Η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία βρίσκονται πάλι σε οριακό σημείο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν φταίει ούτε ο καιρός ούτε η διεθνής αγορά. Ο οργανισμός που θα έπρεπε να διασφαλίζει την ομαλή ροή πληρωμών έχει μετατραπεί σε εφιάλτη των αγροτών. Καθυστερήσεις, λάθη, διαδικασίες που δεν βγάζουν νόημα, φόβος υπογραφής από τα στελέχη του και τεχνικοί σύμβουλοι που φαίνεται να έχουν υψώσει ένα αόρατο πέπλο ελέγχου ακόμη και τώρα που η Δικαιοσύνη ψάχνει κάθε απόφαση. Αντί να είναι γέφυρα, ο ΟΠΕΚΕΠΕ έχει γίνει τείχος. Και το τείχος αυτό υψώνεται απέναντι σε χιλιάδες αληθινούς καλλιεργητές και κτηνοτρόφους, που μετρούν τα ευρώ για να πληρώσουν πετρέλαιο ή ζωοτροφές.
Περίπου 600 εκατ. ευρώ σε επιδοτήσεις παραμένουν «παγωμένα» από πέρυσι. Χρήματα, κάθε είδους από οικολογικά σχήματα μέχρι συνδεδεμένες, που δικαιούνται οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι. Χρήματα που έχουν υπολογίσει στον προϋπολογισμό στην εκμετάλλευσή τους και κατά κανόνα τα χρωστούν. Χρήματα που άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη μοιράσει εδώ και μήνες.
Και σαν να μην έφτανε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ήρθε και το ΑΤΑΚ. Ο περίφημος αριθμός ακινήτου που ζητείται για κάθε χωράφι. Η ιδέα ήταν να μπει τάξη και είναι σωστή. Αλλά δεν το αποφασίζεις τον Αύγουστο για να γίνει τον Σεπτέμβριο, όταν χρειάζονται κάθε είδους χρονοβόρες νομικές κινήσεις. Στην πράξη, βγαίνουν εκτός χιλιάδες αγρότες. Οχι επειδή δεν καλλιεργούν. Οχι επειδή δεν δικαιούνται επιδοτήσεις. Αλλά επειδή δεν μπόρεσαν να συμπληρώσουν σωστά ένα έντυπο. Και έτσι, η γραφειοκρατία ακυρώνει την ίδια την παραγωγή, εξισώνοντας αυτούς που παράνομα εισέπρατταν επιδοτήσεις με αυτούς που λιώνουν καθημερινά στο χωράφι ή στον στάβλο. Ηρθε και η ευλογιά στα αιγοπρόβατα, και πλέον ο κίνδυνος να τιναχτεί στον αέρα η παραγωγή φέτας είναι ορατός. Ενα προϊόν με εξαγωγές σχεδόν 1 δισ. ευρώ τον χρόνο που πάλευε να βρει τον δρόμο του στις διεθνείς αγορές, ενώ μέσω πλήθους απομιμήσεων, απειλείται με πλήρη εκτροχιασμό. Κι εδώ η πολιτεία εμφανίζεται αργή, αμήχανη, διχασμένη ανάμεσα σε επιστημονικές εισηγήσεις και πολιτικό κόστος. Στο μεταξύ, οι κτηνοτρόφοι βλέπουν κοπάδια να χάνονται και αποζημιώσεις να καθυστερούν. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2020, όταν οι τιμές στις ζωοτροφές εκτοξεύθηκαν και η ολιγωρία παρέμβασης οδήγησε σε μαζικές σφαγές ζώων, που το πληρώνουμε τώρα με αύξηση στις τιμές του κρέατος και των τυροκομικών.
Περίπου 600 εκατ. ευρώ σε επιδοτήσεις παραμένουν «παγωμένα» από πέρυσι.
Κερασάκι στην τούρτα η ομαλή πληρωμή του αγροτικού τσεκ, της προκαταβολής της φετινής επιδότησης που πρέπει να δοθεί μέσα στον Οκτώβριο. Θα τα καταφέρει η κυβέρνηση, τη στιγμή που η Ευρώπη και με το δίκιο της απειλεί ότι αν δεν γίνουν όλα αυτή τη φορά σωστά, δεν θα επιτρέψει τις πληρωμές; Αγνωστο ακόμη. Για τον αγρότη, κάθε μέρα χωρίς λεφτά είναι χαμένη σοδειά. Για την περιφέρεια, κάθε εβδομάδα χωρίς ρευστότητα είναι βουτιά στην ύφεση. Δεν είναι μόνο οι αγρότες που περιμένουν. Είναι το γεωπονικό κατάστημα που έχει πουλήσει με πίστωση, το φροντιστήριο του παιδιού που περιμένει να πληρωθεί, ο μηχανικός που δεν επισκευάζει, το καφενείο που μένει άδειο.
Οταν δεν πέφτει το χρήμα της επιδότησης στην περιφέρεια, στεγνώνει όλη η περιφέρεια και δεν είναι σαφές αν το καταλαβαίνουν στην πρωτεύουσα.
