2016. Μια παρέα φίλων βολεύεται γύρω από την καινούργια «έξυπνη» τηλεόραση, την οποία έχουν μόλις ξεπακετάρει. Προφανώς θα εγκαινιαστεί με Netflix, αφού η διαδικτυακή πλατφόρμα είναι πια διαθέσιμη και στην Ελλάδα. Στην αρχική σελίδα εμφανίζεται ένα καινούργιο πρόγραμμα: «Stranger Things». 1983. Στο υπόγειο ενός σπιτιού, μια άλλη παρέα παιδιών μαζεύεται γύρω από ένα τραπέζι, όπου υπάρχει ανοιγμένο το ταμπλό ενός παιχνιδιού. Κάποιος κρατάει ένα ταλαιπωρημένο βιβλίο: «Dungeons and Dragons», γράφει στο εξώφυλλο. Οι σχεδόν 30άρηδες φίλοι του 2016 συγκινούνται. Η σειρά τούς έχει ήδη κερδίσει.
Αυτή ήταν η πολύ απλή, αλλά ακαταμάχητη, συνταγή του «Stranger Things»: νοσταλγία, φαντασία και μπόλικη παιδική ξεγνοιασιά. Η πιο επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά της τελευταίας δεκαετίας κυκλοφόρησε χθες τα τέσσερα πρώτα επεισόδια του πέμπτου κύκλου, που θα ολοκληρώσει την ιστορία της, σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που ταξιδέψαμε για πρώτη φορά στο Χόκινς της Ιντιάνα. Για τους ήρωες της σειράς, ωστόσο, βρισκόμαστε μόνο στο… 1987. Επειτα από τα γεγονότα του 4ου κύκλου, ο οποίος θυμίζουμε ότι προβλήθηκε το 2022, οι πρωταγωνιστές είναι πια όλοι συγκεντρωμένοι σε έναν κοινό σκοπό: να εντοπίσουν τον σατανικό Βέκνα στον σκοτεινό κόσμο του «Upside Down» και να εξαλείψουν μια για πάντα την απειλή για τους αγαπημένους τους (και την ανθρωπότητα). Ταυτόχρονα, το Χόκινς βρίσκεται υπό στρατιωτικό αποκλεισμό, με τις κυβερνητικές δυνάμεις να αναζητούν μανιωδώς τη θαυματουργή Εντεκα.
Την τελευταία υποδύεται, φυσικά, η Μίλι Μπόμπι Μπράουν, η οποία όταν ξεκίνησε η σειρά ήταν ένα αδύνατο εντεκάχρονο κορίτσι, ένα φρέσκο πρόσωπο που κατέκτησε αμέσως τους θεατές. Πλέον έχουμε μπροστά μας μια νεαρή γυναίκα, παντρεμένη μάλιστα με παιδί στην αληθινή ζωή, η οποία ωστόσο καλείται εδώ να υποδυθεί την… έφηβη. Και αυτό είναι ένα πολύ βασικό πρόβλημα του κατά τα άλλα εντυπωσιακού πέμπτου κύκλου του «Stranger Things». Σχεδόν όλα τα παιδιά του πρώτου κύκλου, γεννημένα από το 2002 έως το 2004, είναι πλέον κανονικοί ενήλικοι. Το ζήτημα όμως δεν είναι οπτικό, κι ας είναι η εικόνα των… μαντράχαλων πάνω στα παιδικά ποδήλατα κάπως κωμική. Πολύ πιο σημαντική είναι η χαμένη αθωότητα της σειράς· η αίσθηση πως μια παρέα παιδιών αποφασίζει να τα βάλει στα ίσα με τα τέρατα, τα οποία οι μεγάλοι κάνουν πως δεν υπάρχουν.
Ο αντίλογος λέει ότι ουσιαστικά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία βίαιης ενηλικίωσης – ενηλικίωση, η οποία έχει πια επέλθει για τα καλά, οπότε φυσιολογικά τώρα βρισκόμαστε στο επόμενο επίπεδο. Απολύτως σωστό, με τη διαφορά ότι η μαγεία, αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα που δημιουργούσε η παρακολούθηση της σειράς, χάθηκε μαζί με την παιδική αθωότητα. Η μαγεία και όχι η νοσταλγία. Και αυτός ο κύκλος είναι γεμάτος από βίντατζ κασετόφωνα, πικάπ, ασύρματους, οθόνες-μπαούλα και ραδιοφωνικά παράσιτα. Αλλωστε, δεν υπάρχει σειρά ή ταινία που να μετέφερε στην οθόνη με περισσότερο πάθος τη νοσταλγική τάση των τελευταίων ετών, από το «Stranger Things».
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι δεν αξίζει κάποιος να αφιερώσει τον χρόνο του στον τελευταίο κύκλο. Ισα ίσα. Η τηλεόραση θα είναι πιθανότατα και ευκρινέστερη, για να απεικονίσει τα σπουδαία, επιπέδου κινηματογραφικού μπλοκμπάστερ, ειδικά εφέ. Κι αν δεν μείνετε ικανοποιημένοι, μπορείτε πάντα να απολαύσετε το εξαιρετικό (εννοείται) βίντατζ σάουντρακ στο Spotify…
