Θυμάστε το παραμύθι της παγκοσμιοποίησης; Κάποτε, πολλοί Αμερικανοί πίστευαν ότι η Κίνα αναπόφευκτα θα γινόταν περισσότερο σαν εμάς, απλώς συνδεδεμένη με την παγκόσμια εμπορική τάξη που εμείς δημιουργήσαμε. Η Κίνα έχει περάσει δεκαετίες μιμούμενη βασικά στοιχεία του αμερικανικού μοντέλου επιχειρηματικότητας, καταναλωτισμού και ενσωμάτωσης με τις παγκόσμιες αγορές. Είναι μια βιομηχανική δύναμη, με μεγάλη μεσαία τάξη, πρωτοποριακή επιστήμη και τεχνολογία και παγκόσμιες μάρκες όπως η Huawei και η Lenovo. Oι κάτοικοί της ευημερούν περισσότερο από ποτέ. Και για όλα αυτά, η Αμερική ήταν το μοντέλο. Αυτό που ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Κινέζοι φαντάζονταν ήταν ότι αυτό θα γινόταν ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Στον μεγάλο ανταγωνισμό ιδεών και επιρροής, το εκκρεμές γυρίζει πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η επιστροφή του Τραμπ στην προεδρία κατέστησε σαφές ότι υπό αρκετές έννοιες, η Αμερική αρχίζει να μοιάζει με την Κίνα.
Και οι δύο προωθούν έναν δυναμικό πατριωτισμό, είναι εμμονικές με τη μεταποίηση.
Και οι δύο προωθούν έναν δυναμικό πατριωτισμό, είναι εμμονικές με τη μεταποίηση και εχθρικές προς τους μετανάστες. Η Κίνα χρησιμοποιεί επίσης την οικονομία της ως όπλο για να τιμωρήσει τους εμπορικούς εταίρους για διαφορές ή απλές προσβολές. Η κυβέρνηση Τραμπ πιέζει τους συμμάχους των ΗΠΑ με αυθαίρετους δασμούς ή άλλα αντίποινα για ζητήματα όπως η φαιντανύλη. Γεωπολιτικά, η Κίνα δίνει προτεραιότητα στις σχέσεις ευκολίας, όπως οι δεσμοί της με τη Ρωσία, ενώ εκφοβίζει τους γείτονές της, υποδαυλίζοντας εδαφικές διαμάχες. Ο Τραμπ, επίσης, αγνοεί συμμαχίες και φαίνεται να έχει την πρόθεση να αποξενώσει φίλους και γείτονες με τις απειλές του να απορροφήσει τον Καναδά και να μετονομάσει τον Κόλπο του Μεξικού.
Οικονομικά, οι Αμερικανοί έχουν επικρίνει εδώ και καιρό την Κίνα για την υπερβολική έμφαση στη μεταποίηση και την πλημμύρα των παγκόσμιων αγορών με κινεζικά προϊόντα, ενώ παραμελούν να τονώσουν την εγχώρια κατανάλωση που θα εξισορροπούσε την οικονομία και το εμπόριό της. Αλλά όπως και ο Σι, οι ηγέτες της MAGA θεωρούν ότι η μεταποίηση είναι ευγενής και η παγκοσμιοποίηση μετατρέπει τους Αμερικανούς σε παθητικούς καταναλωτές. Οι άνθρωποι και στις δύο χώρες ανησυχούν για την τεχνητή νοημοσύνη. Πολλοί απογοητευμένοι νέοι και στις δύο χώρες αισθάνονται αποκλεισμένοι από τις οικονομίες των εθνών τους. Αυτές οι κοινές προκλήσεις, όπως ήταν αναμενόμενο, οδηγούν σε παρόμοιες λαϊκιστικές πολιτικές λύσεις. Είναι φυσικό για τους Αμερικανούς που θέλουν ένα καλύτερο μέλλον να κοιτάζουν, έστω και απρόθυμα, τι έχει επιτύχει η Κίνα με βάση τη στρατηγική διορατικότητα, την επένδυση στο μέλλον, το αίσθημα εθνικής εστίασης και ενότητας και τα εκατομμύρια άτομα που εργάζονται σκληρά για την ανοικοδόμηση της χώρας. Η Κίνα ακολούθησε το παράδειγμα της Αμερικής, αλλά έμεινε πιστή στα δικά της συστήματα και την ανάγκη κάλυψης των βασικών αναγκών του πληθυσμού της. Οι ΗΠΑ μπορούν και πρέπει να εξετάσουν αυτά που έχουν λειτουργήσει για την Κίνα, όπως η μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η αναζωογόνηση της βιομηχανικής πολιτικής, η υποστήριξη της επιστήμης, της έρευνας και της εκπαίδευσης, η επανεπένδυση σε υποδομές, στέγαση και ασφαλείς πόλεις και, πάνω απ’ όλα, η αίσθηση συλλογικού σκοπού που οδηγεί στην εθνική ισχύ. Αντίθετα, η κυβέρνηση του Τραμπ υπονομεύει ή μειώνει τη χρηματοδότηση σε κρίσιμους τομείς όπως η δημόσια ασφάλεια, οι υποδομές, η εκπαίδευση, η επιστημονική έρευνα, η καθαρή ενέργεια και η κατασκευή ημιαγωγών. Μπορούμε να μάθουμε από την Κίνα, αλλά πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να την κάνουμε να λειτουργήσει παραμένοντας πιστοί στις ιδρυτικές μας αρχές. Διαφορετικά, όταν ο καπνός από την εποχή Τραμπ καταλαγιάσει, η Αμερική μπορεί να μην είναι «ξανά σπουδαία», αλλά πιο αδύναμη.
