Αν κάποιος θέλει να καταλάβει πώς πάει η οικονομία της Αττικής, δηλαδή της χώρας, δεν χρειάζεται να κοιτάξει δείκτες, αναλύσεις ή προβλέψεις. Αρκεί να σταθεί πέντε λεπτά στον Κηφισό ή στην Κηφισίας. Εκεί φαίνεται όλο το πρόβλημα. Οι κεντρικοί δρόμοι της μεγαλύτερης μητροπολιτικής περιοχής της χώρας κινούνται πιο αργά από ποτέ.
Και αυτό έχει κόστος. Οχι απλώς νεύρων. Κόστος πραγματικό, οικονομικό. Μια απώλεια παραγωγής, μια χαμένη παραγωγικότητα.
Εχει εκτιμηθεί ότι ο μέσος εργαζόμενος στην Αττική χάνει 1,5 με 2 ώρες την ημέρα σε μετακινήσεις. Σε ένα χρόνο, σημαίνει περίπου 500 ώρες που δεν δουλεύει, 500 ώρες που δεν ξεκουράζεται, 500 ώρες που δεν βλέπει την οικογένειά του. Και επιπλέον πληρώνει πανάκριβα αυτή την ακινησία.
Αν το πολλαπλασιάσουμε με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που κινούνται καθημερινά, η απώλεια είναι σε κλίμακα δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως.
Κι όμως, το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι «κανονικό». Είναι ένας κρυφός φόρος που πληρώνεται για όποιον θέλει να ζήσει στην καθημερινότητα της Αττικής.
Προφανώς δεν είμαστε η πρώτη πόλη στον κόσμο που μεγάλωσε χωρίς σχέδιο. Ούτε η πρώτη που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα. Αλλά τουλάχιστον άλλες πόλεις κάτι έκαναν. Το Λονδίνο ενεργοποίησε διόδια συμφόρησης. Το Παρίσι αφαίρεσε δρόμους από τα αυτοκίνητα και τους έδωσε σε ποδήλατα και πεζούς, αφού εξασφάλισε πρώτα καλή συγκοινωνία. Η Μαδρίτη επένδυσε στο μετρό, το Αμστερνταμ απέκλεισε σχεδόν πλήρως το αυτοκίνητο.
Δεν υπάρχει μακροχρόνιος σχεδιασμός, αλλά βλέπουμε ότι δεν σκέφτεται κανείς ούτε άμεσες λύσεις. Εστω προσωρινές. Ενα απαγορευτικό (δοκιμαστικά αρχικά), για παράδειγμα, στην κίνηση φορτηγών σε μεγάλους δρόμους για κάποιες ώρες το πρωί ή το απόγευμα. Αυστηρή παρουσία της Τροχαίας, σαν αυτή που ήδη εφαρμόζεται με αφορμή την κατασκευή του Flyover στη Θεσσαλονίκη και έχει σταματήσει το παράνομο παρκάρισμα σε κεντρικούς άξονες δίνοντας ανάσα στην πόλη. Λεωφορειολωρίδες λειτουργικές και με αστυνόμευση, ώστε μην καμαρώνουμε μόνο για τα καινούργια λεωφορεία, αλλά να εξυπηρετούν κιόλας.
Γενικώς μας λείπει το σχέδιο, που θα λαμβάνει υπόψη πού ζουν, εργάζονται και μετακινούνται τα 5 εκατομμύρια κάτοικοι της Αττικής. Φτιάχνουμε και επεκτείνουμε το μετρό με τη διαδικασία του αραμπά και όχι με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Δημιουργούμε επιχειρηματικούς πόλους (Μαρούσι, Ελληνικό) χωρίς σχέδιο μετακινήσεων. Επιτρέπουμε τη δημιουργία νέων εγκαταστάσεων logistics στον άξονα του Κηφισού, εντείνοντας το πρόβλημα. Γενικώς έχουμε εγκλωβιστεί σε μια γενικευμένη ακινησία, και αυτό κοστίζει…
