Η αναζήτηση ενός νέου μονάρχη για το ελληνικό Βασίλειο μετά την έξωση του Οθωνα, τον Οκτώβριο του 1862, δεν ήταν μια εύκολη και απλή υπόθεση. Σχεδόν εξαρχής οι Ελληνες εκδήλωσαν την προτίμησή τους για το πρόσωπο του νέου βασιλέα ψηφίζοντας στο σχετικό δημοψήφισμα, το οποίο διεξήχθη εκείνον τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο, τον δευτερότοκο γιο της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, Αλφρέδο.
Την αντίθεσή τους σε αυτό το ενδεχόμενο εξέφρασαν τόσο η βασίλισσα Βικτώρια όσο και οι κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Γαλλίας, επικαλούμενες το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 22ας Ιανουαρίου/3ης Φεβρουαρίου 1830, το οποίο απαγόρευε την ανάρρηση στον ελληνικό θρόνο μέλους των βασιλικών οικογενειών των τριών προστάτιδων δυνάμεων.
Αρχικά ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, υποκόμης Χένρι Τζον Τεμπλ Πάλμερστον, δεν απέρριψε την ιδέα να ανέλθει στον ελληνικό θρόνο ο Αλφρέδος, χρησιμοποιώντας την υποψηφιότητά του ως διπλωματικό εργαλείο για την άσκηση πίεσης στη Ρωσία, η οποία προωθούσε την υποψηφιότητα του Νικόλαου, δούκα του Λόιχτενμπεργκ. Ο Νικόλαος ήταν μεν ανιψιός του τσάρου Αλεξάνδρου Β΄, αλλά συγγένευε με τον βασιλικό Οίκο της Βαυαρίας και με τον Βοναπάρτη. Αυτό που ενδιέφερε κυρίως τη Ρωσία, όμως, ήταν το γεγονός πως ήταν ορθόδοξος.
Για μερικούς μήνες στα τέλη του 1862 και στις αρχές του 1863 το ζήτημα της επιλογής του νέου μονάρχη της Ελλάδας απασχόλησε αρκετά τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Ο Πάλμερστον εξέτασε ενδελεχώς κάθε περίπτωση υποψήφιου βασιλέα της Ελλάδας. Σχεδόν κανένας, όμως, δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις τις οποίες έθεταν οι τρεις προστάτιδες δυνάμεις.
Ευρισκόμενος μπροστά σε αδιέξοδο, ο Πάλμερστον πρότεινε να ανέλθει στον ελληνικό θρόνο ο πρίγκιπας Γουλιέλμος της Δανίας, δευτερότοκος γιος του μετέπειτα βασιλέα Χριστιανού Θ΄ του Σλέσβιχ-Χολστάιν-Ζόντερμπουργκ-Γλύξμπουργκ και της Λουίζας της Εσσης-Κάσσελ. Αδερφή του Γουλιέλμου ήταν η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία παντρεύτηκε στις αρχές Μαρτίου του 1863 ο διάδοχος του θρόνου του Ηνωμένου Βασιλείου, πρίγκιπας Εδουάρδος (μετέπειτα Εδουάρδος Ζ΄). Κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για τον γάμο του Εδουάρδου και της Αλεξάνδρας, ο Πάλμερστον είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον νεαρό Δανό πρίγκιπα, ο οποίος του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Τόσο η βασίλισσα Βικτώρια όσο και οι εκπρόσωποι των άλλων δύο Δυνάμεων δεν έφεραν αντιρρήσεις για την επιλογή του πρίγκιπα Γουλιέλμου. Μοναδικό πρόσκομμα στην άμεση εκλογή του στον ελληνικό θρόνο ήταν οι ενστάσεις της οικογένειάς του, οι οποίες ήρθησαν μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο-Ιούνιο του 1863.
Οταν πληροφορήθηκε την απόφαση των τριών Δυνάμεων, η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Ζηνόβιο Βάλβη ανακοίνωσε στην Εθνοσυνέλευση την υποψηφιότητα του Γουλιέλμου ως βασιλέα. Αμέσως η Εθνοσυνέλευση εξέδωσε το Ψήφισμα ΚΕ΄, με το οποίο αναγόρευσε τον πρίγκιπα Γουλιέλμο βασιλέα των Ελλήνων υπό το όνομα «Γεώργιος Α΄». Λίγους μήνες αργότερα, η Συνέλευση κήρυξε με το Ψήφισμα ΜΓ΄ τον 17χρονο Γεώργιο Α΄ ενήλικο, προκειμένου να αποφευχθεί ο διορισμός μιας νέας αντιβασιλείας.
Ο τελικός διακανονισμός της εκλογής του Γεωργίου Α΄ στον ελληνικό θρόνο έγινε στις 1/13 Ιουλίου 1863, όταν οι αντιπρόσωποι των Δυνάμεων υπέγραψαν στο Λονδίνο την ομώνυμη συνθήκη, η οποία ρύθμιζε τις λεπτομέρειες της εκλογής του νεαρού βασιλέα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, η Ελλάδα αποτελούσε ένα μοναρχικό, ανεξάρτητο και συνταγματικό κράτος, τα Ιόνια Νησιά θα ενσωματώνονταν στο άμεσο μέλλον στην Ελλάδα, τα στέμματα της Ελλάδας και της Δανίας δεν θα ενώνονταν ποτέ στο ίδιο πρόσωπο και οι διάδοχοι του Γεωργίου Α΄ θα βαφτίζονταν ορθόδοξοι χριστιανοί.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
