Δεν αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή οδηγία για τη φορολόγηση μητρικών – θυγατρικών εταιρειών η επιβολή φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων κατά την κεφαλαιοποίηση ή διανομή αφορολόγητων κερδών. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο φόρος εισοδήματος (22%) που επιβάλλεται σε ημεδαπή εταιρεία –ανεξάρτητα από την ύπαρξη φορολογικών ζημιών– κατά την κεφαλαιοποίηση ή διανομή κερδών για τα οποία δεν έχει καταβληθεί φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παρακρατούμενος φόρος επί των διανεμηθέντων μερισμάτων στους μετόχουν της, όπως υποστήριξαν οι μέτοχοι – αλλοδαπές εταιρείες εγκατεστημένες εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι αυτό διότι ο φόρος εισοδήματος στην περίπτωση αυτή αποτελεί φόρο που επιβάλλεται και βαρύνει την ημεδαπή εταιρεία που προβαίνει στη διανομή (ή κεφαλαιοποίηση) και όχι οι μέτοχοί της. Ως εκ τούτου, η επιβολή του φόρου δεν μπορεί να θεωρηθεί παρακράτηση φόρου μερισμάτων στην πηγή, η οποία δεν είναι επιτρεπτή όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2011/96/Ε.Ε. (Οδηγία μητρικών – θυγατρικών). Για την κρίση του αυτή, το δικαστήριο βασίστηκε στη νομολογία του ΔΕΕ, ιδίως την απόφαση Burda (C-284/06), με την οποία έκρινε ότι ανατράπηκε η προηγούμενη σχετική νομολογία, απορρίπτοντας τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα των μετόχων και αιτούντων επιστροφή του φόρου (ΣτΕ 1226/2024).
Ανίσχυρο ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ επιχειρήσεων έναντι της φορολογικής διοίκησης σε περίπτωση μη υποβολής του από το σύνολο των μερών στην αρμόδια ΔΟΥ προς θεώρηση εντός της νόμιμης προθεσμίας. Ο φορολογικός έλεγχος καταλόγισε το έτος 2012 εις βάρος εταιρείας πρόστιμα για λήψη και έκδοση εικονικών τιμολογίων. Η φορολογούμενη ισχυρίστηκε ότι το από 2012 ιδιωτικό συμφωνητικό που προσκόμισε κάλυπτε και αποδείκνυε επαρκώς τις συναλλαγές που αφορούσαν τα ανωτέρω παραστατικά. Ωστόσο, το Διοικητικό Εφετείο απέρριψε τους ισχυρισμούς της φορολογούμενης, κρίνοντας ότι το εν λόγω ιδιωτικό συμφωνητικό είναι ανίσχυρο, καθώς δεν φέρει θεώρηση από την αρμόδια ΔΟΥ μέσα σε δέκα ημέρες από την ημερομηνία κατάρτισής του. Το ΣτΕ επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου κρίνοντας ότι ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ επιχειρήσεων δεν αναπτύσσει ισχύ έναντι της φορολογικής διοίκησης σε περίπτωση μη υποβολής του από το σύνολο των μερών στην αρμόδια ΔΟΥ προς θεώρηση εντός δέκα ημερών από την κατάρτιση ή την υπογραφή του. Επίσης έκρινε ότι η αρχή της αναδρομικής εφαρμογής της ηπιότερης κύρωσης εφαρμόζεται μόνον εφόσον προβληθεί από τον φορολογούμενο (ΣτΕ 139/2025).
Δεν θεωρούνται εκπεστέοι οι τόκοι δανείου που ελήφθη με σκοπό τη διανομή μερίσματος. Με απόφασή του το ΣτΕ έκρινε ότι οι τόκοι δανείου που ελήφθη από ανώνυμη εταιρεία για τη χρηματοδότηση της διανομής μερίσματος στους μετόχους της, δεν αποτελούν εκπεστέα επιχειρηματική δαπάνη. Η έκπτωση των τόκων προϋποθέτει, κατ’ αρχάς, ότι η σχετική δαπάνη πραγματοποιείται προς το συμφέρον της επιχείρησης ή στο πλαίσιο συνήθων εμπορικών συναλλαγών, προϋποθέσεις που στην προκειμένη περίπτωση δεν πληρούνταν. Αντιθέτως το ΣτΕ έκρινε ότι η δαπάνη συνδεόταν αποκλειστικά με τον εταιρικό δεσμό της με τους μετόχους. Επιπλέον, υπογράμμισε ότι η εφαρμογή των κανόνων υποκεφαλαιοδότησης ή της αρχής ενδοομιλικής τιμολόγησης, έπεται της διαπίστωσης πλήρωσης των βασικών προϋποθέσεων έκπτωσης των δαπανών.
Μεμονωμένες πωλήσεις ακινήτων με κερδοσκοπικό σκοπό φορολογούνται ως επιχειρηματική δραστηριότητα. Ο αναιρεσείων προσέφυγε κατά πράξεων διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος, με τις οποίες τού καταλογίστηκε φορολογική υποχρέωση για εισόδημα από εμπορική δραστηριότητα, ισχυριζόμενος ότι η πράξη αγοραπωλησίας ακινήτου που διενήργησε είχε χαρακτήρα κεφαλαιουχικής αξιοποίησης και όχι επιχειρηματικής εκμετάλλευσης. Το Διοικητικό Εφετείο απεφάνθη ότι πρόκειται περί εισοδήματος από εμπορική επιχείρηση, καθότι η πράξη συνιστούσε μεμονωμένη επιχειρηματική δραστηριότητα, διενεργηθείσα με σκοπό την αποκόμιση κέρδους.
Πηγή: Grant Thornton
