Η κοινωνική κινητικότητα που επί δεκαετίες έδινε δυναμισμό στην αμερικανική οικονομία έχει εξανεμιστεί, όλοι και όλα είναι στατικά. Η συχνότητα με την οποία αλλάζουν σπίτι οι Αμερικανοί ή εγκαθίστανται σε άλλη πόλη είναι η χαμηλότερη που έχει καταγραφεί ποτέ. Οι επιχειρήσεις προσφέρουν πολύ λιγότερες ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους που προσπαθούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας και να θέσουν τα θεμέλια της ζωής τους. Οσοι εργαζόμενοι έχουν δουλειά γαντζώνονται σε αυτήν και δεν επιδιώκουν κάτι καλύτερο. Και οι οικονομολόγοι ανησυχούν πως το φαινόμενο εγκυμονεί τον κίνδυνο της παρακμής και της παράλυσης στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου.
Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, μετακινούνταν με σκοπό την καλύτερη εργασία κάθε χρόνο περίπου οι 20 στους 100 Αμερικανούς, αλλά το ποσοστό αυτό μειώνεται διαρκώς.
Οπως επισημαίνει σχετικό ρεπορτάζ της Wall Street Journal, επί γενιές οι Αμερικανοί είχαν αναπτύξει την τάση να δράττονται κάθε ευκαιρίας, να μετακομίζουν και να εγκαθίστανται σε άλλη πόλη ή άλλη πολιτεία από εκείνην στην οποία μεγάλωσαν ή από εκείνην στην οποία σπούδασαν, προκειμένου να εκμεταλλευθούν καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, μετακινούνταν με σκοπό την καλύτερη εργασία κάθε χρόνο περίπου οι 20 στους 100 Αμερικανούς, αλλά το ποσοστό αυτό μειώνεται διαρκώς και έφτασε το 2019, τελευταία χρονιά πριν από την πανδημία, να έχει περιοριστεί στο 9,8%. Το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μια οικογένεια με μέσο εισόδημα που αγόρασε ένα σπίτι μέσης αξίας δαπανούσε στη χειρότερη περίπτωση το 30% του εισοδήματός της για τη στέγη της. Το ποσοστό αυτό έχει φτάσει σήμερα στο 39% και δεν είναι τυχαίο ότι οι πωλήσεις κατοικιών βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων σχεδόν 30 ετών. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα πολλοί Αμερικανοί μένουν σε σπίτια πολύ μικρά για τις ανάγκες τους, σε θέσεις εργασίας που δεν τους ικανοποιούν ή ακόμη και στο υπόγειο του σπιτιού των γονιών τους, επειδή δεν τολμούν. Και κάποιοι άλλοι είναι δεμένοι με χρυσές χειροπέδες, καθώς αγόρασαν σπίτια όταν τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων ήταν χαμηλά ή έχουν σταθερή εργασία γραφείου και δεν αποφασίζουν να τη ρισκάρουν αναζητώντας κάτι καλύτερο.
Οπως, όμως, τονίζει η αμερικανική εφημερίδα, αυτή η στατικότητα έχει οικονομικές επιπτώσεις για όλους. Η «παγωμένη» αγορά στέγης σημαίνει ότι δεν μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή τους όσες οικογένειες μεγαλώνουν αποκτώντας νέα μέλη, δεν μπορούν να μεταφερθούν σε μικρότερα σπίτια όσες οικογένειες αριθμούν λιγότερα μέλη επειδή τα παιδιά μεγάλωσαν και έφυγαν, και οι νέοι που αναζητούν κατοικία βρίσκονται αποκλεισμένοι από την αγορά στέγης. Οταν οι άνθρωποι δεν μετακινούνται για να αποδεχθούν μια θέση εργασίας που τους προσφέρθηκε συχνά αναγκάζονται να συμβιβαστούν με πολύ κατώτερες αποδοχές. Οταν οι επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν προσωπικό, συχνά πλήττεται η παραγωγικότητά τους και μειώνεται η κερδοφορία τους. Και πολλοί νέοι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών που δεν βρήκαν αμέσως καλή δουλειά μετά το πανεπιστήμιο συχνά δεν κατορθώνουν ποτέ να ανακάμψουν και να ξεφύγουν από τις χαμηλές αποδοχές, με αποτέλεσμα να διευρύνεται το χάσμα της ανισότητας ανάμεσα στους κερδισμένους και στους χαμένους της οικονομίας. Σύμφωνα με τον Τσανγκ Τάι Σιεχ, καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, οι υπερβολικά υψηλές τιμές των κατοικιών έχουν αποθαρρύνει πολλούς εργαζομένους που δεν αναζήτησαν καλύτερη δουλειά αλλού, με συνέπεια να πληγεί το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Πιστεύει πως υπάρχει τέτοιου είδους σχέση ανάμεσα στην κινητικότητα των εργαζομένων και στο αμερικανικό ΑΕΠ όλο το διάστημα από το 1964 έως το 2009.
