Ο Βασίλι Καντίνσκι, μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1866 στη Μόσχα. Το 1871 η οικογένειά του μετακόμισε στην Οδησσό, όπου ο πατέρας του διηύθυνε ένα εργοστάσιο τσαγιού. Εκεί, παράλληλα με τη φοίτηση σε κλασικό γυμνάσιο, έμαθε να παίζει πιάνο και τσέλο, και ασχολήθηκε με το σχέδιο. Ακολουθώντας, ωστόσο, την επιθυμία των γονιών του, από το 1886 έως το 1892 σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Αποφοιτώντας με άριστα, έγινε επίκουρος καθηγητής της Νομικής Σχολής, ενώ το 1896 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ντερπτ στο Τάρτου της Εσθονίας.
Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μέχρι τότε επιτυχημένη καριέρα του για να αφιερωθεί στη ζωγραφική. Γι’ αυτόν τον λόγο, μετακόμισε στο Μόναχο. Από το 1897 μέχρι και το 1899, παρακολούθησε μαθήματα με τον Αντον Αζμπε και το 1900 στην Ακαδημία Τέχνης με τον Φραντς φον Στουκ.
Ανήσυχο και οργανωτικό πνεύμα, ο Καντίνσκι δημιούργησε γρήγορα τη δική του Σχολή, όπου δίδαξε για δύο χρόνια (1901-1903) και γνώρισε τη μετέπειτα σύντροφό του, Γκαμπριέλε Μίντερ. Τη διετία 1903-1904, πραγματοποίησε ταξίδια στην Ευρώπη (Ιταλία και Ολλανδία) και σε περιοχές της βόρειας Αφρικής. Ταυτόχρονα, η φήμη του άρχιζε να εδραιώνεται, όπως μαρτυρά και το γεγονός ότι από το 1904 έργα του παρουσιάζονταν στο Salon d’Automne στο Παρίσι.
Το 1909, μαζί με τους Γιαουλένσκι, Κάνολντ, Κούλμπιν, Μίντερ και άλλους, ίδρυσαν τη Νέα Ενωση Καλλιτεχνών (Neue Kunstlervereinigung) στο Μόναχο, στην οποία ο Καντίνσκι εξελέγη πρόεδρος. Η πρώτη έκθεση της ομάδας πραγματοποιήθηκε στη Moderne Galerie του Χάινριχ Τανχάουζερ την ίδια χρονιά.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Καντίνσκι και ο Φραντς Μαρκ άρχισαν να κάνουν σχέδια για την έκδοση Der Blaue Reiter Almanac (Ο Μπλε Αναβάτης – Ημερολόγιο), η οποία δημοσιεύθηκε τον επόμενο χρόνο. Οι δύο καλλιτέχνες σύντομα θα απομακρύνονταν από τη Νέα Ενωση Καλλιτεχνών και θα προχωρούσαν στη δημιουργία της ομάδας Μπλε Καβαλάρης, με την οποία και πραγματοποίησαν το 1911 μια πρώτη έκθεση έργων στη Moderne Galerie. Την επόμενη χρονιά, ακολούθησε ακόμα μία, αυτή τη φορά στην Galerie Hans Goltz, ενώ ο Καντίνσκι, επίσης το 1912, παρουσίασε για πρώτη φορά ατομική έκθεση στην γκαλερί Der Sturm στο Βερολίνο. Την ίδια περίοδο, η φήμη του ξεπέρασε την Ευρώπη· το 1913, ένα από τα έργα του συμπεριλήφθηκε σε έκθεση στη Νέα Υόρκη.
Μετά το τέλος της σχέσης του με την Γκαμπριέλε Μίντερ, το 1914, επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου και έζησε –κυρίως στη Μόσχα– για επτά έτη, κατέχοντας μάλιστα μετά την Επανάσταση του 1917 θέση στο Λαϊκό Επιτροπάτο Παιδείας. Το 1922, βρέθηκε πάλι στη Γερμανία, όπου και ξεκίνησε να διδάσκει στη σχολή Μπάουχαους, την καινοτόμα, για τα δεδομένα της εποχής, καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που είχε ιδρύσει ο Βάλτερ Γκρόπιους το 1919. Το 1924, ο Καντίνσκι μαζί με τους Λάιονελ Φάινινγκερ, Αλεξέι Γιαβλένσκι και Πάουλ Κλέε, εκπροσώπους του εξπρεσιονισμού, όπως κι εκείνος, ίδρυσε την ομάδα Blaue Vier (Γαλάζιοι Τέσσερις), μια ένωση που είχε μεγάλη επίδραση στον χώρο της ζωγραφικής. Επόμενος σταθμός του ήταν η γερμανική πόλη Ντεσάου. Μάλιστα, την περίοδο της διαμονής του εκεί (1928), έγινε Γερμανός πολίτης.
Οι εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας, ωστόσο, με την άνοδο των ναζί στην εξουσία, άλλαξαν τα δεδομένα. Η σχολή Μπάουχαους έπαψε να λειτουργεί το 1933, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο της εκκαθάρισης της «εκφυλισμένης τέχνης» από τους ναζί, κατασχέθηκαν 57 έργα του.
Ο Καντίνσκι αναγκάστηκε να φύγει από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στο Νεϊγί-συρ-Σεν κοντά στο Παρίσι, όπου ζούσε και εργαζόταν μόνος, συναναστρεφόμενος μόνο με λίγους παλιούς φίλους. Ο ίδιος ονόμασε αυτή την περίοδο της δημιουργικότητάς του «ένα γραφικό παραμύθι». Εκεί θα άφηνε και την τελευταία του πνοή στις 13 Δεκεμβρίου 1944.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
