Ο ανταγωνισμός στην Κίνα είναι συχνά πολύ πιο αδίστακτος από ό,τι στις ΗΠΑ. Η Αμερική έχει μια χούφτα αυτοκινητοβιομηχανίες. Η Κίνα έχει περισσότερους από 100 κατασκευαστές ηλεκτρικών οχημάτων που διεκδικούν μερίδιο στην αγορά και τόσο πολλούς κατασκευαστές ηλιακών πάνελ, που παράγουν 50% περισσότερο από την παγκόσμια ζήτηση. Περίπου 100 Κινέζοι παραγωγοί μπαταριών λιθίου παράγουν 25% περισσότερες μπαταρίες από όσες θέλει να αγοράσει ο καθένας. Αυτό αναγκάζει τους Κινέζους κατασκευαστές να καινοτομούν, αλλά οδηγεί επίσης σε πολέμους τιμών, ζημίες και επισφαλή χρέη, και αυτό αποτελεί πρόβλημα. Η Κίνα οδεύει προς τον αποπληθωρισμό, τη συχνά καταστροφική καθοδική πορεία των τιμών, που βύθισε την Ιαπωνία τη δεκαετία του 1990. Οι ηγέτες της κατηγορούν έναν ένοχο που αποκαλούν «involution», δηλαδή το αντίθετο του «evolution (ενδόρρηξη της οικονομίας), έναν όρο που σημαίνει τον ακραίο ανταγωνισμό λόγω υπερπροσφοράς. Θέλουν να τον συγκρατήσουν εκφοβίζοντας τις εταιρείες να διατηρήσουν σταθερές τις τιμές και δίνοντας οδηγίες στις τοπικές κυβερνήσεις να μειώσουν τις επιδοτήσεις. Δεν θα λειτουργήσει. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτές είναι προσωρινές λύσεις για το πιο θεμελιώδες πρόβλημα της Κίνας. Η οικονομία της βασίζεται τόσο πολύ στις επενδύσεις για ανάπτυξη, παρά στις καταναλωτικές δαπάνες, ώστε παράγει τεράστια πλεονάσματα που καταστρέφουν τα κέρδη στο εσωτερικό και προκαλούν εμπορικούς πολέμους στο εξωτερικό.
Η εμμονή της Κίνας με τον όρο «involution» χρονολογείται από τη δεκαετία του 1960 και το έργο ενός Αμερικανού ανθρωπολόγου, του Κλίφορντ Γκερτζ, ο οποίος υποστήριξε ότι η Ινδονησία δεν ήταν σε θέση να θρέψει τον εαυτό της επειδή η αύξηση του πληθυσμού είχε ξεπεράσει τις βελτιώσεις στην αγροτική παραγωγικότητα. Η ανάλυσή του για έναν πολιτισμό που δεν προσαρμόζεται και δεν αναπτύσσεται βρήκε απήχηση σε μια Κίνα που εκείνη την εποχή αγωνιζόταν να θρέψει τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο. Ο όρος κέρδισε έδαφος στην Κίνα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν οι νέοι χρησιμοποίησαν τον όρο για να περιγράψουν την πίεση που ένιωθαν να προχωρήσουν σε μια στάσιμη οικονομία.
Τον Ιούλιο του 2024, το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα προσδιόρισε για πρώτη φορά την καταπολέμηση του «involution» ως προτεραιότητα.
Οι ρυθμιστικές αρχές έχουν καλέσει αυτοκινητοβιομηχανίες, τραπεζίτες, παραγωγούς τσιμέντου και πλατφόρμες ηλεκτρονικού εμπορίου, μεταξύ άλλων, να προειδοποιήσουν για την υπερβολική μείωση των τιμών. Οι αξιωματούχοι σχεδιάζουν να δημιουργήσουν ένα καρτέλ πολυπυριτίου, σε μια προσπάθεια να μετριάσουν τους πολέμους τιμών της ηλιακής ενέργειας, και αναθεωρούν τη ρύθμιση των τιμών για να προστατευθούν από αυτό που η κρατική Global Times αποκαλεί ανταγωνισμό «που θυμίζει κούρσα αρουραίων». Το Πεκίνο στέλνει επίσης σήμα στους αξιωματούχους της τοπικής αυτοδιοίκησης ότι δεν πρέπει να ρίχνουν σανίδες σωτηρίας σε ζημιογόνες τοπικές επιχειρήσεις. Αυτού του είδους οι παρεμβάσεις είναι σχεδόν πάντα βραχύβιες. Εάν αυτό συνεχιστεί επ’ αόριστον, η οικονομία θα καταρρεύσει.
Αυτό που χρειάζεται η Κίνα, περισσότερο από πολιτικές εκστρατείες, είναι περισσότερες εγχώριες δαπάνες, οι οποίες με τη σειρά τους θα κατανάλωναν μεγαλύτερο μέρος της πλεονάζουσας προσφοράς.
Η ιδιωτική κατανάλωση αντιπροσωπεύει περίπου το 40% του ΑΕΠ της Κίνας, σε σύγκριση με περίπου 69% στις Ηνωμένες Πολιτείες και 53% στη Γερμανία, η οποία είναι βαριά βιομηχανική. Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή τα κινεζικά νοικοκυριά αποταμιεύουν σημαντικά, για να αντισταθμίσουν ένα ισχνό δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης.
Μέχρι στιγμής, έχουν υπάρξει μόνο μέτριες προσθήκες στο δίχτυ ασφαλείας και το Πεκίνο είναι επιφυλακτικό στο να μειώσει τον έλεγχο του κράτους στην οικονομία και να τον παραδώσει στους καταναλωτές. Αυτό μπορεί να μην είναι πλέον αρκετό για να ενισχύσει την ανάπτυξη. Η Κίνα κινδυνεύει να ακολουθήσει την Ιαπωνία σε μια περίοδο στασιμότητας, από την οποία δεν υπάρχει εύκολη έξοδος.
