Τα πρώτα δείγματα «εκδηλώσεων» που αφορούσαν τους σκύλους ανάγονται στον 18ο αιώνα. Συγκεκριμένα, στα μέσα της δεκαετίας του 1770, ο John Warde διοργάνωνε ετήσιες εκθέσεις κυνηγόσκυλων αλεπούδων στο κτήμα του στο Κεντ. Παράλληλα, διοργανώνονταν εκθέσεις σκύλων με μη επίσημο χαρακτήρα σε παμπ και ταβέρνες, όπου πολλοί έφερναν τα σκυλιά τους για να τα συγκρίνουν με άλλα, ενώ υπήρχαν και προσφορές σκύλων προς πώληση.
Τον χειμώνα του 1834, για παράδειγμα, ο εστιάτορας Τσάρλι Αϊστροπ, ιδιοκτήτης του διαβόητου “Westminster Pit”, όπου διεξάγονταν κυνομαχίες, διοργάνωσε στην παμπ του μια επίδειξη σπάνιελ. Αυτού του είδους οι επιδείξεις σε παμπ ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ημι-ιδιωτικές συγκεντρώσεις στις οποίες συμμετείχαν οι λάτρεις των σκύλων από τη συγκεκριμένη κάθε φορά περιοχή.
Η πραγματική τομή συντελέστηκε λίγα χρόνια αργότερα, όταν στις 28 Ιουνίου 1859 διοργανώθηκε στο Νιούκαστλ μια έκθεση σκύλων. Στην εν λόγω περίπτωση, παρότι δεν επρόκειτο για αυτόνομη εκδήλωση, αλλά για παράλληλη έκθεση που συνδεόταν με την καθιερωμένη έκθεση πουλερικών, υπήρχε μια αίσθηση «αξιοπρέπειας», καθώς δεν υπήρχε καμία –ούτε καν έμμεση– σχέση με κυνομαχίες. Συνολικά, υπήρχαν 60 συμμετοχές, οι οποίες όμως περιορίζονταν σε πόιντερ και σέτερ. Η ιδέα προήλθε από τον Richard Brailsford, υπάλληλο του κόμη του Ντάρμπι, ο οποίος ήταν κριτής στα σέτερ. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο Brailsford οργάνωσε μια ανεξάρτητη έκθεση σκύλων, η οποία όμως και πάλι αφορούσε κατά βάση αθλητικά σκυλιά.
Την επόμενη χρονιά, η έκθεση διοργανώθηκε στο Μπέρμιγχαμ, ήταν ανοιχτή και σε άλλες φυλές σκύλων, και έφτασε τις 267 συμμετοχές. Ανάμεσα στους νικητές αναφέρονταν τα ονόματα του υποκόμη Κέρζον, των λόρδων Μπάγκοτ και Πάτζετ και του κόμη Σπένσερ. Μόλις ένα χρόνο μετά, η Illustrated London News έγραφε θριαμβευτικά ότι οι εκθέσεις σκύλων ήταν «επιτέλους ένα μεγάλο εθνικό γεγονός».
Σταδιακά ο αριθμός των εκθέσεων σκύλων αυξήθηκε, προσελκύοντας πλήθη επισκεπτών. Συγκεκριμένα, το 1863 πραγματοποιήθηκαν δύο μεγάλες εκθέσεις στο Λονδίνο. Στην πρώτη κόπηκαν 1.214 εισιτήρια. Εκτός από τις κατηγορίες αθλητικών σκύλων, υπήρχαν κατηγορίες για σπάνιελ, παγκ, Δαλματίας και μαστίφ, ενώ υπήρχε και ειδική κατηγορία για «Μεγάλα Ξένα Σκυλιά» και για «Μικρά Ξένα Σκυλιά». Η δεύτερη, η οποία χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη Μεγάλη Διεθνής Εκθεση Σκύλων, πραγματοποιήθηκε στο Islington, και την επισκέφθηκαν πάνω από 2.000 άτομα. Πολλές από τις κατηγορίες ήταν οι ίδιες ή παρόμοιες με την πρώτη, ενώ αυτή τη φορά προστέθηκε και μία κατηγορία για τα γιγαντόσωμα σκυλιά.
Στις εκθέσεις που ακολούθησαν τέθηκαν οι βάσεις για την έκθεση σκύλων όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, παρά τα προβλήματα που προέκυψαν σε ορισμένες περιπτώσεις. Μία από αυτές τις περιπτώσεις ήταν η έκθεση στο Cremorne, στο Τσέλσι, όπου παρατηρήθηκαν μεγάλες καθυστερήσεις, έλλειψη νερού για τα σκυλιά, μπέρδεμα των ταυτοτήτων τους, μη σωστή αναγγελία των νικητών και διαφυγή αρκετών ζώων, τα οποία έτρεχαν ανεξέλεγκτα.
Φαίνεται ότι οι εκθέσεις αυτής της εποχής είχαν ικανοποιήσει μια ανάγκη της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης. Ακολούθησαν εμπορικές χορηγίες, ενώ η παρουσία αριστοκρατών προστατών, σε συνδυασμό με τη βικτωριανή κουλτούρα των συλλόγων, που συνοδευόταν από συγκεκριμένους κανόνες, οδήγησε στην ίδρυση του βρετανικού Κυνολογικού Ομίλου το 1873. Το επόμενο μεγάλο βήμα θα γινόταν το 1891, όταν διοργανώθηκε η πρώτη πια Μεγάλη Εκθεση Crufts, η οποία παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλής μέχρι και σήμερα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
