Στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα τέθηκαν οι βάσεις για την ανάδειξη της Πρωσίας σε ένα ισχυρό απολυταρχικό κράτος, ικανό να ανταγωνιστεί την κραταιά Αυστριακή Αυτοκρατορία. Το 1618 η κυβερνώσα δυναστεία των Χοεντσόλερν κληρονόμησε το πολωνικό δουκάτο της Πρωσίας (Ανατολική Πρωσία), το οποίο βρισκόταν σε απόσταση 150 χιλιομέτρων στα ανατολικά του δικού της δουκάτου, του Βρανδεμβούργου. Προϊόντος του χρόνου, οι Χοεντσόλερν προσάρτησαν εδάφη και στη Ρηνανία, καθώς και την Πομερανία, εξελισσόμενοι σε υπολογίσιμη δύναμη μεταξύ των γερμανικών κρατών.
Η Πρωσία γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της κατά την περίοδο της βασιλείας του Μεγάλου Φρειδερίκου (1740-1786), κατορθώνοντας να διατηρήσει την ανεξαρτησία της με σημαντικές νίκες έναντι των αντιπάλων της κατά τον Επταετή Πόλεμο (1756-1763). Οι νίκες της Πρωσίας στα πεδία των μαχών εδραίωσαν τη φήμη της ως μιας στρατιωτικής δύναμης πρώτου μεγέθους, υποχρεώνοντας τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Αυστρία, να λαμβάνουν στο εξής υπόψη τους τη στάση του κράτους των Χοεντσόλερν στις διενέξεις τους. Ο θάνατος του Μεγάλου Φρειδερίκου το 1786, ωστόσο, έθεσε τέλος στην ανοδική πορεία του πρωσικού κράτους.
Ο διάδοχος του Μεγάλου Φρειδερίκου, Φρειδερίκος Ουλιέλμος Β΄, περιόρισε την προσωπική του ανάμειξη στα κρατικά ζητήματα, εμπιστευόμενος την εξουσία σε και αυλικούς συμβούλους του. Υπήρξε μια προσωπικότητα με ροπή προς τον μυστικισμό, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ο οποίος κατάφερε να συνδυάσει την απολυταρχική εξουσία με τον ορθολογισμό, έχοντας τον κύριο λόγο στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Στις εξωτερικές υποθέσεις του κράτους του, ο Φρειδερίκος Ουλιέλμος Β΄ ακολούθησε αντιφατική και ασταθή πολιτική, συμμαχώντας αρχικά με την Αυστρία εναντίον των Γάλλων. Στη συνέχεια, όμως, εγκατέλειψε τους συμμάχους του, επιλέγοντας να απομονωθεί από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Οταν άφησε την τελευταία του πνοή στις 16 Νοεμβρίου 1797, ο διάδοχος και γιος του Φρειδερίκος Ουλιέλμος Γ΄ κλήθηκε επαναφέρει το κύρος σε ένα κράτος, το οποίο σε μεγάλο βαθμό είχε απολέσει την ισχύ του.
Μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες του νέου βασιλέα ήταν να απομακρύνει τους αυλικούς συμβούλους του πατέρα του, επαναφέροντας πολλούς από τους κανόνες που ίσχυαν την περίοδο της βασιλείας του Μεγάλου Φρειδερίκου. Ο ίδιος έδωσε έμφαση στη λιτότητα των ηθών, στη μείωση των αυλικών δαπανών και στην επιβολή της πειθαρχίας στον κρατικό μηχανισμό. Η ίδια του η ζωή, τόσο ως οικογενειάρχη όσο και ως μονάρχη, εδραίωσε την εικόνα του ως ενός ενάρετου βασιλέα, ενός ανθρώπου που θεωρούσε το καθήκον ως το υπέρτατο ιδανικό.
Ωστόσο, ο Φρειδερίκος Ουλιέλμος Γ΄ δεν διέθετε ισχυρό πολιτικό ένστικτο, διστάζοντας να λάβει ριζικές πρωτοβουλίες τόσο στις εξωτερικές όσο και στις εσωτερικές υποθέσεις του κράτους του. Επέλεξε, αρχικά, να διατηρήσει την ουδετερότητα της χώρας του στους πολέμους των ευρωπαϊκών δυνάμεων εναντίον του Ναπολέοντα. Η απομόνωση της Πρωσίας από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, όμως, οδήγησε σε οδυνηρή ήττα από τον γαλλικό στρατό του Ναπολέοντα το 1806, στη μάχη της Ιένας.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
