Μπορεί να τη γλιτώσουμε κι αυτή τη φορά, αλλά έχουμε χάσει το μέτρημα με τον αριθμό των πολεμικών συρράξεων που βρίσκονται σε εξέλιξη στην περιοχή μας. Προσθέστε έναν εμπορικό πόλεμο, στον οποίο βιώνουμε μια παράδοξη νηνεμία, με πολλούς να εκτιμούν ότι μάλλον βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, εκεί που δεν μας πιάνουν ακόμη οι αναταράξεις και τις επόμενες εβδομάδες, αρχές Ιουλίου, αναμένονται νέα θερμά επεισόδια. Το σκηνικό συμπληρώνουν τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σχεδόν όλες οι μεγάλες δυτικές ευρωπαϊκές οικονομίες. Ελλείμματα παντού και χρέη, που συνοδεύονται με άρνηση των κυβερνήσεων να τα αντιμετωπίσουν, φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Γενικώς είμαστε περικυκλωμένοι από κινδύνους, χωρίς να αποκλείει κανείς το ενδεχόμενο να βιώνουμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα τη δική μας νηνεμία, να βρισκόμαστε κι εμείς στο δικό μας «μάτι του κυκλώνα».
Ακόμη κι αυτό να μη συμβαίνει και πράγματι οι δημοσιονομικές μας επιτυχίες να είναι ικανές να μας βγάλουν αλώβητους από οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων, μια ανάγκη να γίνουν πολλά πράγματα στη χώρα προκειμένου να συγκλίνουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη παραμένει. Το πρόβλημα είναι πώς θέλουμε να τα κάνουμε. Με το καλό ή με το άγριο; Υπό την πίεση μεγάλων προβλημάτων ή με σχέδιο μεγάλων αλλαγών που θα εκτελέσει μια σταθερή, κραταιά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κυβέρνηση; Εγραφαν την προηγούμενη εβδομάδα οι Financial Times ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο συμβαίνει μια επώδυνη αλλά απαραίτητη αλλαγή σε δημοκρατίες υψηλού εισοδήματος είναι μέσω ενός αισθήματος έκτακτης ανάγκης. Εκανε μάλιστα τον παραλληλισμό με το δικό μας παρελθόν, όταν σημαντικές μεταρρυθμίσεις έγιναν στην Ελλάδα και σε άλλες μεσογειακές χώρες το 2010, με τον κίνδυνο της κατάρρευσης. Υπό την πίεση, τότε, των εκτάκτων συνθηκών. Αυτός προφανώς είναι ο ένας τρόπος. Τον ξέρουμε, τον ζήσαμε και δεν θέλουμε να τον θυμόμαστε.
Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος, πολύ πιο χρήσιμος και με λιγότερο πόνο. Ποια η χρησιμότητα εκλογής μιας κυβέρνησης με τεράστια πλειοψηφία, εάν δεν μπορεί να πει κάποιες αλήθειες και δεν μπορεί να εφαρμόσει κάποια σημαντικά μέτρα σε όλο το μήκος και το πλάτος του κράτους; Αν δεν κάνει, για παράδειγμα, αυτό που έκανε η σημερινή κυβέρνηση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, βρίσκοντας τρόπο, παρά τα συνταγματικά κωλύματα, να κάνει μια μεταρρύθμιση που θα κερδίσει πολλαπλώς η οικονομία; Συναλλαγματικώς προσοδοφόρα και με πολλαπλάσιες επενδυτικές υπεραξίες. Θα το έκανε χωρίς το 41%; Δύσκολο.
Οι διεθνείς εξελίξεις και το πολύπλοκο νέο περιβάλλον που διαμορφώνουν οδηγούν σε ξαναμοίρασμα της πίτας της παραγωγής. «Κομμάτια» θα πάρουν οι πιο έτοιμοι κι αυτοί που η συγκυρία θα τους βρει ισχυρούς…
