Ο Οντα Νομπουνάγκα, γεννημένος στο Κάστρο της Ναγκόγια στην επαρχία Οουάρι το 1534, έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πορεία προς την ενοποίηση της Ιαπωνίας. Οι πολιτικοί ελιγμοί του περιλάμβαναν τον σχηματισμό συμμαχιών μέσω γάμων και τη μόχλευση της στρατιωτικής του δύναμης προς αντιμετώπιση των άλλων νταΐμιο και των βουδιστικών φατριών που τυχόν στέκονταν απέναντί του.
Το 1562 συνήψε συμμαχία με τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου και μαζί κατέλαβαν το Κιότο, το οποίο ο Νομπουνάγκα έλεγχε μόνος πλέον από το 1573, τερματίζοντας έτσι την κυριαρχία του σογκουνάτο Ασικάγκα. Στη συνέχεια έστρεψε την προσοχή του στη συντριβή των μαχητών βουδιστών μοναχών Τεντάι του Ενριάκου-τζι, του βουδιστικού μοναστηριού στο όρος Χιέι έξω από το Κιότο, οι οποίοι παραδοσιακά είχαν μεγάλη δύναμη τόσο σε θρησκευτικό επίπεδο όσο και σε πολιτικό ήδη από την αρχή του 8ου αιώνα. Eπειτα, και για περισσότερα από δέκα χρόνια, η προσοχή του επικεντρώθηκε ενάντια στην αίρεση Ikkō. Μόνο μετά τη μεσολάβηση της αυτοκρατορικής αυλής του Κιότο πέτυχε τελικά την παράδοση του φρουρίου-μοναστηριού Ishiyama Hongan-ji στην Οσάκα, του σημαντικότερου πολιτικού και στρατιωτικού κέντρου της αίρεσης, το 1580.
Πέρα από αυτά, στα χρόνια της κυριαρχίας του Οντα Νομπουνάγκα προωθήθηκαν σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις με στόχο τον εκσυγχρονισμό των εμπορικών πρακτικών και της διαχείρισης της γης, τη δημιουργία κέντρων ελεύθερων συναλλαγών και τη θέσπιση νομισματικών κανονισμών. Αφού κατέλαβε πολλά αρχοντικά και κτήματα ναών, ο Νομπουνάγκα εδραίωσε τους σαμουράι και τους πλουσιότερους αγρότες χάρη στα πρόσφατα αυτά αποκτημένα κτήματα. Με αυτόν τον τρόπο, πέτυχε να έχει μια σταθερή πολιτική και ταυτόχρονα οικονομική βάση, της οποίας η ενίσχυση μείωνε ακόμη περισσότερο την παραδοσιακή επιρροή των βουδιστικών ναών.
Μόλις εγκαταστάθηκε στο Κιότο, επέκτεινε την προστασία του στους Ιησουίτες ιεραποστόλους και τους βοήθησε να χτίσουν μια εκκλησία στην πρωτεύουσα και μια σχολή στο Αζούτσι. Τη συγκεκριμένη απόφαση την πήρε όχι τόσο εξαιτίας του ενδιαφέροντός του για την ευρωπαϊκή κουλτούρα, όσο επειδή θεωρούσε την ενθάρρυνση της ανάπτυξης του χριστιανισμού ως ένα ακόμα μέσο για τον περιορισμό της επιρροής των βουδιστικών ναών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, είναι αξιοσημείωτο ότι, το 1581, μέσω ενός Ιησουίτη ιεραπόστολου, ο Νομπουνάγκα συνάντησε τον Αφρικανό άνδρα στον οποίο έδωσε το όνομα Γιασούκε και του χορήγησε το καθεστώς του σαμουράι˙ ήταν ο πρώτος ξένος που απέκτησε τον συγκεκριμένο τίτλο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1580 ήταν φανερό ότι ο Οντα Νομπουνάγκα ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς άνδρες στη χώρα του. Την άνοιξη του 1582 είχε κατακτήσει την κεντρική Ιαπωνία και προσπαθούσε να επεκτείνει την ηγεμονία του και στο δυτικό τμήμα της. Τα πράγματα, όμως, δεν θα εξελίσσονταν ευνοϊκά για αυτόν. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Ακέτσι Μιτσουχίντα, ένας από τους υποτελείς του, επαναστάτησε εναντίον του, σε μια στιγμή που ο Νομπουνάγκα είχε καταλύσει στο Χόνο-τζι, έναν βουδιστικό ναό στο Κιότο, κατευθυνόμενος προς την περιοχή Τσουγκόκου. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης του Μιτσουχίντα, ο Νομπουνάγκα τραυματίστηκε και, καθώς δεν υπήρχε καμία πιθανότητα διαφυγής, αναγκάστηκε στις 21 Ιουνίου να εκτελέσει σεπούκου (τελετουργική αυτοκτονία με μαχαιριά στην κοιλιακή χώρα).
Παρά το πρόωρο τέλος του, ο Νομπουνάγκα είχε καταφέρει πολλά. Η ανατροπή της παλιάς τάξης εξουσίας που κατείχαν οι νταΐμιο είχε στην πραγματικότητα ανοίξει τον δρόμο για την πολιτική και οικονομική ενοποίηση της χώρας, η οποία ολοκληρώθηκε από τον Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, τη δεκαετία του 1590, και επισημοποιήθηκε από τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου στις αρχές του 16ου αιώνα με την ίδρυση του σογκουνάτο Εντοo.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
