Καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφτασε στο τέλος του στην Ευρώπη τον Μάιο του 1945, το θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων στον Ειρηνικό συγκέντρωσε την προσοχή των εμπλεκόμενων δυνάμεων.
Υστερα από χρόνια εξαντλητικών συγκρούσεων σε νησιωτικά συμπλέγματα, το καλοκαίρι του 1945 οι Συμμαχικές Δυνάμεις προετοίμαζαν την τελική τους επίθεση εναντίον της Ιαπωνίας. Τα πολεμικά πλοία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο στον ναυτικό αποκλεισμό των ιαπωνικών νήσων, δρώντας όχι μόνο ως φορείς ισχύος αλλά και ως συνδετικοί κρίκοι στην πολυσύνθετη επιμελητεία των Συμμάχων στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Στις πολυάριθμες μονάδες του αμερικανικού ναυτικού που δραστηριοποιούνταν στον Ειρηνικό Ωκεανό το καλοκαίρι του 1945, ανήκε το βαρύ καταδρομικό της κλάσης Portland, USS «Indianapolis». Το πλοίο ναυπηγήθηκε το 1930 και εντάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ το 1932. Το μήκος του ήταν 186 μέτρα, το εκτόπισμά του 9.950 τόνους (12.755 τόνους) με πλήρες φορτίο και η μέγιστη ταχύτητά του άγγιζε τους 32,7 κόμβους. Είχε σχεδιαστεί να έχει αυτονομία 10.000 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 15 κόμβων. Ο κύριος οπλισμός του πλοίου αποτελείτο από 9 πυροβόλα των 8 ιντσών, τα οποία ήταν τοποθετημένα σε τρεις τριπλούς πύργους, και ο δευτερεύων οπλισμός του αποτελείτο από 8 πυροβόλα των 5 ιντσών τοποθετημένα σε μονές βάσεις. Διέθετε ακόμη αντιαεροπορικά όπλα των 40 και των 20 χιλιοστών
Το «Indianapolis» συμμετείχε ενεργά στις αμφίβιες επιχειρήσεις στο μέτωπο του Ειρηνικού, διακρινόμενο στις μάχες του Γκουάμ, της Ιβο Τζίμα και της Οκινάουα. Στις 16 Ιουλίου 1945, απέπλευσε από το Σαν Φρανσίσκο με μία από τις πλέον απόρρητες και κρίσιμες αποστολές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετέφερε εξαρτήματα και εμπλουτισμένο ουράνιο για τη συναρμολόγηση της ατομικής βόμβας με την κωδική ονομασία «Little Boy», η οποία επρόκειτο να ριφθεί στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου. Το «Indianapolis» διέσχισε σε χρόνο-ρεκόρ την απόσταση έως το Περλ Χάρμπορ και στη συνέχεια παρέδωσε το πολύτιμο φορτίο του στο νησί Τινιάν, στις Μαριάνες Νήσους, στις 26 Ιουλίου 1945. Μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, το πλοίο απέπλευσε χωρίς συνοδεία με προορισμό τις Φιλιππίνες, προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες προετοιμασίες για την επικείμενη εισβολή στην Ιαπωνία.
Στις πρώτες πρωινές ώρες της 30ής Ιουλίου 1945, ενώ έπλεε από το Γκουάμ προς τις Φιλιππίνες, το «Indianapolis» χτυπήθηκε από δύο τορπίλες που εκτοξεύτηκαν από το ιαπωνικό υποβρύχιο I-58, το οποίο βρισκόταν υπό τη διοίκηση του Μοτσιτσούρα Χασιμότο. Η πρώτη τορπίλη έπληξε την πλώρη, προκαλώντας μια μεγάλη έκρηξη, ενώ η δεύτερη χτύπησε ένα σημείο κοντά στην πρύμνη, προκαλώντας θραύση στο κύτος και θέτοντας εκτός λειτουργίας τις βασικές ηλεκτρικές και μηχανολογικές εγκαταστάσεις. Το πλοίο βυθίστηκε μέσα σε μόλις 12 λεπτά. Καθώς οι τορπίλες έπληξαν τα συστήματα επικοινωνίας του, δεν κατέστη δυνατή η αποστολή σημάτων κινδύνου, με αποτέλεσμα να μην ενημερωθεί η ναυτική διοίκηση των Συμμάχων για το περιστατικό.
Περίπου τα 300 από τα 1.196 μέλη του πληρώματος βυθίστηκαν μαζί με το πλοίο, ενώ τα υπόλοιπα 900 μέλη του βρέθηκαν στην ανοιχτή θάλασσα, εξοπλισμένα με ελάχιστα σωσίβια και χωρίς επαρκή μέσα επιβίωσης. Ακολούθησε ένας αγώνας επιβίωσης των ναυαγών ναυτικών, αντίπαλος των οποίων ήταν η θάλασσα, η πείνα, η δίψα, οι ακραίες καιρικές συνθήκες και οι καρχαρίες. Επειτα από τέσσερις ημέρες, στις 2 Αυγούστου, οι Αμερικανοί ενημερώθηκαν για το ναυάγιο του «Indianapolis», όταν ένα αεροπλάνο περιπολίας εντόπισε τους ναυαγούς. Από την επιχείρηση διάσωσης που ακολούθησε διασώθηκαν συνολικά 316 μέλη του πληρώματός του. Εως και σήμερα, το ναυάγιο του «Indianapolis» αποτελεί ένα από τα δραματικότερα επεισόδια στην ιστορία του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
