Στα πρώτα λεπτά, παρακολουθούμε μια σύντομη αναδρομή στην επίδραση που είχε το περιοδικό στην ποπ κουλτούρα. Με αποσπάσματα από εμβληματικές σειρές όπως «Seinfeld», «Family Guy» και «The Good Place», γίνεται αμέσως σαφές ότι το περιοδικό The New Yorker έχει βαθιά ριζώσει στον αμερικανικό πολιτισμό.
Το εμβληματικό λογοτεχνικό περιοδικό της Αμερικής «οφείλει» πολλά σε έναν καλλιτέχνη: τον Αμερικανό γραφίστα Ρέα Ιρβιν, που δημιούργησε το πρώτο εξώφυλλο το 1925 στο οποίο πρωταγωνιστούσε μια κομψή φιγούρα με καπέλο και σμόκιν: o Γιούστας Τίλι. Ενας χαρακτήρας που έγινε η μασκότ του περιοδικού.
Και πράγματι, η συνεισφορά του ήταν και παραμένει τεράστια ακόμα και 100 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους, στις 21 Φεβρουαρίου του 1925. Αυτός ακριβώς ο αντίκτυπος καταγράφεται μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που το δημιούργησαν και το διαμόρφωσαν, στο ντοκιμαντέρ «The New Yorker 100 χρόνια» του Netflix. To φιλμ του Μάρσαλ Κάρι εξετάζει ορόσημα της λογοτεχνίας και της δημοσιογραφίας που καθόρισαν την πορεία του περιοδικού.
Το New Yorker εξελίχθηκε σύντομα από περιοδικό που δημοσίευε κείμενα για την κοινωνία του Μανχάταν, σε σοβαρή λογοτεχνική φωνή, ελέγχοντας κάθε άρθρο, ποίημα και διήγημα, και δημοσιεύοντας συγγραφείς όπως ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ και ο Τζέιμς Μπόλντουιν. Σήμερα, η επιρροή του εκτείνεται πολύ πέρα από τη Νέα Υόρκη.
Μέσα από ειλικρινείς και συγκινητικές συνεντεύξεις με μέλη της ομάδας, από τον διευθυντή σύνταξης Ντέιβιντ Ρέμνικ και την καλλιτεχνική διευθύντρια Φρανσουάζ Μουλί, μέχρι τον κριτικό κινηματογράφου Ρίτσαρντ Μπρόντι και δημοσιογράφους όπως ο Ρόναν Φάροου, η ταινία σκιαγραφεί μια ολοκληρωμένη εικόνα του τρόπου λειτουργίας του περιοδικού και του τρόπου που εξελίχθηκε σε θεμέλιο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Παράλληλα, παρουσιάζει και απόψεις διασημοτήτων όπως η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και ο Τζέσι Αϊζενμπεργκ για το πόσο τους έχει επηρεάσει το περιεχόμενο του περιοδικού ανά τα χρόνια.
Καθώς αυτές οι αφηγήσεις ξεδιπλώνονται, ενδιάμεσα γίνονται αναδρομές σε εμβληματικά κείμενα όπως το «Hiroshima» του Τζον Χέρσι και το «In Cold Blood» του Τρούμαν Καπότε. Το New Yorker θεωρείται πρωτοπόρο για τις ιστορίες εγκλήματος, την ερευνητική δημοσιογραφία και τα σύγχρονα πορτρέτα προσωπικοτήτων όπως αυτό για την Κάρολ Μπερνέτ.
Η ταινία του Κάρι ακολουθεί πιστά αυτούς τους αφηγηματικούς κανόνες. Στην αφήγηση της ιστορίας, η Τζουλιάν Μουρ προσδίδει ζωντάνια και ρυθμό, ενώ μέσα από τις εμπειρίες της συντακτικής ομάδας και τις αναστοχαστικές μαρτυρίες, το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει πώς το περιοδικό εξακολουθεί να ασκεί ισχυρή επιρροή στην πολιτιστική και δημοσιογραφική σκηνή.
Ομως, το κύριο μέρος του ντοκιμαντέρ διαδραματίζεται στο παρόν, με την αφήγηση να περιστρέφεται γύρω από την παραγωγή του τεύχους της 100ής επετείου, υπό την επίβλεψη του Ντέιβιντ Ρέμνικ. Η κάμερα κινείται ανάμεσα στα γραφεία, όπου όλα ελέγχονται μια, δύο και τρεις φορές: από τα κείμενα, μέχρι τα σκίτσα. Η διαδικασία συγκέντρωσης του υλικού για αυτό το ξεχωριστό τεύχος δίνει στην ταινία την αφορμή να παρακολουθήσει από κοντά τον τρόπο εργασίας όλων των συντελεστών.
Στο κάδρο, προστίθενται και οι διεθνείς, πολεμικοί ανταποκριτές, η ομάδα που επιμελείται τα μυθιστορήματα και το τμήμα διασταύρωσης των γεγονότων. Το κύριο σκηνικό του φιλμ είναι η καλαίσθητη και μεγάλη αίθουσα σύνταξης στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, στη Νέα Υόρκη. Το γύρισμα, ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο σε τέσσερις τοίχους αλλά και στους δρόμους καθώς ο σκηνοθέτης ακολουθεί τους δημοσιογράφους την ώρα που αναζητούν πηγές για τα ρεπορτάζ τους ή στα σπίτια τους.
Παρά τη σύντομη διάρκειά του, που αποτελεί το μοναδικό μειονέκτημα της παραγωγής, το πρότζεκτ του Κάρι καταφέρνει να αποτυπώσει με εντυπωσιακή ακρίβεια έναν αιώνα πορείας του New Yorker, τιμώντας συγχρόνως την παρούσα ταυτότητά του και αναδεικνύοντας τη διαρκή του επιρροή στις κοινωνίες του κόσμου.
