Αν κάτι μάθαμε τους τελευταίους μήνες είναι ότι όλοι «χορεύουμε» στους ρυθμούς του Ντόναλντ Τραμπ. Μια ολόκληρη ήπειρος, η Ευρώπη, εμβρόντητη τον παρακολουθούσε στις αρχές του έτους να μιλάει για την πολιτική των δασμών και να του καταλογίζει ότι «σηκώνει τείχη» στο εμπόριο. Σιωπηρά όλοι τότε αντιδρούσαν. Σήμερα η Ευρώπη κάνει ακριβώς το ίδιο, απλώς το λέει «ρυθμιστική αυτονομία» για να ακούγεται πιο κομψό. Κι όμως το πρόβλημα με την επιθετική πολιτική των κινεζικών κολοσσών των μικροδεμάτων Temu, Alibaba και Shein προϋπήρχε του Τραμπ και η Ευρώπη ούτε καν το συζητούσε, χαμένη μέσα στις ιδεοληψίες της και τον αργό ρυθμό των αποφάσεών της.
Τώρα τρέχει να προλάβει να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Θα καταργήσει το όριο των 150 ευρώ για μικροδέματα από τρίτες χώρες και μπαίνοντας σε ρόλο Τραμπ, θα προχωρήσει στη γενικευμένη επιβολή δασμών.
Και κάπως έτσι το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες και το Παρίσι, από κοντά και η Αθήνα ανακάλυψαν τη διάλεκτο Τραμπ. Κάνουν αυτό που πριν από ένα χρόνο κατήγγελλαν. Η Ευρώπη σηκώνει σύνορα στο εμπόριο. Και καλά κάνει. Διότι η Κίνα εδώ και μία δεκαετία εφαρμόζει μια πολιτική πιο επιθετική από τη ρητορική Τραμπ. Μαζικές επιδοτήσεις, εξαγωγική υπερπαραγωγή, πλατφόρμες κολοσσούς με τιμές χαμηλότερες του κόστους και μαζική διείσδυση στις δυτικές αγορές. Το αποτέλεσμα, αν δεν έμπαιναν οι δασμοί, θα ήταν το ίδιο με αυτό που επικαλέστηκε ο πρόεδρος Τραμπ, θα έκλειναν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Σε αυτό το σκηνικό η προσαρμοστική Ελλάδα βγήκε μπροστά. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης στο χθεσινό Ecofin επιχειρηματολόγησε για την άμεση επιβολή των δασμών. Οχι ύστερα από δύο χρόνια που πρότεινε αρχικά η Κομισιόν. Οι πρώτοι ευρωπαϊκοί δασμοί σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, έπειτα από πολλά χρόνια, βρίσκονται προ των πυλών. Η επιβίωση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων επικράτησε των ανησυχιών για τις τιμές και τον πληθωρισμό. Στην Ελλάδα μοιάζουμε να μην ξέρουμε τι είναι ένας εισαγωγικός δασμός και όμως το νεοσύστατο ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του βασίστηκε στους δασμούς. Προτού καν φτιάξουμε στρατό, φτιάξαμε τελωνεία. Η χώρα, μάλιστα, μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα βασιζόταν περισσότερο στα τελωνειακά έσοδα παρά στη φορολογία εισοδήματος. Αρα δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Είναι όμως πλέον μια αναγκαιότητα.
Η Ευρώπη, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, δεν γίνεται ΗΠΑ του Τραμπ. Απλώς εγκαταλείπει την αφέλεια του όλα ανοιχτά και ελεύθερα σε έναν κόσμο που δεν λειτουργεί έτσι.
