Δεκτή έκανε το ΣτΕ την έκπτωση ΦΠΑ από δαπάνες που προκύπτουν από διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου άμεσα σχετιζόμενου με τη δραστηριότητα της εταιρείας. Ενώπιον του ΣτΕ κατέφυγε αλλοδαπή εταιρεία στην οποία δεν είχε αναγνωρισθεί δικαίωμα έκπτωσης ΦΠΑ για δαπάνες οργάνωσης επιστημονικού συνεδρίου, καθώς το σχετικό αίτημα είχε απορριφθεί από τη φορολογική διοίκηση και το Εφετείο επί τη βάσει ότι οι συγκεκριμένες δαπάνες εμπίπτουν σε κατηγορίες που δεν επιτρέπουν έκπτωση ή επιστροφή ΦΠΑ, όπως οι δαπάνες για φιλοξενία και ψυχαγωγία. Ωστόσο το Ανώτατο Δικαστήριο τόνισε ότι η επιστροφή ΦΠΑ δεν μπορεί να αποκλείεται αυτόματα, αλλά απαιτεί ανάλυση της πραγματικής χρήσης των δαπανών και της σύνδεσής τους με την επιχειρηματική δραστηριότητα. Συγκεκριμένα, η μη έκπτωση του φόρου θα ισχύει μόνο στην περίπτωση που κριθεί, αφού συνεκτιμηθούν οι εκάστοτε περιστάσεις, ότι οι δαπάνες αυτές δεν συνδέονται με την επαγγελματική και συνεπώς με τη φορολογητέα δραστηριότητα της εταιρείας ή επρόκειτο για δαπάνες πολυτελείας (ΣτΕ 2229/2024).
Το ΣτΕ έκρινε ότι σε περίπτωση ελέγχου εμβάσματος η φορολογική αρχή οφείλει να εξετάσει αν τα χρήματα προήλθαν όντως από την εταιρεία, ανεξαρτήτως τυχόν πλημμελειών στη διαδικασία της μείωσης κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη απόφαση του ΣτΕ εξετάζει τον φορολογικό έλεγχο που διενεργήθηκε εις βάρος φυσικού προσώπου στο πλαίσιο διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και αφορά την αποστολή εμβάσματος ποσού 900.000 ευρώ σε ελβετικό τραπεζικό λογαριασμό. Ειδικότερα, ο αιτών υποστήριξε ότι το σύνολο του ποσού που απέστειλε προήλθε από τη μείωση του μετοχικού κεφαλαίου εταιρείας στην οποία ήταν μέτοχος, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και διευθύνων σύμβουλος. Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, αφού απέρριψε τον ως άνω ισχυρισμό με την αιτιολογία ότι η μείωση του κεφαλαίου δεν είχε ολοκληρωθεί πριν από την αποστολή του εμβάσματος και της πλημμελούς κατά τον νόμο διαδικασίας μείωσης μετοχικού κεφαλαίου, θεώρησε το ποσό αυτό ως προσαύξηση περιουσίας. Συνεπώς κατέληξε στο ότι το ως άνω ποσό δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως προερχόμενο από μείωση μετοχικού κεφαλαίου, καθώς η διαδικασία δεν είχε τυπικά ολοκληρωθεί. Το ΣτΕ ανέτρεψε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου καθώς έκρινε ότι το δικαστήριο δεν εξέτασε την πραγματική βάση του ισχυρισμού του αναιρεσείοντος, δηλαδή αν πράγματι το ποσό προερχόταν από την εταιρεία και όχι από άλλη άγνωστη πηγή (ΣτΕ 1802/2024).
Οι καταθέσεις για μελλοντική αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δεν υπόκεινται σε χαρτόσημο μόνο εφόσον η κεφαλαιοποίηση πραγματοποιηθεί εντός 12 μηνών. Επειτα από φορολογικό έλεγχο που διενεργήθηκε σε εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι ποσά που είχαν κατατεθεί σε λογαριασμό της με σκοπό τη μελλοντική αύξηση κεφαλαίου δεν είχαν κεφαλαιοποιηθεί εντός του προβλεπόμενου χρονικού ορίου των 12 μηνών, όπως ορίζει η νομοθεσία. Ο φορολογικός έλεγχος έκρινε ότι τα ποσά αυτά δεν μπορούσαν να θεωρηθούν κεφαλαιακές εισφορές, αλλά δανειακές καταθέσεις, οι οποίες υπόκεινται σε τέλος χαρτοσήμου 2,4%. Η εταιρεία υποστήριξε ότι οι καταθέσεις δεν αποτελούσαν δάνειο, αλλά κεφάλαια για την ενίσχυση του κεφαλαίου, τονίζοντας ότι τα τέλη χαρτοσήμου δεν εφαρμόζονται στις εισφορές μετόχων γι’ αυτόν τον σκοπό. Η ΔΕΔ, εξετάζοντας τους ισχυρισμούς της εταιρείας, έκρινε ότι τα ποσά που δεν κεφαλαιοποιήθηκαν εντός 12 μηνών πρέπει να μεταφερθούν υποχρεωτικά στις υποχρεώσεις της εταιρείας και να υποβληθούν σε χαρτόσημο. Ωστόσο, το επιβληθέν τέλος χαρτοσήμου μειώθηκε από 2,4% σε 1,2%, καθώς τα ποσά δεν θεωρήθηκαν δάνειο, αλλά ταμειακή διευκόλυνση (ΔΕΔ 1620/2024).
Πηγή: Grant Thornton
