Οι ηγέτες της Ευρώπης βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα στην ανάγκη να αυξήσουν βιαστικά τις αμυντικές δαπάνες και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς τους.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που προσκλήθηκαν γρήγορα και συγκεντρώθηκαν βιαστικά από τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν τη Δευτέρα, μπορεί να έχουν συζητήσει τη δημιουργία ενός κοινού δανειοληπτικού οχήματος. Το τελευταίο θα βοηθούσε στη στήριξη των στρατευμάτων τους, ενώ παράλληλα θα διαμοίραζε το σχετικό δημοσιονομικό κόστος. Μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος μέχρι να δει το φως της δημοσιότητας η ιδέα αυτή. Ενα κοινό ομολογιακό χρέος θα μπορούσε να καταρτιστεί βάσει του Ταμείου Ανάκαμψης. Αλλά ένα κοινό ευρωπαϊκό ταμείο άμυνας μετά δυσκολίας θα ακολουθούσε το μοντέλο της COVID.
Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών στο 3% του ΑΕΠ –σε σύγκριση με το περίπου 2% τώρα– θα κόστιζε στην Ε.Ε. και στο Ηνωμένο Βασίλειο συνολικά 230 δισ. ευρώ, αν και δεν θα χρηματοδοτούνταν όλα με κοινό δανεισμό. Εντούτοις, η διαφορά με το εκτάκτων περιστάσεων όχημα της COVID είναι ότι το πρόγραμμα χρέους θα χρηματοδοτεί μια ετήσια προσπάθεια, ενόσω εντοπίζεται μια σημαντική απειλή στα σύνορα της Ευρώπης.
Ενα από τα πρώτα προβλήματα για τους αρχιτέκτονές του θα ήταν να αποφασίσουν τι χρηματοδοτεί ένα κοινό αμυντικό σχέδιο. Πιθανώς θα χρησιμοποιηθεί ως επί το πλείστον για τη διευκόλυνση των προμηθειών, την αναδιάρθρωση και την ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας, παρά για τα γεύματα των στρατιωτών. Σε μια ιδανική περίπτωση, οι ανωτέρω δεν θα εκτρέπονταν σε εθνικές διαμάχες σχετικά με τις αποδόσεις που θα περίμεναν οι κυβερνήσεις για τους εταιρείες-εθνικές πρωταθλήτριές τους. Ο κοινός αμυντικός δανεισμός δεν θα υποστηριχθεί, επίσης, από όλα τα μέλη της Ε.Ε. Τα φιλορωσικά κράτη-μέλη, όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία, ενδέχεται να «μην παίξουν μπάλα», ούτε και όσα είναι γεωγραφικά απομακρυσμένα από την Ανατολική Ευρώπη, όπως η Ισπανία. Δεν είναι σαφές εάν η Ιταλία μπορεί να ενταχθεί. Και μια κοινή δεξαμενή αμυντικών κονδυλίων θα είχε νόημα μόνο εάν και η Γαλλία και η Γερμανία συμφωνούσαν να συμμετάσχουν. Θα ήταν επίσης πιο αποτελεσματικό εάν ήταν ανοιχτό σε χώρες εκτός Ε.Ε., ιδίως στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτό με τη σειρά του εγείρει το ερώτημα εάν η Επιτροπή της Ε.Ε. θα μπορούσε σε μια τέτοια προοπτική να είναι αρμόδια να εκδώσει το χρέος. Πάντως, θα πρέπει να είναι σαφές ότι ο κοινός δανεισμός δεν ανακουφίζει το κόστος των μελλοντικών δημοσιονομικών επιλογών, απλώς καθυστερεί την ημέρα του απολογισμού.
