Λέμε ότι έχουμε δημογραφικό πρόβλημα, οι οικογένειες δεν τα βγάζουν πέρα. Θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε στρέψει όλες τις δυνάμεις μας, από πλευράς κοινωνικών δαπανών, στην προσπάθεια περιορισμού αυτού του φαινομένου. Στο να καταλήξουν όσο γίνεται περισσότερα από τα διαθέσιμα κρατικά χρήματα στην οικογένεια. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Σύμφωνα με την Eurostat, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δαπάνησαν κατά μέσον όρο το 2022 830 ευρώ ανά άτομο σε οικογενειακά επιδόματα. Οι χώρες με τις υψηλότερες δαπάνες για οικογενειακά επιδόματα ανά άτομο το 2022 ήταν το Λουξεμβούργο (3.789 ευρώ), η Δανία (1.878 ευρώ) και η Γερμανία (1.616 ευρώ). Οι χώρες με τις χαμηλότερες δαπάνες είναι η Βουλγαρία (211 ευρώ) και ακολουθεί η Ελλάδα (264 ευρώ). Και μπορεί το απόλυτο ποσό ενίσχυσης να μην αποτελεί έκπληξη. Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες χώρες ως προς το ποσοστό που κατέχουν τα επιδόματα στις δαπάνες κοινωνικής προστασίας είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ο μέσος όρος στην Ευρώπη φθάνει στο 8,6% των προϋπολογισμών της κοινωνικής προστασίας, στην Ελλάδα από όλα κονδύλια της κοινωνικής προστασίας που διαθέτουμε καταλήγει στην οικογένεια μόλις το 5%. Από όσα λεφτά διαθέτουμε για το κοινωνικό κράτος, μόνο ένα μικρό ποσοστό πάει στην ενίσχυση της οικογένειας.
Υπάρχει οπότε ένα θέμα οικονομικών προτεραιοτήτων. Αποφασίζεται μια δαπάνη, η οποία προστίθεται στις υπόλοιπες, χωρίς να επανεξετάζεται πρώτα αν έπιασαν τόπο και σε τι ποσοστό τα χρήματα που ήδη δίνονται με παλαιότερες αποφάσεις.
Πριν από μερικές δεκαετίες (το 1989), σε μια ανάλογη στιγμή τότε για τις δαπάνες του ασφαλιστικού, η επιτροπή Γεωργακόπουλου με έναν ενδελεχή έλεγχο διαπίστωσε σημαντικά λάθη, στρεβλώσεις και καταχρήσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Τα χρήματα δίνονταν με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους, καθώς κανείς επί χρόνια δεν έλεγξε τη σκοπιμότητά τους.
Η Ελλάδα πέρασε από χίλια κύματα και όταν η χώρα άρχισε μετά την κατάρρευση της προηγούμενης δεκαετίας να χτίζει τη νέα γενιά επιδομάτων του κοινωνικού κράτους, απέκτησε και έναν μηχανισμό ελέγχου δαπανών (spending review). Αυτή η δουλειά αφέθηκε όμως μόνο στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ως προς τη δημοσιονομική επίπτωση και όχι στο αρμόδιο υπουργείο ή σε μια επιτροπή ειδικών που θα μπορούσαν να αξιολογήσουν ποιες δαπάνες έχουν ξεπεραστεί και ποιες είναι οι νέες στοχεύσεις. Ως αποτέλεσμα, μια προτεραιότητα ενίσχυσης όπως αυτή της οικογένειας δεν τυγχάνει της προσοχής που θα έπρεπε από το κοινωνικό κράτος.
