Αντιμέτωπες με το ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής απόσυρσης των ΗΠΑ από την αυλή τους και μιας νέας απειλής από τη Ρωσία, ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο σχεδιάζουν την αύξηση των αμυντικών τους δαπανών πάνω από το 3% του ΑΕΠ. Ωστόσο, εκτός αν το μπλοκ θέλει να καταλήξει σε μια Γραμμή Μαζινό του 21ου αιώνα –την εξαιρετικά δαπανηρή οχύρωση των συνόρων της Γαλλίας, την οποία ο γερμανικός στρατός απλώς παρέκαμψε στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου–, πρέπει να κατευθύνει δισεκατομμύρια ευρώ στην αμυντική τεχνολογία και την καινοτομία.
Από τα 1,5 τρισ. δολάρια που δαπάνησαν πέρυσι για την άμυνα τα μέλη του ΝΑΤΟ, η κάθε χώρα δαπάνησε κατά μέσον όρο τα δύο πέμπτα για μισθούς και συντάξεις στρατιωτών, περίπου το ένα τρίτο για τη συντήρηση του στρατιωτικού εξοπλισμού και περίπου το ίδιο ποσό για νέα όπλα και εξοπλισμό. Η έρευνα και η ανάπτυξη δεν ήταν στις προτεραιότητές τους. Το 2023 οι ΗΠΑ δαπάνησαν περίπου το 15% του στρατιωτικού προϋπολογισμού τους, ύψους 916 δισ. δολαρίων, σε έρευνα και ανάπτυξη (R&D), σε σύγκριση με μόλις 4% για τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.
Η περιοχή ομολογουμένως έχει μεγάλο απόθεμα παραδοσιακού υλικού, έπειτα από δεκαετίες υποεπένδυσης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ έδινε εντολή στο Γ΄ Σώμα Στρατού των ΗΠΑ να μη στηρίξει την Ευρώπη, το μπλοκ θα χρειαζόταν επιπλέον 1.400 άρματα μάχης, 2.000 οχήματα μάχης πεζικού, 700 οβιδοβόλα και 300.000 στρατιώτες για την αποτροπή της Ρωσίας, εκτιμούν αναλυτές του Bruegel. Δεν είναι τυχαίο που πέρυσι σχεδόν όλα τα μέλη δαπάνησαν τουλάχιστον το 20% που συνιστά το ΝΑΤΟ για δαπάνες σε νέο εξοπλισμό, ένα μεγάλο βήμα σε σχέση σε μια δεκαετία πριν.
Ωστόσο, η ικανότητα της Ουκρανίας να αποκρούει τις ρωσικές δυνάμεις δείχνει ότι ο πόλεμος έχει αλλάξει. Τα δύο τρίτα της καταστροφής ρωσικών αρμάτων μάχης πέρυσι προκλήθηκαν από drones. Αυτά ποικίλλουν, από εκδόσεις των 100.000 δολαρίων που μπορούν να διανύσουν 100 χιλιόμετρα, έως μοντέλα πολύ μικρότερης εμβέλειας που στοιχίζουν μόλις 500 δολάρια. Η επιτυχία τους πηγάζει εν μέρει από τη σχετική έλλειψη παραδοσιακού υλικού στην Ουκρανία και τη μεγαλύτερη ευπάθεια των ρωσικών αρμάτων μάχης σε τέτοιες επιθέσεις. Ακόμη κι έτσι, είναι σημαντικό για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης αν ένα UAV αξίας 35.000 δολαρίων μπορεί να εξουδετερώσει ένα ρωσικό άρμα μάχης αξίας 5 εκατ. δολαρίων. Η ίδια αρχή ισχύει και για τη χρήση της τεχνολογίας και των συστημάτων λογισμικού γενικότερα.
Ομολογουμένως, όμως, η Ευρώπη δεν θα ήταν σοφό να επενδύσει ολοκληρωτικά στα drones, τα οποία θα μπορούσαν να ξεπεραστούν από νεότερες τεχνολογίες. Εξίσου σημαντική με τα επιπλέον χρήματα για την έρευνα, ωστόσο, είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Η προμήθεια στρατιωτικών μέσων είναι συχνά μια αργή, πολυετής συμβατική διαδικασία, που παρέχει έναν σχετικά μικρό αριθμό ακριβών πολεμικών μηχανημάτων. Η Ουκρανία έχει δείξει ότι μια ταχύτερη, πιο αποτελεσματική και πιο τεχνολογικά επικεντρωμένη προσέγγιση μπορεί να είναι πιο προσαρμοστική στις ανάγκες της πρώτης γραμμής. Ενας τρόπος για να μιμηθούν αυτό το μοντέλο τα ευρωπαϊκά υπουργεία άμυνας θα ήταν να διεξάγουν ad hoc διαγωνισμούς.
Θα μπορούσαν να προσκαλέσουν εταιρείες, ανάμεσά τους νεοφυείς, για να σχεδιάσουν νέους τύπους υλικού για νέες ανάγκες, με δέλεαρ δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε μετρητά και μια ευκαιρία για μεγαλύτερα συμβόλαια. Αυτό θα βοηθούσε στην αντιστάθμιση του status quo, που επικρατεί και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, όπου οι τεράστιες αμυντικές εταιρείες έχουν οικονομικά κίνητρα να επικεντρωθούν σε επικερδείς και μακροχρόνιες συμβάσεις και συντήρηση, αντί να επινοούν νέο εξοπλισμό.
