Στη Νέα Ζηλανδία του 19ου αιώνα, όπως και σε αρκετές ευρωπαϊκές κοινωνίες της εποχής, οι γυναίκες αποκλείονταν από κάθε συμμετοχή στην πολιτική. Eνα σημαντικό ποσοστό ανδρών ευρωπαϊκής καταγωγής συμμετείχε στις πρόωρες εκλογές της αποικίας από το 1853. Η ψήφος για τους άνδρες των Μαορί εισήχθη το 1867 και για το σύνολο σχεδόν του ανδρικού πληθυσμού το δικαίωμα αυτό εισήχθη το 1879. Μέχρι τότε, ήταν ευρέως αποδεκτό ότι οι γυναίκες ήταν κατάλληλες για τις οικιακές υποθέσεις και οι άνδρες για τη δημόσια ζωή.
Ωστόσο, προς τα τέλη του αιώνα, ορισμένες γυναίκες άρχισαν να αμφισβητούν αυτή την άποψη για τους ρόλους των φύλων. Hταν η περίοδος που ήδη άνοιγαν νέες ευκαιρίες για τα κορίτσια και τις νέες γυναίκες, ειδικά όσες προέρχονταν από οικογένειες ανώτερων ή μεσαίων τάξεων, στη δευτεροβάθμια και πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Φυσικό επακόλουθο ήταν η προσοχή σύντομα να στραφεί προς τα νομικά και πολιτικά δικαιώματα του γυναικείου πληθυσμού.
Η εκστρατεία για τη γυναικεία ψήφο στη Νέα Ζηλανδία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το ευρύ κίνημα που είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Βρετανία και στις αποικίες της, στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες με κυρίαρχο θέμα τα ίσα πολιτικά δικαιώματα ανδρών και γυναικών. Eμπνευση για τις πρωτοπόρες φεμινίστριες της Νέας Ζηλανδίας υπήρξαν τόσο τα επιχειρήματα περί ίσων δικαιωμάτων του φιλοσόφου Τζον Στιούαρτ Μιλ και εκείνα των Βρετανίδων φεμινιστριών, όσο και οι προσπάθειες από την πλευρά της Eνωσης Γυναικών Χριστιανικής Εγκράτειας με έδρα την Αμερική, οι οποίες έδιναν έμφαση στην «ηθική» διάσταση του ζητήματος.
Οι προσπάθειες αυτές σε ορισμένες περιπτώσεις βρήκαν υποστήριξη από άνδρες πολιτικούς, όπως οι Τζον Χολ, Ρόμπερτ Στάουτ, Τζούλιους Βόγκελ, Γουίλιαμ Φοξ και Τζον Μπάλανς. Προς τα τέλη του αιώνα μάλιστα, το 1878, το 1879 και το 1887, παρουσιάστηκαν νομοσχέδια και τροποποιήσεις νομοσχεδίων που επέκτειναν την ψήφο στις γυναίκες –τουλάχιστον σε εκείνες που φορολογούνταν–, τα οποία όμως απέτυχαν να ψηφιστούν.
Σταδιακά, το φεμινιστικό κίνημα θα αποκτούσε δυναμική, ειδικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 και μετά. Συγκεντρώθηκαν υπογραφές οι οποίες απευθύνονταν προς το Κοινοβούλιο: το 1891 συγκεντρώθηκαν περισσότερες από 9 χιλιάδες υπογραφές, το 1892 σχεδόν 20 χιλιάδες και την επόμενη χρονιά περίπου 32 χιλιάδες – σχεδόν το ¼ του ενήλικου γυναικείου πληθυσμού ευρωπαϊκής καταγωγής της Νέας Ζηλανδίας. Η κινητοποίηση αυτή, όμως, προκάλεσε και την κινητοποίηση των αντιπάλων, οι οποίοι προειδοποιούσαν ότι οποιαδήποτε παραβίαση των «φυσικών» έμφυλων ρόλων ανδρών και γυναικών θα μπορούσε να έχει τρομερές συνέπειες στην κοινωνία.
Η φιλελεύθερη κυβέρνηση, από την άλλη, ήταν διχασμένη. Ο πρωθυπουργός Τζον Μπάλανς υποστήριζε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, ενώ άλλα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, όπως ο Ρίτσαρντ Σέντον, αντιτάσσονταν σθεναρά. Oταν τον Απρίλιο του 1893, ο Μπάλανς πέθανε και τον διαδέχθηκε ο Σέντον, υπήρξε φόβος ότι δεν θα ήταν επιτυχής η προσπάθεια προώθησης νέου νομοσχεδίου σχετικού με τη γυναικεία ψήφο.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του Νεοζηλανδού πρωθυπουργού, τελικά, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου και υπογράφτηκε στις 19 Σεπτεμβρίου, με αποτέλεσμα όλες οι γυναίκες που ήταν «Βρετανίδες υπήκοοι» και ηλικίας 21 ετών και άνω, συμπεριλαμβανομένων των Μαορί, να έχουν πλέον δικαίωμα ψήφου. Αυτό υπήρξε το πρώτο βήμα, καθώς το δικαίωμα υποψηφιότητας για το Κοινοβούλιο αποκτήθηκε το 1919, με την πρώτη γυναίκα βουλευτή να εκλέγεται το 1933 – 40 χρόνια μετά την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
