Αρκετά πριν από το 1867 η Ρωσία είχε προσφερθεί να πουλήσει στις ΗΠΑ το έδαφός της στην αμερικανική ήπειρο αρκετές φορές, ωστόσο το ξέσπασμα του Αμερικανικού Εμφυλίου το 1861 οδήγησε σε αναβολή των συζητήσεων. Τον Δεκέμβριο του 1866, όμως, έναν χρόνο μετά τη λήξη του, ο Εντουαρντ ντε Στοκλ, Ρώσος υπουργός στις Ηνωμένες Πολιτείες, έλαβε εντολή από τον τσάρο Αλέξανδρο Β’ να ξεκινήσει τις σχετικές διαπραγματεύσεις, αφού τόσο το κόστος όσο και οι δυσκολίες εκμετάλλευσης του εδάφους είχαν καταστήσει την περιοχή οικονομικά ασύμφορη, ιδιαίτερα μετά το τέλος του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856).
Ο Στοκλ προσέγγισε τον Γουίλιαμ Χένρι Σιούαρντ, υπουργό Εξωτερικών υπό τους προέδρους Λίνκολν και Τζόνσον. Ο Αμερικάνος υπουργός Εξωτερικών ήταν από τους υποστηρικτές του επεκτατισμού των ΗΠΑ, επιθυμώντας την προσθήκη στη χώρα του της Αλάσκας. Στις 11 Μαρτίου 1867, οι δύο πολιτικοί άνδρες ξεκίνησαν ιδιωτικές συζητήσεις και σχεδόν 19 ημέρες αργότερα ολοκλήρωσαν το σχέδιο Συνθήκης βάσει του οποίου η ρωσική Βόρεια Αμερική παραχωρούνταν στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι του ποσού των 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων, περίπου δύο σεντς το στρέμμα. Η συνθήκη υπογράφηκε το πρωί της επομένης ημέρας.
Ορισμένες εφημερίδες, όπως η New York Tribune, επέκριναν την απόφαση αυτή, χρησιμοποιώντας μάλιστα καυστικές ονομασίες για την περιοχή. Η Αλάσκα χαρακτηρίστηκε από «Παγωτό» μέχρι «Τρελοκομείο» του Σιούαρντ. Σε γενικές γραμμές, η αμερικανική κοινωνία φάνηκε μάλλον διχασμένη απέναντι στο συγκεκριμένο γεγονός. Οσοι υποστήριξαν την απόφαση αυτή, φαίνεται πως τη θεώρησαν ως ένα βήμα που ενδεχομένως θα το ακολουθούσε η προσάρτηση του Καναδά.
Η συνθήκη υποβλήθηκε για έγκριση στην αμερικανική Γερουσία στις 30 Μαρτίου 1867. Ο αρχικά αντίθετος γερουσιαστής Τσαρλς Σάμνερ, επηρεασμένος, ως έναν βαθμό, από πληροφορίες οι οποίες είχαν συλλεγεί κατά τη διάρκεια αποστολών χρηματοδοτημένων από το Smithsonian Institution το 1859 και το 1865 και έκαναν λόγο για άφθονους φυσικούς πόρους στην Αλάσκα, τελικά τοποθετήθηκε υπέρ. Η θετική ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε στις 9 Απριλίου, και η Αλάσκα περιήλθε επίσημα στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 18 Οκτωβρίου, οπότε και έλαβε χώρα μια τελετή αλλαγής σημαίας στη μικρή αλλά ιστορική πόλη –και παλαιά πρωτεύουσά της– Σίτκα.
Η μετέπειτα πορεία της δεν θα αποδεικνυόταν ήρεμη. Υπήρχαν αρκετές εσωτερικές αναταραχές –πολλά μέλη της Βουλής ήταν απρόθυμα να υποστηρίξουν τον πρόεδρο Τζόνσον, όντας δυσαρεστημένα με την απόλυση του διορισμένου από τη Γερουσία υπουργού Πολέμου– ενώ υπήρχαν αναφορές και για χρήση δωροδοκιών από τον Στοκλ. Τελικά, η Αλάσκα παρέμεινε υπό τον έλεγχο του Αμερικανικού Στρατού μέχρι και τον Ιούνιο του 1877, ενώ στη συνέχεια η διοίκησή της ασκήθηκε για ένα μικρό διάστημα από το υπουργείο Οικονομικών· στη συνέχεια, σειρά είχαν διάφορες άλλες στρατιωτικές αρχές.
Οι περισσότεροι Ρώσοι που βρίσκονταν στην περιοχή δεν ήταν μόνιμοι κάτοικοι, οπότε επέστρεψαν στη Ρωσία μετά την πώληση της Αλάσκα στις ΗΠΑ. Σε όσους παρέμειναν, τους δόθηκε η δυνατότητα να υποβάλουν αίτηση για απόκτηση αμερικανικής υπηκοότητας μέσα σε διάστημα τριών ετών, χωρίς όμως μεγάλη ανταπόκριση.
Η πρώτη αμερικανική πολιτική κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στην Αλάσκα τον Μάιο του 1884, αφού η περιοχή διοικούνταν ως περιφέρεια, με κυβερνήτη που διοριζόταν από τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Η ένταξη στην ένωση θα ερχόταν αρκετά αργότερα, στις 3 Ιανουαρίου 1959, οπότε και η Αλάσκα έγινε η 49η Πολιτεία του αμερικανικού κράτους. Σήμερα η 18η Οκτωβρίου είναι γνωστή ως η «Ημέρα της Αλάσκας».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
