Στις αρχές Ιουνίου 1940, η Δανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο και η Ολλανδία είχαν ήδη καταληφθεί από τα ναζιστικά στρατεύματα, οι Βρετανοί υποχωρούσαν, ενώ, από την άλλη, οι Γερμανοί είχαν αιχμαλωτίσει ένα και πλέον εκατομμύριο στρατιώτες των Συμμάχων σε διάστημα μόλις τριών εβδομάδων. Το νέο γαλλικό μέτωπο ήταν πιο εκτεταμένο από τα μέχρι πρότινος γαλλοβελγικά σύνορα, ενώ οι διαθέσιμες δυνάμεις για την υπεράσπισή του είχαν μειωθεί κατά πολύ και το ηθικό τους ήταν πεσμένο. Από την άλλη πλευρά, οι Γερμανοί είχαν επαναφέρει στο πεδίο 10 έμπειρες μεραρχίες τεθωρακισμένων –και μάλιστα με καινούργια άρματα μάχης–, ενώ οι 130 μεραρχίες Πεζικού τους παρέμεναν σχεδόν ανέγγιχτες.
Ηδη από την αρχή της γερμανικής επίθεσης, στις 5 Ιουνίου, έγινε φανερό ότι άμεσος γερμανικός στόχος ήταν όχι απλώς η κατάληψη του Παρισιού, αλλά η ολική καταστροφή των γαλλικών στρατευμάτων στο πεδίο. Στις 7 Ιουνίου, το τμήμα των τεθωρακισμένων που βρισκόταν δυτικά διέσπασε τη γαλλική άμυνα και εξασφάλισε πρόσβαση στους δρόμους προς τη Ρουέν. Μέχρι την επομένη, οι γερμανικές δυνάμεις είχαν προχωρήσει αρκετά. Οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν σε μια θέση ανατολικά του Σουασόν, αναπτύσσοντας τις δυνάμεις τους κατά μήκος ενός μετώπου περίπου 160 χιλιομέτρων. Στη συνέχεια, όμως, η σύγχυση που επικράτησε, οδήγησε στην κατάρρευση της γαλλικής άμυνας, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να μη συναντήσουν κάποια σοβαρή αντίσταση όταν διέσχιζαν τον Σηκουάνα, στις 9 Ιουνίου.
Επιπλέον, στις 10 του μήνα, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στη Βρετανία και τη Γαλλία. Με αυτή την κίνηση του Μουσολίνι, η Γαλλία είχε να αντιμετωπίσει δύο μέτωπα. Ωστόσο, αν και από πρώτη ματιά η συγκεκριμένη εξέλιξη φαίνεται να χειροτέρευσε τις συνθήκες για τους Γάλλους, δεν διαδραμάτισε κάποιον ουσιαστικό ρόλο στις εξελίξεις, καθώς οι 30 ιταλικές μεραρχίες που βρέθηκαν στα σύνορα των Αλπεων εξαπέλυσαν επίθεση στις 20 Ιουνίου.
Εν τω μεταξύ, οι γερμανικές δυνάμεις πλησίαζαν με γρήγορο ρυθμό στη γαλλική πρωτεύουσα. Ο πρωθυπουργός Πολ Ρεϊνό και η κυβέρνηση είχαν ήδη αναχωρήσει από εκεί με προορισμό την Τουρ, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο στρατιωτικό σχέδιο για την υπεράσπιση του Παρισιού. Ηδη από τις 12 Ιουνίου, φαινόταν να έχει χαθεί κάθε ελπίδα και οποιαδήποτε περαιτέρω μάχη ή αντίσταση θεωρούνταν άσκοπη και χωρίς ελπίδα, καθώς τα γαλλικά στρατεύματα διασκορπίζονταν και υποχωρούσαν κάτω από το βάρος της γερμανικής επίθεσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης που επικρατούσε αποτελεί η περίπτωση της 51ης Μεραρχίας Χάιλαντ, η οποία είχε τεθεί υπό γαλλική διοίκηση στην ακτή της Μάγχης. Μην μπορώντας να φτάσει στη Δουνκέρκη ή σε κάποιο άλλο λιμάνι εκκένωσης κι έχοντας εξαντλήσει τις προμήθειες και τα πυρομαχικά της, αναγκάστηκε να παραδοθεί στους Γερμανούς.
Δύο ημέρες αργότερα, στις 14 Ιουνίου, οι γαλλικές δυνάμεις θα εκκένωναν το Παρίσι και θα εισέρχονταν σε αυτό θριαμβευτικά τα γερμανικά στρατεύματα. Την ίδια μέρα, ο Ρεϊνό, με την κυβέρνηση να έχει μεταφερθεί εκ νέου –αυτή τη φορά στο Μπορντό–, ανέφερε πως διακυβευόταν η ύπαρξη της Γαλλίας. Ακολούθησαν η κατάληψη του Βερντέν, στις 15 Ιουνίου, και η παραίτηση του Ρεϊνό από την πρωθυπουργία την επομένη. Τη θέση του θα έπαιρνε ο Φιλίπ Πετέν. Στις 22 Ιουνίου 1940, Γαλλία και Γερμανία ήρθαν σε συμφωνία, ενώ τρεις ημέρες αργότερα έγινε επίσημα γνωστό ότι οι εχθροπραξίες μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας είχαν πια σταματήσει.
Την Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία είχε πλέον διαδεχθεί η Γαλλία του Βισί, που χώριζε τη γαλλική επικράτεια στα δύο. Το Παρίσι δεν θα απελευθερωνόταν παρά μόνο ύστερα από τέσσερα χρόνια, στις 25 Αυγούστου 1944.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
