Στις 18 Νοεμβρίου 1963, μπήκε σε λειτουργία το πρώτο τηλέφωνο με πλήκτρα, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή στις τηλεπικοινωνίες. Η συσκευή αυτή, γνωστή και ως «push-button telephone», απλοποίησε σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι πραγματοποιούσαν τις κλήσεις τους. Αντί να περιστρέφουν το καντράν για κάθε ψηφίο, μπορούσαν να πατούν απευθείας τα κουμπιά με τους αριθμούς, μειώνοντας τα λάθη και τον χρόνο που απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί μια κλήση.
Το τηλέφωνο με πλήκτρα βασιζόταν στο σύστημα πολυσυχνότητας διπλού τόνου (Dual-Tone Multi-Frequency), το οποίο μετέδιδε δύο συχνότητες για κάθε πάτημα πλήκτρου. Κάθε κλήση αποκωδικοποιούνταν αυτόματα από το τηλεφωνικό κέντρο, καθιστώντας τη διαδικασία πιο γρήγορη και ακριβή από το παραδοσιακό περιστροφικό καντράν, το οποίο προκαλούσε συχνά καθυστερήσεις ή λάθη, ειδικά σε πολυσύχναστες γραμμές. Η τεχνολογία αυτή έθεσε τα θεμέλια για αυτόματους και αργότερα ψηφιακούς τηλεφωνικούς σταθμούς, ενώ προετοίμασε την κοινωνία για την ψηφιακή εποχή.
Η ιδέα των πλήκτρων στα τηλέφωνα δεν εμφανίστηκε το 1963. Η πρώτη γνωστή εφαρμογή της χρονολογείται περίπου στο 1887, με μια συσκευή που ονομαζόταν «micro-telephone push-button». Παρά τη νέα διάταξη των κουμπιών, η συσκευή αυτή δεν ήταν αυτόματο σύστημα κλήσης όπως τα μεταγενέστερα τηλέφωνα με πλήκτρα, αλλά ένα εργαλείο που επέτρεπε στον χρήστη να παράγει σήματα μέσω των πλήκτρων για χειροκίνητη μεταγωγή. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, καθώς προηγήθηκε ακόμη και της εφεύρεσης της περιστροφικής κλήσης, που εμφανίστηκε το 1891 από τον Aλμον Μπράουν Στρούγκερ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι το 1919 οι κλήσεις περνούσαν πάντα από χειριστές οι οποίοι τις συνέδεαν χειροκίνητα, αλλά η Bell ξεκίνησε να εγκαθιστά συστήματα που επέτρεπαν στους συνδρομητές να καλούν απευθείας, χρησιμοποιώντας το περιστροφικό καντράν. Η μετάβαση ήταν σταδιακή και συνδεόταν με την ανάγκη για μεγαλύτερη ταχύτητα και αξιοπιστία στην επικοινωνία, ιδιαίτερα μεταξύ μεγάλων πόλεων.
Το επόμενο μεγάλο βήμα ήρθε το 1951 με την εισαγωγή του Direct Distance Dialing, που επέτρεπε στους συνδρομητές να καλούν απευθείας απομακρυσμένες περιοχές χωρίς τη μεσολάβηση χειριστών. Για να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητη η αυτόματη μετάδοση των αριθμών μεταξύ των τηλεφωνικών κέντρων, κάτι που οδήγησε στη χρήση συστημάτων ενδοζωνικής σηματοδοσίας πολλαπλών συχνοτήτων (inband multi-frequency signaling) στο Long Lines, το δίκτυο μεγάλων αποστάσεων της εταιρείας Bell. Παράλληλα, οι τοπικοί συνδρομητές συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τα τηλέφωνα με περιστροφικά καντράν, καθώς οι πλήρως αυτόματες υπηρεσίες δεν είχαν επεκταθεί σε όλη τη χώρα.
Αρχικά η χρήση των τηλεφώνων με πλήκτρα περιορίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά σύντομα εξαπλώθηκε διεθνώς. Σιγά σιγά αντικατέστησαν τα περιστροφικά καντράν και καθιερώθηκαν ως καθημερινό εργαλείο επικοινωνίας. Η ευκολία και η ταχύτητα του «push-button» τηλεφώνου έκαναν την κλήση πιο άμεση και αξιόπιστη, ενώ επέτρεψαν την ανάπτυξη προηγμένων υπηρεσιών, όπως η αποθήκευση αριθμών, η ταχεία κληση και τα αυτόματα κέντρα εξυπηρέτησης.
Η επίδραση του τηλεφώνου με πλήκτρα ξεπέρασε τη διευκόλυνση μιας απλής κλήσης. Διευκόλυνε την καθημερινή επικοινωνία επιχειρήσεων και δημόσιων υπηρεσιών, επιτάχυνε διαδικασίες και βοήθησε στην οργάνωση της καθημερινής ζωής σε ένα κόσμο που κινούνταν με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
