Το ναυάγιο του καναδικού ατμόπλοιου «Πριγκίπισσα Σοφία» έλαβε χώρα περίπου έξι χρόνια μετά τη βύθιση του «Τιτανικού» και λίγες ημέρες πριν από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και παραμένει ένα από τα χειρότερα ναυάγια που συνέβησαν ποτέ στη δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής.
Το ατμόπλοιο αναχώρησε στις 23 Οκτωβρίου 1918, λίγο μετά τις δέκα το βράδυ, με τρεις ώρες καθυστέρηση, από το λιμάνι του Σκάγκγουεϊ της Αλάσκα για να πραγματοποιήσει το προκαθορισμένο ταξίδι του, το τελευταίο για τη συγκεκριμένη περίοδο. Προορισμός του ήταν το Βανκούβερ και η Βικτόρια. Συνολικά στο πλοίο βρίσκονταν 353 επιβάτες: αξιωματούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης, επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και ανθρακωρύχοι, μαζί με τις οικογένειές τους, καθώς και τα μέλη του πληρώματος.
Στις 24 Οκτωβρίου, στις 2 τα ξημερώματα, όμως, το ατμόπλοιο προσέκρουσε στον ύφαλο Βάντερμπιλτ. Η απόσταση από την ακτή υπολογίστηκε πιθανώς λανθασμένα εξαιτίας του χιονιού, της ομίχλης και της περιορισμένης ορατότητας. Παραμένει θέμα εικασιών το πώς ακριβώς το πλοίο βγήκε από την πορεία του. Ορισμένοι έχουν υποστηρίξει ότι αν και η μέση ταχύτητα του συγκεκριμένου πλοίου ήταν 11-12 κόμβοι, δεδομένων των καιρικών συνθηκών, θα έπρεπε να είχε μειωθεί στους 7 κόμβους.
Αμέσως μετά την πρόσκρουση, ο ασυρματιστής έστειλε σήμα κινδύνου. Σκάφη διάσωσης συγκεντρώθηκαν γρήγορα γύρω από το «Πριγκίπισσα Σοφία», αλλά επί αρκετές ώρες βρίσκονταν σε αναμονή καθώς η διάσωση σε συνθήκες θαλασσοταραχής και ταυτόχρονα παλίρροιας ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Αλλωστε, ο καπετάνιος είχε ελπίδες ότι το ατμόπλοιο θα μπορούσε να ξεκολλήσει από τον ύφαλο και να επιπλεύσει ελεύθερα κατά την παλίρροια, αφού έως τότε δεν έμπαινε νερό στο εσωτερικό του. Αυτό που επιθυμούσε να αποφύγει φαίνεται πως ήταν το να κινδυνεύσει η ζωή των επιβατών κατά τη διάρκεια των προσπαθειών διάσωσης στα ταραγμένα νερά.
Δυστυχώς, όμως, οι καιρικές συνθήκες επιδεινώνονταν διαρκώς, με αποτέλεσμα η όποια προσπάθεια διάσωσης να καταστεί ουσιαστικά αδύνατη. Χαρακτηριστικό είναι ότι ένα από τα σκάφη διάσωσης έφτασε σε μικρή απόσταση από το «Πριγκίπισσα Σοφία», αλλά η άγκυρά του αδυνατούσε να δέσει στον πυθμένα, με αποτέλεσμα τα άγρια κύματα να το αναγκάσουν να γυρίσει πίσω.
Επιπλέον, η καταιγίδα που είχε ξεσπάσει επιδείνωνε περαιτέρω την κατάσταση. Οι σωστικές λέμβοι, παρότι είχαν ανοίξει, δεν μπορούσαν να καθελκυστούν υπό αυτές τις συνθήκες, ενώ τα επτά σκάφη διάσωσης αναγκάστηκαν μέχρι το απόγευμα της 24ης Οκτωβρίου να αναζητήσουν καταφύγιο. Η κατάσταση χειροτέρευσε την επόμενη μέρα όταν ο συνδυασμός των ισχυρών ανέμων και της παλίρροιας σήκωσε την πρύμνη του ατμόπλοιου από τον ύφαλο. Το πλοίο γύρισε και η πλώρη στράφηκε βόρεια, με αποτέλεσμα να αρχίσει να μπαίνει νερό. Το τελευταίο σήμα κινδύνου στάλθηκε στις 5:20 το απόγευμα της 25ης Οκτωβρίου. Υστερα από 40 ώρες, στις οποίες το πλοίο βρισκόταν έρμαιο του καιρού, τελικά βυθίστηκε παίρνοντας μαζί του όλους τους επιβάτες. Τα σκάφη διάσωσης επέστρεψαν στον ύφαλο στις 8:30 το πρωί της επομένης, όταν είχε πια κοπάσει η καταιγίδα, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.
Μετά το ναυάγιο, ο Τύπος ανέφερε ότι οι κανονισμοί ασφαλείας ήταν ανεπαρκείς στην περιοχή, ενώ το αίτημα, που είχε υποβληθεί το 1917, για την εγκατάσταση ενός φάρου στον ύφαλο, απορρίφθηκε λόγω έλλειψης κεφαλαίων λόγω του πολέμου.
Σε κάθε περίπτωση, το ναυάγιο του «Πριγκίπισσα Σοφία», ο «άγνωστος Τιτανικός», όπως έχει χαρακτηριστεί, παραμένει έως ένα βαθμό μυστήριο αφού οι μόνοι μάρτυρες είναι οι επιβαίνοντες των σκαφών διάσωσης, και το ημερολόγιο του πλοίου δεν βρέθηκε ποτέ.
Eπιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
