Στη Γαλλία η συζήτηση από τους δρόμους και τις κινητοποιήσεις έχει μεταφερθεί στο πώς θα μειωθούν τα ελλείμματα χωρίς να πληρώσει σχεδόν κανένας, φέρνοντας στο μυαλό ελληνικές μέρες του 2015. Ζουν και οι Γάλλοι τη δική τους εποχή των «λεφτόδεντρων». Ενας πασίγνωστος οικονομολόγος, ο Γκαμπριέλ Ζούκμαν, έχει καταφέρει να ενώσει με την πρότασή του σχεδόν το σύνολο της χώρας. Αριστερούς και δεξιούς. Προτείνει να εφαρμοσθεί μια ετήσια εισφορά 2% στους πλούσιους με περιουσία άνω των 100 εκατ. ευρώ. Εκτιμάται ότι στη Γαλλία το συγκεκριμένο μέτρο αφορά περίπου 1.800 νοικοκυριά και μπορεί να συγκεντρώσει ένα ποσό που ξεπερνάει ετησίως τα 20 δισ. ευρώ. Περίπου δηλαδή το μισό του γαλλικού προϋπολογισμού για την Αμυνα της χώρας και το ένα τέταρτο του ποσού που συγκεντρώνει ο φόρος εισοδήματος. Το μέτρο είναι εντυπωσιακά δημοφιλές και πώς να μην είναι όταν αφήνει εκτός μέτρων το 99,99% των Γάλλων, που δεν θα πλήρωνε ούτε ευρώ στην περίπτωση που υιοθετούνταν.
Τα προβλήματά τους, ωστόσο, είναι πολύ πιο δομικά και έχουν να κάνουν με ένα μη βιώσιμο ασφαλιστικό, το οποίο απασχολεί πάνω από το 25% των δαπανών της Γαλλίας, και άλλα βαθύτερα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότητα γενικά των κοινωνικών δαπανών και την ανάγκη αλλαγών στο κράτος. Αλλά μπροστά στις εύκολες λύσεις, οι συζητήσεις για καθετί άλλο έχουν «παγώσει».
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η συζήτηση για τον φόρο Ζούκμαν δεν έχει σημασία. Το αντίθετο. Το ανώτερο 1% του πληθυσμού κατέχει σχεδόν το 40% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ οι ανισότητες διευρύνονται σε όλες τις ηπείρους. Αρα πρόβλημα υπάρχει. Απλώς, όπως και ο φόρος που είχε προτείνει πριν από μερικά χρόνια ο επίσης Γάλλος Πικετί, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί από μία μόνο χώρα, δεδομένου ότι οι πιο πλούσιοι έχουν μεγαλύτερη ευκολία μετακίνησης από χώρα σε χώρα. Χρειάζεται διεθνής συνεργασία.
Οπως το κεφάλαιο κινείται χωρίς σύνορα, έτσι και η φορολογία του απαιτεί διεθνή συντονισμό. Αν υπάρξει συμφωνία σε επίπεδο G20 ή Ε.Ε., τότε οι πλούσιοι δεν θα έχουν «ασφαλές λιμάνι» για να κρύψουν τον πλούτο τους.
Αλλά όπως πάει να εφαρμοσθεί στη Γαλλία, θυμίζει τα όσα ζήσαμε το 2015 στην Ελλάδα. Τότε που θα φορολογούσαν τους πλούσιους και θα έβρισκαν δισεκατομμύρια από καταθέσεις στην Ελβετία. Λίγους μήνες μετά κατέληξαν να φορολογούν τα πάντα, από τον καφέ μέχρι το κρασί. Οι πλούσιοι έμειναν πλούσιοι και οι φτωχοί έμειναν με τον λογαριασμό.
