Οι γίγαντες της Σίλικον Βάλεϊ έχουν πολλά κοινά με τη Λόρα Ινγκλς, η οποία παρουσίαζε τη ζωή της στο τηλεοπτικό «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» ως θρίαμβο αυτάρκειας, αναφέροντας ελάχιστα ότι η κυβέρνηση παρείχε τη γεωργική γη και στήριζε την οικογένεια τους δύσκολους χειμώνες. Οι εταιρείες τεχνολογίας, επίσης, αρέσκονται να λένε ιστορίες στις οποίες η κυβέρνηση εμφανίζεται σπάνια και μάλιστα για να καταστρέψει τα όμορφα πράγματα που έχουν δημιουργήσει με το μυαλό και τη σκληρή δουλειά τους. Εκείνο που δεν λένε είναι ότι οι επιτυχίες της Σίλικον Βάλεϊ βασίστηκαν στη σταθερή υποστήριξη και στις παρεμβάσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Χθες, ένας ομοσπονδιακός δικαστής διέταξε την Alphabet, περισσότερο γνωστή ως Google, να μοιραστεί δεδομένα αναζήτησης με τους ανταγωνιστές της. Η απόφαση αποσκοπεί να περιορίσει την κυριαρχία της εταιρείας στο Διαδίκτυο, η οποία κρίθηκε παράνομο μονοπώλιο πέρυσι. Η απόφαση σηματοδοτεί μια καθυστερημένη επιστροφή της κυβέρνησης στον ρόλο που οφείλει να έχει. Οι ρυθμιστικές αρχές παρενέβησαν επανειλημμένα τον 20ό αιώνα για να περιορίσουν τη δύναμη μεγάλων τεχνολογικών εταιρειών, γεγονός που δημιούργησε χώρο για νέες εταιρείες.
Η κυβέρνηση εγκατέλειψε αυτόν τον ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες, επιτρέποντας σε μια χούφτα τεχνολογικών εταιρειών να κυριαρχήσουν στην αγορά. Καθώς αναδύονταν νέες τεχνολογίες, η Alphabet και οι ομόλογοί της τις αγόραζαν και τις κατάπιναν, με τον ίδιο τρόπο που ο Ελληνας θεός Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, για να τις εμποδίσει να εμφανιστούν ως ανταγωνιστές. Το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε αυτήν την ιστορία είναι το πώς οι μεγαλύτερες τεχνολογικές εταιρείες έχουν απορροφήσει τους πρωτοπόρους της τεχνητής νοημοσύνης, έτσι ώστε τα κέρδη από την επόμενη γενιά καινοτομιών να ρέουν στους ίδιους μετόχους των οποίων οι εταιρείες κυριαρχούν στην τρέχουσα εποχή. Ηρθε η ώρα η κυβέρνηση να δημιουργήσει χώρο για την επόμενη γενιά πρωτοπόρων.
Η ιστορία της Google δεν ξεκίνησε πραγματικά τη δεκαετία του 1990, με τους συνιδρυτές Σεργκέι Μπριν και Λάρι Πέιτζ να προσπαθούν να βρουν πώς να καταγράψουν το Διαδίκτυο, αλλά μισό αιώνα νωρίτερα, όταν οι ρυθμιστικές αρχές ανάγκασαν τις πρώτες εταιρείες τεχνολογίας όπως οι AT&T και RCA να μοιραστούν τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας τους, ανοίγοντας τον χώρο στον οποίο άρχισε να αναδύεται η βιομηχανία υπολογιστών. Μια γενιά αργότερα, τη δεκαετία του 1970, οι αρχές ανάγκασαν την IBM, την πιο επιτυχημένη από τις πρώτες εταιρείες υπολογιστών, να επιτρέψει σε άλλες εταιρείες να γράφουν λογισμικό για τα μηχανήματά της. Μία από τις εταιρείες που ιδρύθηκαν τότε ονομαζόταν Micro-Soft. Εβγαλε την παύλα το 1976. Γυρίζουμε στη δεκαετία του 1990, και η Microsoft είχε γίνει τόσο κυρίαρχη που η κυβέρνηση παρενέβη για άλλη μια φορά, καταλήγοντας σε συμφωνία με την εταιρεία το 2001 που την εμπόδισε να ελέγξει την ανάπτυξη του Διαδικτύου. Η Google άδραξε την ευκαιρία.
Ενώ η κυβέρνηση Τραμπ αξίζει τα εύσημα για την προώθηση της υπόθεσης κατά της Google, η οποία ξεκίνησε υπό τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί ως ένδειξη μιας ευρύτερης δέσμευσης για περιορισμό της εταιρικής ισχύος.
Δεν γνωρίζουμε ποιες εταιρείες μπορεί να αναδυθούν στους χώρους που δημιουργούνται από τον περιορισμό της Google. Ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει αυτούς τους χώρους. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από αυτούς τους διάσημους προγραμματιστές που εργάζονται στα υπνοδωμάτια και τα γκαράζ τους, προσπαθώντας να χτίσουν το επόμενο μεγάλο success story.
