Οι κυβερνήσεις έχουν κάθε χρονικό περιθώριο να συζητούν τα οικονομικά προβλήματα των χωρών τους, να διαβουλεύονται, να επικοινωνούν ή να μην επικοινωνούν με την κοινωνία, μπορούν να κάνουν τα πάντα, μέχρι ενός ορίου. Μέχρι να χάσουν την υπομονή τους οι αγορές. Δεν έχει ξεχάσει κανείς ότι το ελληνικό πρόβλημα του υπερβολικού ελλείμματος έγινε γνωστό τον Σεπτέμβριο του 2009, η χώρα πέρασε το στάδιο της «άρνησης» για αρκετούς μήνες, για να μας θυμίσουν με σκληρό τρόπο το μέγεθος του προβλήματος οι αγορές, με την εκτίναξη του κόστους δανεισμού την άνοιξη του 2010.
Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη, αλλά, όπως είδαμε τους προηγούμενους μήνες με τις αποφάσεις του προέδρου Τραμπ, σχεδόν πάντα η αύξηση του κόστους δανεισμού επηρεάζει τις αποφάσεις των πολιτικών.
Οι δημοσιονομικές δυσκολίες της Γαλλίας, για παράδειγμα, ήταν γνωστές εδώ και χρόνια. Αυτό που άλλαξε την κατάσταση αυτή την εβδομάδα, πιέζοντας την κυβέρνηση Μπαϊρού να ανακοινώσει μέτρα, ήταν η αύξηση του κόστους δανεισμού. Οι επενδυτές τιμολόγησαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο που έβλεπαν να έρχεται όσο δεν λαμβανόταν κανένα μέτρο μείωσης του ελλείμματος. Ως εκ τούτου τα πενταετή γαλλικά ομόλογα έγιναν από τη Δευτέρα τα ακριβότερα πλέον στην Ε.Ε. Πάνω και από τα ιταλικά, τη στιγμή που τα ελληνικά μαζί με όλο τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο συγκλίνουν με τα γερμανικά.
Στο ερώτημα τι ακριβώς έγινε τώρα και οι αγορές στόχευσαν τη Γαλλία, η απάντηση είναι εύκολη. Ο προϋπολογισμός του 2025 κινείται εκτός στόχων, καθώς βασίζεται κυρίως σε αυξήσεις φόρων που υποθηκεύονται από την οριακή ανάπτυξη και αβέβαιες μειώσεις δαπανών λόγω του πολιτικού κόστους. Ακόμα και ο γνωστός πρώην επίτροπος, έμπειρος από την ελληνική κρίση χρέους, Πιερ Μοσχοβισί, πλέον πρόεδρος του γαλλικού Ελεγκτικού Συνεδρίου, προειδοποιούσε πριν από μερικές μέρες ότι «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι», προειδοποιώντας για μεγάλη λιτότητα.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι λιτότητα στα μέτρα Μπαϊρού δεν υπάρχει. Ούτε καν πλησιάζει. Προτείνει επί της ουσίας «πάγωμα» (όχι μείωση) των αυξήσεων συντάξεων και επιδομάτων για το 2026, χωρίς καμία άλλη παρέμβαση στο ασφαλιστικό, κάποιες εξοικονομήσεις από το υπερβολικά γενναιόδωρο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και μια συνεισφορά σε πλούσιους Γάλλους. Το πιο εντυπωσιακό μέτρο που ανακοίνωσε, η κατάργηση των δύο αργιών, μπορεί να ρίξει και την κυβέρνησή του, καθώς οι Γάλλοι συνεχίζουν να βρίσκονται σε «άρνηση». Οι αγορές ήδη στοιχηματίζουν σε περισσότερο γαλλικό δράμα το επόμενο διάστημα…
