Πριν από 15 και πλέον χρόνια, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε ότι οι αυτοκινητοβιομηχανίες της Αμερικής ήταν πολύ σημαντικές για να πεθάνουν και χρησιμοποίησε κρατικά χρήματα για να τις σώσει. Υπάρχει ένα εύλογο επιχείρημα ότι η εταιρεία ημιαγωγών Intel –ένας από τους λίγους κατασκευαστές τσιπ υπολογιστών στις ΗΠΑ– εμπίπτει στην ίδια κατηγορία. Δυστυχώς, η προσέγγιση Τραμπ πιθανότατα δεν θα κάνει τίποτα για να βοηθήσει την εταιρεία. Είναι ακόμη ένας τρόπος με τον οποίο παρεμβαίνει στην αμερικανική οικονομία αυθόρμητα, σαν να ήταν επέκταση της οικογενειακής του επιχείρησης, εις βάρος όλων μας.
Ο Τραμπ ξεκίνησε την αλληλεπίδρασή του με την Intel στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επέκρινε τον νέο διευθύνοντα σύμβουλο Λιπ-Μπου-Ταν για τους επιχειρηματικούς δεσμούς με την Κίνα και απαίτησε να παραιτηθεί. Ο Ταν πήγε στο Οβάλ Γραφείο για να σώσει τη δουλειά του. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Τραμπ πρότεινε η Intel να δώσει μερίδιο 10% στην κυβέρνηση. Υπό προφανή πίεση, ο Ταν συμφώνησε. Δεν υποτίθεται ότι λειτουργεί έτσι η οικονομική πολιτική σε μια πλούσια, δημοκρατική χώρα. Οταν ο πρόεδρος κάνει το ακραίο βήμα να παρέμβει σε συγκεκριμένες εταιρείες, θα πρέπει να διατυπώσει μια στρατηγική, όπως έκανε ο Ομπάμα με την αυτοκινητοβιομηχανία – και όπως χρειάζεται η εγχώρια βιομηχανία ημιαγωγών σήμερα. Θα πρέπει να ακολουθεί και να σέβεται τον νόμο. Αντίθετα, η προσέγγιση του Τραμπ θυμίζει Βενεζουέλα ή Ρωσία, όπου οι πολιτικοί ηγέτες χρησιμοποιούν απειλές και προσβολές για να εκφοβίσουν στελέχη επιχειρήσεων.
Ο Τραμπ έχει επανειλημμένως καταπατήσει τους αμερικανικούς νόμους κατά την επιδίωξη των οικονομικών πολιτικών του. Επέτρεψε στη Nvidia και στην AMD να πουλήσουν τσιπ στην Κίνα, με τον εξαιρετικά ασυνήθιστο όρο ότι οι εταιρείες θα δώσουν στην κυβέρνηση μερίδιο των εσόδων. Θέσπισε δασμούς σε άλλες χώρες, αυξάνοντας ουσιαστικά τους φόρους στους Αμερικανούς, σε μια κίνηση που τα δικαστήρια έκριναν παράνομη. Χρησιμοποίησε την απειλή αυτών των δασμών για να αναγκάσει εταιρείες, όπως η Apple, και ξένες κυβερνήσεις να υποσχεθούν περισσότερες επενδύσεις στις ΗΠΑ. Εχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο προσπαθώντας να απολύσει έναν διοικητή της ομοσπονδιακής τράπεζας, βάσει αναπόδεικτων κατηγοριών.
Μερικές φορές οι κινήσεις του έχουν προφανή οφέλη, όπως μέτρια ποσά νέων εγχώριων επενδύσεων. Αλλά αυτό που διαφοροποιεί μια δημοκρατία από μια απολυταρχία είναι η διαδικασία που οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Μια δίκαιη, νόμιμη διαδικασία προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών και τείνει να είναι καλύτερη για την οικονομία μακροπρόθεσμα. Το δολάριο, για παράδειγμα, έχει γίνει το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα λόγω της σταθερότητας της Αμερικής: Οι επενδυτές μπορούν να εμπιστευθούν τις ΗΠΑ ότι θα ακολουθήσουν τον νόμο, θα σεβαστούν προηγούμενες συμφωνίες και θα πληρώσουν τα χρέη τους. Ο Τραμπ έχει υπονομεύσει αυτή την πίστη.
Η παρέμβαση του Τραμπ δεν βοηθάει. Το μερίδιο που ανέλαβε στην Intel δεν της δίνει καν επιπλέον χρήματα. Αντίθετα εκφόβισε την εταιρεία ώστε να δώσει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση μερική ιδιοκτησία σε αντάλλαγμα για τις επιδοτήσεις που ήδη έλαβε από τον νόμο του 2022. Ο Τραμπ προφανώς πιστεύει ότι η τυχαία, εγωκεντρική προσέγγισή του στην πολιτική τον κάνει να φαίνεται σκληρός και αποφασιστικός. Στην πραγματικότητα εισάγει περισσότερο χάος στην οικονομία μας, συμπεριλαμβανομένης μιας βιομηχανίας που βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής του 21ου αιώνα.
