Πριν από 13 χρόνια, η Λένα Ντάναμ επαναπροσδιόρισε την τηλεοπτική αφήγηση γύρω από τις εικοσάχρονες γυναίκες. Το βραβευμένο «Girls» του HBO δεν ήταν απλώς μια σειρά για τη φιλία, το σώμα και τη σεξουαλικότητα αλλά ταυτόχρονα ένα τολμηρό πορτρέτο της σύγχρονης ενηλικίωσης.
Τώρα, η Αμερικανίδα σεναριογράφος, σκηνοθέτις και παραγωγός επέστρεψε με ένα νέο τηλεοπτικό πρότζεκτ που στρέφει το βλέμμα στις γυναίκες των 30 – εκεί όπου συνήθως η ανάγκη για σταθερότητα γίνεται πιο επιτακτική. Το «Too Much», που μόλις κυκλοφόρησε στην πλατφόρμα του Netflix, εστιάζει στην αναζήτηση ταυτότητας.
Η ιστορία –την οποία η Ντάναμ συνυπογράφει με τον σύζυγό της, μουσικό και παραγωγό Λούις Φέλμπερ– ακολουθεί την Τζες (Μέγκαν Στάλτερ), που μετά το τέλος μιας σχέσης που πίστευε πως θα κρατήσει για πάντα, μετακομίζει στο Λονδίνο για να ξεκινήσει μια νέα δουλειά. Εκεί, θα γνωρίσει τον Φέλιξ (Γουίλ Σαρπ), έναν μουσικό με τραυματικό παρελθόν και εθισμό στο αλκοόλ.
Οι δυο τους γνωρίζονται το βράδυ που η Τζες φτάνει στην πόλη, σε μια παμπ όπου ο Φέλιξ τραγουδά μπροστά σε ελάχιστο κοινό. Ανάμεσά τους, θα αναπτυχθεί μια απροσδόκητη σύνδεση. Ομως όσο περνούν οι μέρες, η Τζες δεν μπορεί να αγνοήσει όσα την πλήγωσαν στην προηγούμενή της σχέση. Το ίδιο ισχύει και για τον Φέλιξ ο οποίος δυσκολεύεται να ξεφύγει από τους προσωπικούς του δαίμονες. Στα 10 επεισόδια της πρώτης σεζόν, οι πρωταγωνιστές τσακώνονται και συμφιλιώνονται, κάνουν έρωτα και λάθη που προσπαθούν να διορθώσουν. Η αφήγηση της ηρωίδας παραπέμπει σε κλασικές ρομαντικές κομεντί από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και αρχές του 2000, όπως οι «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» και «Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» που αποτέλεσαν έμπνευση για την ιστορία της σειράς.
Το «Too Much» χαρακτηρίζεται ως ημι-αυτοβιογραφική σειρά, ωστόσο πρόκειται για μια ιστορία που ενσωματώνει ορισμένα στοιχεία από τη ζωή της Ντάναμ, τα οποία –όπως η ίδια ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Variety– δεν μπορούσε παρά να συμπεριλάβει. Μεταξύ αυτών, η σχέση της με τον Βρετανό μουσικό Φέλμπερ και η μετέπειτα εγκατάστασή της στη Μεγάλη Βρετανία όπου ασχολήθηκε και με το θέατρο.
Σε αντίθεση με το «Girls» (η σύγκριση είναι αναπόφευκτη), όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, η Ντάναμ εμφανίζεται εδώ σε δεύτερο πλάνο ως η καταθλιπτική, διαζευγμένη αδερφή της Τζέσικα. Πέρα από την ίδια, το καστ περιλαμβάνει και μερικές απρόσμενες παρουσίες: τη Ρίτα Γουίλσον, τον Στίβεν Φράι, την Τζέσικα Αλμπα και τον Αντριου Σκοτ, που εμφανίζονται είτε ως εκδοχές του εαυτού τους είτε σε ρόλους-έκπληξη.
Οπως και στη δουλειά που την καθιέρωσε πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια, έτσι και τώρα, η δημιουργός φέρνει στο προσκήνιο τη συναισθηματική πολυπλοκότητα που συνοδεύει κάθε ανθρώπινη σχέση. Το αποτέλεσμα είναι ένας έμμεσος σχολιασμός πάνω στην κοινωνία –και στις απαιτήσεις της– όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί την τελευταία δεκαετία, ιδιαίτερα μέσα από την τεχνολογική εξέλιξη και τον τρόπο που έχει επηρεάσει τη ζωή μας.
Σάτιρα και αληθοφάνεια
Οσον αφορά το ύφος, το «Too Much» συνδυάζει την κωμωδία –συχνά με στοιχεία σάτιρας– με μια αυθεντική προσέγγιση σε ζητήματα όπως η αυτογνωσία και η ευπάθεια. Η βάση της αφήγησης παραμένει ίδια με αυτή του «Girls», αλλά εδώ ο συνδυασμός αυτός είναι πιο ήπιος και ώριμος καθώς οι χαρακτήρες βρίσκονται σε μια πιο ενήλικη και ευάλωτη φάση της ζωής τους.
Συνολικά, το σενάριο είναι έξυπνο και οι ερμηνείες ακριβείς. Ωστόσο, κάποιες αστοχίες ίσως να δυσκολέψουν τη θέαση, όπως η εμμονή της Τζες με τη νυν σύντροφο του πρώην της, οι μακροσκελείς σκηνές που επικεντρώνονται στην ίδια και άλλα κλισέ που δεν «απογειώνουν» την πλοκή. Για να αποφύγει την επανάληψη και να δώσει στη σειρά περισσότερο «νεύρο», η Ντάναμ τοποθετεί την πλοκή κάθε επεισοδίου –που φέρει τίτλους εμπνευσμένους από δημοφιλή ρομαντικά φιλμ άλλων δεκαετιών («Enough Actually», «Notting Kill», «Pity Woman»)– σε διαφορετικό σκηνικό.
Με μια πρώτη ματιά, η σειρά μοιάζει με μια ανάλαφρη κομεντί με σωστές δόσεις χιούμορ που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος. Ωστόσο, πίσω από το χιούμορ, κρύβεται μια βαθιά και τρυφερή ιστορία για την αγάπη και την αποδοχή, ειδικά σε μια εποχή όπου όλα γυρίζουν γύρω από το φαίνεσθαι.
