Ο Κλαύδιος γεννήθηκε στο Λούγδουνο (σημερινή Λυών), της Γαλατίας. Γιος του Νέρωνα Κλαύδιου Δρούσου, ενός δημοφιλούς –λόγω των επιτυχιών του στα πεδία των μαχών– Ρωμαίου στρατηγού και της νεότερης Αντωνίας, ήταν ανιψιός του αυτοκράτορα Τιβέριου και εγγονός της Λιβίας Δρουσίλλας, συζύγου του αυτοκράτορα Αυγούστου.
Ωστόσο, η όχι ιδιαίτερα καλή υγεία του καθώς και η εμφάνισή του –που θεωρούνταν κάθε άλλο παρά ελκυστική–, σε συνδυασμό με την αδεξιότητα στους τρόπους του, δεν τον λειτουργούσαν ευνοϊκά για την ανάληψη δημόσιων αξιωμάτων. Του άρεσε, όμως, η Ιστορία. Αυτός που αναγνώρισε την κλίση του για τις ιστορικές σπουδές και τον ενθάρρυνε να στραφεί προς αυτές ήταν ο ιστορικός Λίβιος. Η ενασχόληση του Κλαύδιου με την Ιστορία οδήγησε, μεταξύ άλλων, στη συγγραφή 20 βιβλίων ετρουσκικής και 8 βιβλία καρχηδονιακής ιστορίας – όλα στα ελληνικά. Η εξουσία ήρθε απροσδόκητα μετά τη δολοφονία του Γάιου, στις 24 Ιανουαρίου 41 μ.Χ. Την επομένη, οι Πραιτωριανοί Φρουροί τον έκαναν αυτοκράτορα.
Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, ο Κλαύδιος επιθυμούσε την επέκταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εκτός από την προσπάθεια καταστολής της αντιρωμαϊκής επιρροής των Δρυίδων στη Γαλατία, προχωρούσε σε μια σειρά κινήσεις οι οποίες οδήγησαν στην προσάρτηση νέων εδαφών. Μεταξύ 41 και 42 μ.Χ., προσάρτησε τη Μαυριτανία στη Βόρεια Αφρική, το 43 μ.Χ., και τη Λυκία στη Μικρά Ασία, ενώ ταυτόχρονα αποφάσισε την εισβολή στη Βρετανία. Η προσωπική του παρουσία στην κορύφωση της συγκεκριμένης εκστρατείας φαίνεται ότι υποκινήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την ανάγκη του για δημοτικότητα. Αν και αρχικά επέκτεινε το βασίλειο του Ηρώδη Αγρίππα Α΄, μετέτρεψε την Ιουδαία σε επαρχία μετά τον θάνατο του Αγρίππα το 44 μ.Χ., ενώ δύο χρόνια αργότερα, θα προχωρούσε σε ακόμα μία προσάρτηση, αυτή της Θράκης. Σειρά το 49 μ.Χ. είχε η Ιτουρία (βορειοανατολική Παλαιστίνη). Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι, παρά τις κινήσεις αυτές, ήταν αρκετά προσεκτικός ώστε να μην εμπλέξει τη Ρώμη σε μεγάλους πολέμους με τους Γερμανούς και τους Πάρθους.
Οσον αφορά την πολιτική διοίκηση της αυτοκρατορίας, βελτίωσε το δικαστικό σύστημα και, στις σχέσεις του με τις επαρχίες, ευνόησε μια μέτρια επέκταση της ρωμαϊκής ιθαγένειας μέσω ατομικών και συλλογικών επιχορηγήσεων, ενθάρρυνε την αστικοποίηση και ίδρυσε αρκετές αποικίες, όπως για παράδειγμα την Κολονία Αγριππινένσις (σύγχρονη Κολωνία) στη Γερμανία το 51 μ.Χ. Θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι ο Κλαύδιος αύξησε τον έλεγχο του αυτοκράτορα στα πολιτικά-διοικητικά πράγματα της αυτοκρατορίας. Για την επίβλεψη διάφορων διοικητικών κλάδων, δημιούργησε ακόμα ένα είδος υπουργικού συμβουλίου απελεύθερων, στους οποίους απένειμε τιμές.
Τα προβλήματα, ωστόσο, στην προσωπική του ζωή θα αυξάνονταν όταν ο γάμος του με την τρίτη σύζυγό του, Μεσσαλίνα, έληξε το 48 μ.Χ., μετά τη συνωμοσία της εναντίον του. Σύμφωνα με τον Τάκιτο, πραγματοποίησε δημόσια γαμήλια τελετή με τον εραστή της, Γάιο Σίλιο. Τότε, ο Κλαύδιος παντρεύτηκε την ανιψιά του, Αγριππίνα. Μάλιστα, για να ικανοποιήσει την επιθυμία της τελευταίας για εξουσία, αναγκάστηκε να υιοθετήσει τον γιο της, Λεύκιο Δομίτιο Αχένοβαρβο (τον μετέπειτα αυτοκράτορα Νέρωνα) εις βάρος του δικού του γιου.
Τελικά, στις 13 Οκτωβρίου 54 μ.Χ. ο Κλαύδιος δηλητηριάστηκε από την Αγριππίνα. Σύμφωνα με τον Τάκιτο, τον Σουητώνιο αλλά και τον Δίωνα Κάσσιο, στην πτώση του σημαντικό ρόλο φαίνεται ότι διαδραμάτισαν πολλές από τις αλλαγές που είχε προωθήσει, οι οποίες τον είχαν φέρει απέναντι στις ανώτερες τάξεις. Αλλοι αποδίδουν την κατάληξη αυτή καθώς και τα λάθη του σε αδυναμία χαρακτήρα και στην επιρροή των συζύγων του και των απελεύθερών του.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
