Στις 23 Ιουλίου 1944 «γεννιέται» το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς οι 44 χώρες που συμμετείχαν στη Σύνοδο του Bretton Woods επιδιώκουν να χτίσουν ένα πλαίσιο διεθνούς οικονομικής συνεργασίας. Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα σημαδεύτηκε από δύο παγκοσμίους πολέμους, που έφεραν τεράστιες υλικές και οικονομικές καταστροφές στην Ευρώπη, καθώς και από τη Μεγάλη Υφεση, με τις οικονομικές επιπτώσεις της να επεκτείνονται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, 44 κράτη που συμμετείχαν στο συνέδριο του Bretton Woods συμφώνησαν στη δημιουργία μιας μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που θα διευκόλυνε την οικονομική συνεργασία και θα απέτρεπε την επιστροφή στους νομισματικούς πολέμους που συνέβαλαν στη Μεγάλη Υφεση. Στόχος του νέου καθεστώτος ήταν να καλλιεργήσει τη διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη, να προωθήσει την αύξηση του βιοτικού επιπέδου και να μειώσει τη φτώχεια. Η ιστορική συμφωνία του Bretton Woods δημιούργησε τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και την Παγκόσμια Τράπεζα, και ζητούσε από τις χώρες που την υπέγραψαν να δέσουν τα νομίσματά τους με το δολάριο.
Οι χώρες που αντιμετώπιζαν προσωρινά, μέτρια ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους δανειζόμενες ξένα νομίσματα από το ΔΝΤ αντί να καταφεύγουν σε capital controls, υποτιμήσεις ή αποπληθωριστικές οικονομικές πολιτικές, που απλώς «εξάγουν» τα προβλήματά τους σε άλλες χώρες.
Ομως, το σύστημα των συνδεδεμένων ισοτιμιών κατέρρευσε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές του 1970 λόγω της υπερτίμησης του δολαρίου και της απόφασης του Ρίτσαρντ Νίξον να αναστείλει τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό.
Μετά το 1973 το ΔΝΤ ανέλαβε έναν ευρύτερο και πιο ενεργό ρόλο, παρεμβαίνοντας σε αναδυόμενες οικονομίες από την Ασία έως τη Λατινική Αμερική.
Και βέβαια τη δεκαετία του 2010 απέκτησε «νέα ζωή», όταν η ευρωπαϊκή κρίση και κυρίως η ελληνική κρίση χρέους το έβγαλαν από την αφάνεια και το έφεραν στην πρώτη γραμμή των καταιγιστικών οικονομικών εξελίξεων.
Στην πράξη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκανε στην Ελλάδα τα ίδια λάθη για τα οποία είχε επικριθεί και στο παρελθόν, επιβάλλοντας υπερβολική λιτότητα που έκανε την ελληνική κρίση μεγαλύτερη και βαθύτερη.
Το 2013 το Ταμείο αναγνώρισε ότι είχε υποτιμήσει τη ζημία που θα έκανε η «συνταγή» του στην ελληνική οικονομία.
