Η Σίλικον Βάλεϊ έχει πρόβλημα με τον φθόνο της απέναντι στην Κίνα. Σε αναρτήσεις, podcasts, συνεντεύξεις και ενημερωτικά δελτία, η ελίτ του αμερικανικού τεχνολογικού τομέα θαυμάζει την ταχύτητα της Κίνας στην κατασκευή υποδομών, την κατασκευαστική ισχύ της και την εφευρετικότητα της εταιρείας τεχνητής νοημοσύνης DeepSeek. Ταυτόχρονα, θρηνεί τη γήρανση των υποδομών και τους δυσκίνητους κανονισμούς στις ΗΠΑ, και μια οικονομία που δεν μπορεί να κατασκευάσει βίδες ή drones, ή τις μηχανές που τα κατασκευάζουν.
Κάποιοι έχουν ζητήσει ένα αμερικανικό έργο DeepSeek, έχουν δημοσιεύσει βιομηχανικά μανιφέστα γεμάτα αναφορές στην Κίνα και μάλιστα έχουν υιοθετήσει την εξαντλητική κουλτούρα εργασίας «996» της China Tech, από τις 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ. έξι ημέρες την εβδομάδα.
Οι ηγέτες της Σίλικον Βάλεϊ και οι Δημοκρατικοί με πολιτική σκέψη νιώθουν γοητευμένοι από την Κίνα. Είναι ένα μείγμα περιέργειας, άγχους και ζήλιας. Ξαφνικά, οι κινεζικές εταιρείες που κάποτε απορρίπτονταν ως αντιγραφείς μελετώνται για μαθήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την κλίμακα. Το σύστημα της Κίνας από πάνω προς τα κάτω αναδιατυπώνεται όχι ως πολιτική ευθύνη, αλλά ως μοντέλο αποτελεσματικότητας και εκτέλεσης. Και οι δύο αφηγήσεις –η Κίνα ως απατεώνας και η Κίνα ως κολοσσός– είναι απλοϊκές αντιδράσεις σε κάτι πολύ πιο περίπλοκο. Ωστόσο, η δημοτικότητά τους αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο για την αμερικανική ψυχή, καθώς το έθνος αγωνίζεται να προσαρμοστεί σε έναν κόσμο που δεν είναι πλέον η αδιαμφισβήτητη πηγή τεχνολογικής προόδου. Αυτή η κρίση ταυτότητας αγγίζει περισσότερα από την τεχνολογία. Διαμορφώνει τις απόψεις των λεγόμενων Δημοκρατικών της αφθονίας, οι οποίοι είναι απογοητευμένοι από την αδυναμία της Αμερικής να κατασκευάσει κατοικίες ή σιδηροδρόμους υψηλής ταχύτητας, καθώς Αμερικανοί τουρίστες δημοσιεύουν βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις γέφυρες, τα τρένα και τους ορίζοντες της Κίνας.
Ο νέος θαυμασμός για την Κίνα υπογραμμίζει τόσο το πόσο λίγα καταλαβαίνουν οι Αμερικανοί για τη χώρα όσο και το πόσο απογοητευμένοι έχουν γίνει πολλοί με τη δική τους. Οι ηγέτες της τεχνολογίας έχουν δίκιο να ανησυχούν. Το παλιό αμερικανικό μοντέλο –καινοτομούμε, κατασκευάζουμε, εξάγουμε– κατέρρευσε αφού οι ΗΠΑ ανάθεσαν σε εξωτερικούς συνεργάτες μεγάλο μέρος της παραγωγικής ικανότητάς τους. Τώρα η Αμερική σχεδιάζει κυρίως, ενώ η Κίνα ενσαρκώνει όλο και περισσότερο αυτό το προηγούμενο αμερικανικό μοντέλο κατασκευής και παραγωγής. Είναι ένα θετικό σημάδι ότι η Σίλικον Βάλεϊ δίνει προσοχή στην Κίνα. Οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, όμως, και η Σίλικον Βάλεϊ πρέπει να αξιολογήσουν ρεαλιστικά την Κίνα και τον τεχνολογικό τομέα της – τα δυνατά σημεία και τα όριά της. Η τεχνολογική σκηνή της Κίνας, όπως και της Αμερικής, έχει οραματιστές και απατεώνες, θριάμβους και αδιέξοδα. Η συζήτηση για την Κίνα στη Σίλικον Βάλεϊ συχνά παραβλέπει τις αντιφάσεις στο εσωτερικό. Μερικοί από τους ίδιους ηγέτες που προτρέπουν για την αναβίωση των ΗΠΑ υποστηρίζουν επίσης πολιτικές που τις υπονομεύουν: μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, αυστηροποίηση των κανόνων βίζας για τους ειδικευμένους μετανάστες και διεξαγωγή εμπορικών πολέμων που διαταράσσουν τις αλυσίδες εφοδιασμού. Και παρά τα δυνατά του σημεία, το σύστημα της Κίνας έχει τεράστιο κόστος. Το ίδιο κρατικό μοντέλο που κατασκευάζει γέφυρες που σπάνε ρεκόρ έχει αφήσει τις επαρχίες θαμμένες στο χρέος. Πίσω από την εικόνα των εργαστηρίων ΑΙ και των σιδηροδρόμων υψηλής ταχύτητας βρίσκονται στάσιμοι μισθοί και ένα φθαρμένο δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης.
Η άνοδος της Κίνας είναι πραγματική, αλλά δεν είναι απεριόριστη. Τα επιτεύγματά της συνυπάρχουν με βαθιά δομικά ελαττώματα, όπως ακριβώς οι αδυναμίες της Αμερικής συνυπάρχουν με διαρκή πλεονεκτήματα. Ο φθόνος της Κίνας στη Σίλικον Βάλεϊ λέει τελικά περισσότερα για την Αμερική παρά για την Κίνα. Αντανακλά ένα έθνος που παλεύει με τη χαμένη αυτοπεποίθησή του.
