρόμια κατάμεστα κόσμου χειροκροτούν. Από τα υπερπλήρη μπαλκόνια κινούνται σημαίαι μανδύλια.

Ο Αλέξανδρος Β΄ έμεινε γνωστός στην ιστορία για τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε στη Ρωσία, καταργώντας, μεταξύ άλλων, τον θεσμό της δουλοπαροικίας.

Οι πολύμηνες κινητοποιήσεις των ανθρακωρύχων και η βίαιη αντιμετώπισή τους από την κυβέρνηση αποτέλεσαν σημείο καμπής για την εργατική τάξη.

Τα μέτρα συνεισέφεραν στον επισιτισμό των πόλεων και στη βελτίωση της πρώιμης σοβιετικής βιομηχανίας. Μέσα σε λίγα χρόνια, η παραγωγή έφθασε στα επίπεδα προ της έκρηξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Γερμανός υπουργός της Εργασίας, Φραντς Ζέλτε, εξέδωκεν εγκύκλιον διά της οποίας απαγορεύει την χρήσιν συντετμημένων λέξεων, διότι η συνήθεια αύτη είχε λάβει εσχάτως τοιαύτην έκτασιν ώστε να παραμορφώνη την γερμανικήν γλώσσαν. […]

Το περιοδικό Time κατέταξε τον Φλέμινγκ στις 100 πιο σημαντικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα.

Η αντιπολίτευση διέρρευσε την πληροφορία ότι η εξέγερση θα ξεσπούσε στις 14 Μαρτίου, όμως, αυτή τελικά εκδηλώθηκε τέσσερις ημέρες νωρίτερα. Σύντομα η κρίση μετατέθηκε στο πεδίο της διπλωματίας, όπως είχε εκτιμήσει ο Βενιζέλος.

Αγγέλλεται εξ Αγκύρας ότι εις τας ενώπιον της εθνοσυνελεύσεως προγραμματικάς δηλώσεις του ο πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού αναφερόμενος εις την εξωτερικήν πολιτικήν της κυβερνήσεως εδήλωσεν

Στις αρχές του 1941, οι Ιταλοί άρχισαν να σχεδιάζουν τη νέα μεγάλη επίθεσή τους εναντίον των ελληνικών δυνάμεων στην Αλβανία, απώτερος σκοπός της οποίας ήταν η κατάρρευση της άμυνας των Ελλήνων.