Μετά την παλινόρθωση του Οίκου των Βουρβόνων στην εξουσία τον Μάιο του 1814, η Γαλλία μετατράπηκε σε συνταγματική μοναρχία. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΗ΄ αναλάμβανε το δικαίωμα να ορίζει τα μέλη της Βουλής των Ομοτίμων καθώς και τους υπουργούς, οι οποίοι ήταν υπόλογοι όχι στο Κοινοβούλιο αλλά στον ίδιο. Το νέο σύνταγμα όριζε πως η Βουλή των Αντιπροσώπων θα εκλεγόταν σε δύο φάσεις, με βάση ένα ιδιαίτερα περίπλοκο εκλογικό σύστημα. Η μοναρχία των Βουρβόνων διατήρησε τον συγκεντρωτισμό της κρατικής γραφειοκρατίας αναγνωρίζοντας πολλές από τις πράξεις της ναπολεόντειας περιόδου (τίτλους, παρασημοφορήσεις, συντάξεις).
Ύστερα από την οριστική ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό το 1815, ομάδες ακραίων υποστηρικτών της βασιλείας στη Γαλλία, οι οποίοι αποτελούσαν και φανατικούς εχθρούς της Επανάστασης του 1789, εξαπέλυσαν ένα κύμα διώξεων στη νότια Γαλλία, τη «λευκή τρομοκρατία», ονομασία η οποία προερχόταν από τη λευκή σημαία των Βουρβόνων. Στις εκλογές του Αυγούστου 1815 για τη Βουλή των Αντιπροσώπων οι υπερβασιλόφρονες επικράτησαν με σχετική άνεση. Σε αντίθεση με τους μετριοπαθείς βασιλόφρονες, οι οποίοι είχαν και τη στήριξη του Λουδοβίκου ΙΗ΄, οι υπερβασιλόφρονες απαίτησαν από τον βασιλιά να επιστραφεί στους αρχικούς ιδιοκτήτες της η γη που αγοράστηκε κατά την Επανάσταση.
Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου το 1824, στον θρόνο ανέβηκε ο αδερφός του Κάρολος Ι΄. Ο Κάρολος και ο συνεργάτης του πρωθυπουργός Ζιλ ντε Πολινιάκ ακολούθησαν μια υπερσυντηρητική πολιτική οξύνοντας τα πολιτικά πάθη στο εσωτερικό. Οι φιλελεύθεροι και οι ρομαντικοί της γαλλικής κοινωνίας, οι οποίοι εμφορούνταν ακόμη με τις ιδέες της Επανάστασης, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, άσκησαν δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για τις πολικές επιλογές της.
Αντί της συνεννόησης με τους φιλελεύθερους, ο Κάρολος επέλεξε τη σύγκρουση και στις 26 Ιουλίου 1830 εξέδωσε τα Ιουλιανά Διατάγματα με τα οποία κατάργησε τα δικαιώματα του συντάγματος του 1814. Διέλυσε τη νεοεκλεγείσα Βουλή των Αντιπροσώπων και περιόρισε κατά ¾ το δικαίωμα της ψήφου στο εκλογικό σώμα. Ακολούθησαν συμπλοκές μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των διαδηλωτών, οι οποίοι ζητούσαν πλέον την παραίτηση του Καρόλου υπέρ του Λουδοβίκου Φιλίππου του πλαγίου Οίκου των Βουρβόνων, του Οίκου της Ορλεάνης. Στις 2 Αυγούστου ο Κάρολος παραιτήθηκε και μια εβδομάδα αργότερα ο Λουδοβίκος Φίλιππος ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Γάλλων.
Παρά το γεγονός ότι η μοναρχία υπό τον νέο βασιλέα έλαβε κάποια φιλολαϊκά μέτρα και επέκτεινε το εκλογικό δικαίωμα σε περισσότερους πολίτες, η Γαλλία απείχε ακόμα πολύ από το να χαρακτηριστεί δημοκρατία. Από τα μέτρα του Λουδοβίκου Φιλίππου ευνοήθηκε κυρίως η μεσαία τάξη, γεγονός που έδωσε την αφορμή σε κάποιους να χαρακτηρίσουν την περίοδο της βασιλείας του ως «μοναρχία των μπουρζουάδων». Οι λαϊκές μάζες δυσανασχετούσαν από αυτήν την εξέλιξη, καθότι αισθάνονταν ότι για ακόμη μια φορά αποκλείονταν από την εξουσία, ευρισκόμενες στο περιθώριο.
Με αφορμή τον θάνατο του στρατηγού Ζαν Μαξιμιλιέν Λαμάρκ, ο οποίος υπήρξε υπέρμαχος των αιτημάτων των χαμηλότερων στρωμάτων για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, ξέσπασε εξέγερση στο Παρίσι τον Ιούνιο του 1832, μόλις δύο έτη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του βασιλέα. Πιο συγκεκριμένα, η κηδεία του Λαμάρκ στις 5 Ιουνίου 1832 αποτέλεσε αφορμή συσπείρωσης για τις ριζοσπαστικές φιλελεύθερες δυνάμεις της γαλλικής πρωτεύουσας, οι οποίες διαπνέονταν και από ιακωβινικές απόψεις. Η εξέγερση ξέσπασε στις φτωχές συνοικίες του Παρισιού, όπου στήθηκαν οδοφράγματα. Οι δύο πλευρές επιδόθηκαν σε ανταλλαγή πυρών, σύντομα όμως οι κυβερνητικές δυνάμεις κατάφεραν να καταστείλουν την εξέγερση.
Η Ιουνιανή Εξέγερση απέτυχε κυρίως γιατί δεν είχε ευρύτερη λαϊκή στήριξη, ενώ οι εξεγερθέντες δεν διέθεταν επαρκές στρατιωτικό υλικό για να προτάξουν ισχυρή αντίσταση. Μέσα σε δύο ημέρες ο στρατός και η εθνοφρουρά κατάφεραν να καταστείλουν την εξέγερση. Ακολούθησαν συλλήψεις και καταδίκες των υπευθύνων.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
