Το 2025 η παγκόσμια οικονομία θα βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από οποτεδήποτε άλλοτε μετά την έκρηξη της πανδημίας, καθώς προβλέπεται σταθερή ανάπτυξη και υποχώρηση του πληθωρισμού, ήτοι ιδανικές συνθήκες για να μειώσουν τα επιτόκιά τους οι κεντρικές τράπεζες. Ωστόσο, ο ενάρετος κύκλος μιας ευμενέστερης νομισματικής πολιτικής, που τροφοδοτεί την ταχύτερη επέκταση, θα βρεθεί μπροστά σε σκόπελο. Θα είναι η αδυναμία ή η απροθυμία των κυβερνήσεων να περικόψουν τα επαχθή τους χρέη. Το παγκόσμιο ΑΕΠ θα αυξηθεί 3,2%, συμβαδίζοντας με το 2024 και υπερσκελίζοντας το 2,9% του 2019, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Οι προηγμένες οικονομίες πρόκειται να αναπτυχθούν 1,8% το 2025, όχι πολύ μακριά από την ταχύτητα πλεύσης του 1,9% στα εννέα χρόνια προ πανδημίας.
Ομολογουμένως η παγκόσμια ανάπτυξη θα εξακολουθεί να είναι κάτω από τον μακροπρόθεσμο μέσο όρο της, κυρίως επειδή οι μέρες της Κίνας ως οικονομικής ατμομηχανής είναι πίσω της. Και οι επιδόσεις των ανεπτυγμένων οικονομιών θα διαφέρουν πολύ, ενόσω θα παρατηρείται ακόμη μία φορά η επίδειξη ισχύος από τις ΗΠΑ, που αντισταθμίζει την αδυναμία στην Ευρώπη και την Ιαπωνία. Επιπλέον, κατά το ΔΝΤ, ο πληθωρισμός θα είναι σχεδόν 2% το 2025, αγγίζοντας τον στόχο των μεγάλων κεντρικών τραπεζών.
Αφού λοιπόν οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών συμπίεσαν το βιοτικό επίπεδο με απότομες αυξήσεις στα επιτόκια, ο πρόεδρος της Fed Τζερόμ Πάουελ και η πρόεδρος της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ, σήμερα είναι σε θέση να μοιράζουν δώρα σε πολίτες και επιχειρήσεις, περικόπτοντας το κόστος δανεισμού. Οι συνθήκες αυτές θα παρακινούσαν τις κυβερνήσεις να μειώσουν το δημόσιο χρέος, αλλά σήμερα ειδικά οι ηγέτες στις ανεπτυγμένες χώρες θα χαραμίσουν την ευκαιρία αυτή.
Το ΔΝΤ υπολογίζει ότι το παγκόσμιο δημόσιο χρέος πρόκειται να φτάσει στο 100% του ΑΕΠ –10 μονάδες πάνω από του 2019– μέχρι το 2030. Οι χώρες που αντιπροσωπεύουν το 75% του παγκόσμιου ΑΕΠ, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Κίνας και της Βραζιλίας πρόκειται να παρουσιάσουν μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ τουλάχιστον μέχρι το 2026. Και τα σχέδιά τους να τα μειώσουν από τώρα έως το 2029 είναι τέσσερις φορές μικρότερα από ό,τι συνιστά το ΔΝΤ.
Οι πολιτικοί ηγέτες των μεγαλυτέρων οικονομιών έχουν ενστερνιστεί μια σχεδόν μόνιμη κατάσταση δημοσιονομικής επέκτασης. Και δεν οπισθοχωρούν, διότι όπως διαπιστώνει ο Αλμπέρτο Αλεσίνα και άλλοι ομόλογοί του, μία δέσμη φορολογικών αυξήσεων 1% του ΑΕΠ μειώνει το μερίδιο ψήφου του κυβερνώντος κόμματος 7% κατά μέσον όρο στις επόμενες εκλογές.
