Δεν υπάρχει τέχνη που να αγαπά τόσο αυτοαναφορικά τον εαυτό της όσο το σινεμά. Θα συμφωνούσαν, κλείνοντας το μάτι, τόσο ο Φεντερίκο Φελίνι όσο και ο Νταμιέν Σαζέλ. Το δικό του κομμάτι σε αυτή τη σινεφίλ² ομήγυρη διεκδικεί θαρραλέα τώρα και ο κωμικός Σεθ Ρόγκεν, μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του Εβαν Γκόλντμπεργκ, που πέρασαν κάμποσα στη χολιγουντιανή βιομηχανία μαζί, τα οποία θέλησαν να «εσωκλείσουν» σε μία σπαρταριστή σάτιρα για τα ενδότερα του Χόλιγουντ. Και εγένετο το «The Studio», που σε κόντρα της θεματικής του, χωρά τη μεγάλη… στη μικρή τηλεοπτική οθόνη, ως μια σειρά δέκα επεισοδίων στο Apple TV+. Μια επιλογή που ίσως να λέει περισσότερα για το παρόν και το μέλλον του σινεμά από ό,τι η ίδια η σειρά.
«Μπήκα σε όλο αυτό γιατί αγαπώ τις ταινίες. Αλλά φοβάμαι πως η δουλειά μου πλέον είναι να τις καταστρέφω», λέει ο Ματ Ρέμικ, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ίδιος ο Ρόγκεν, λίγο αφότου έχει πάρει την πολυπόθητη θέση του διευθυντή των φανταστικών Continental Studios. Ολόκληρη η σειρά, που προβάλλεται εβδομαδιαία και βρίσκεται αισίως στο πέμπτο επεισόδιο, είναι ένα sit com στην ψυχή, υψηλού μπάτζετ στην εκτέλεση τηλεοπτική παραγωγή. Aκολουθεί τα εξωφρενικά σκηνικά που προκύπτουν εντός και γύρω από το σετ, όταν ένας χαοτικός σινεφίλ επικεφαλής έρχεται μόνιμα σε μετωπική σύγκρουση με τις εμπορικές επιταγές του στούντιο και τα φουσκωμένα εγώ συναδέλφων και συνεργατών.
To «The Studio» στην πραγματικότητα δεν σου μαθαίνει περισσότερα για το Χόλιγουντ, αλλά σου σερβίρει σε απολαυστικό πακέτο αυτά που ήδη ξέρεις ή εικάζεις για αυτό. Τη στιγμή που το κινηματογραφικό «Minecraft» δεν προλαβαίνει να μετρήσει τα εκατομμύρια κέρδη του από ευέξαπτους εφήβους ανά τον κόσμο που πετάνε ποπ κορν και κοτόπουλα στις οθόνες των αιθουσών, το «The Studio» αφιερώνει το πρώτο του, υποδειγματικό επεισόδιο στην «παραγγελιά» του CEO Γκρίφιν Μιλς (μια φορά κωμικός, για πάντα κωμικός ο Μπράιαν Κράνστον) για μια ταινία για το φρουτοποτό Kool Aid (είναι άραγε εμπνευσμένο εν μέρει και από τις εμφανίσεις του ροφήματος στο «Family Guy»;). Βγαλμένο από το πλευρό του «The Player» του Ρόμπερτ Ολτμαν, το «The Promotion» έχει μια έκβαση κάθε άλλο παρά αναμενόμενη, όταν σε αυτό εμπλέκεται μέχρι και ο Μάρτιν Σκορσέζε που θέλει να κάνει μια ταινία για τη μαζική αυτοκτονία του Τζόουνσταουν (μαντέψτε τι ήπιαν οι αυτόχειρες) και φτάνει να κλαίει γοερά σε ένα πάρτι της Σαρλίζ Θερόν (και η περιγραφή αδικεί το επεισόδιο).
Το απάγκιο των σινεφίλ
Το «The Studio» δεν θα υπήρχε χωρίς τις αναφορές του, κάτι που το κάνει προβλέψιμο και απρόβλεπτο την ίδια στιγμή. Προβλέψιμο, από άποψη δομής: όσο τα επεισόδια προχωρούν, ξέρεις λίγο πολύ τι να περιμένεις. Πολλούς, πολλούς πρωτοκλασάτους γκεστ. Kατά κανόνα όποιο όνομα ακούς, θα το δεις λίγο αργότερα στην οθόνη. Αλλά και πλάνα που βασίζονται στη λογική του νευρώδους μονοπλάνου και μετρούν το κάθε τους λεπτό όπως οι κινηματογραφικοί executives τον πολύτιμο χρόνο τους. Είναι το μονόπλανο και επίσημα η νέα εφετζίδικη μανία της μυθοπλασίας; Ναι, μα όταν το κάνει όπως στο δεύτερο επεισόδιο, «The Oner», όπου οι απόψεις και τα ρετρό αμάξια του Ματ Ρέμικ μπορούν να αποδειχθούν εξίσου ενοχλητικά για ένα γύρισμα της Σάρα Πόλεϊ, τότε τουλάχιστον πιάνει τόπο.
Ακόμα και έτσι, βέβαια, οι σινεφίλ κώδικες που έχει ενστερνιστεί η σειρά μοιάζουν με χάρτη θησαυρού για όλους εκείνους που μπορούν να «διαβάσουν» και να ενώσουν τις τελείες του. Ο παραγωγός του «The Studio» Τζος Φάγκεν έχει υποστηρίξει πως η σειρά είναι κατάλληλη τόσο για εκείνους που λατρεύουν όσο και εκείνους που μισούν το Χόλιγουντ. Θα διαφωνήσουμε. Η πλάστιγγα γέρνει σαφώς προς τους πρώτους. Είναι και αυτοί που θα εκτιμήσουν τα της δεύτερης ανάγνωσης: το φιλμ νουάρ «ντύσιμο» του «The Missing Reel», το τύπου «blaxploitation» με αλά «Pursuit of Happyness» τελείωμα στο φανταστικό πόνημα του Ρον Χάουαρντ (στο «The Note»), το «πείραγμα» στη γραφική ενίοτε αγορά του σινεμά τρόμου («The War»).
Δεν πρόκειται για ένα δίκτυο αναφορών ζυμωμένο και χωνευμένο με έναν αλά Ταραντίνο τρόπο, λόγου χάρη. Το «Studio» δεν μεταλλάσσει τις αναφορές του, θέλει να σου τις δώσει στο πιάτο. Δεν παύει να το κάνει όμως έξυπνα και απολαυστικά. Μπορεί κανείς να το δει και σαν το απάγκιο των σινεφίλ που θέλουν να ανανεώσουν τους όρκους τους απέναντι στη μεγάλη τους λατρεία με κάθε τρόπο. Ακόμα και αν δεν μπορούν στην προκειμένη να μοιράσουν τη λαϊκή τους σοφία όπως θα άρμοζε σε μια τέτοια σειρά στο Letterboxd, αφού η σινε-πλατφόρμα δεν περιλαμβάνει τις περισσότερες τηλεοπτικές παραγωγές.
Μια τέτοια παραγωγή εκ φύσεως δεν θα μπορούσε να αντικρούσει απόλυτα τις ίδιες της τις αντιθέσεις. Οσο εύστοχη μπορεί να είναι μια σάτιρα για το Kool Aid, λόγου χάρη, άλλο τόσο είναι μια τεράστια διαφήμιση του ποτού, όπως ομοίως γίνεται και με κάμποσες ακόμα ετικέτες που περνούν ως απροκάλυπτοι χορηγοί στα πλάνα. Επίσης, δεν μπορείς να μη σκεφτείς πως είναι μια παραγωγή που γεννήθηκε μέσα από παρόμοιες συσκέψεις με αυτές που η ίδια κανιβαλίζει. Πως τελικά μια τέτοια σειρά είναι το μέινστριμ που τρέχει να αγκαλιάσει όσα μπορούν να του ψέξουν οι άλλοι προς ίδιον όφελος.
Πάντως, για να τιμήσουμε τη λογική του, το «The Studio» μοιάζει τελικά με το πάντρεμα του «Curb Your Enthusiasm» με το «Babylon». Και όπως θα έλεγε και ο Λάρι Ντέιβιντ του πρώτου, κάτι τέτοιο για τους μυημένους και άρα ενδιαφερόμενους, ένα μόνο πράγμα θα μπορούσε να είναι: «Pretty, pretty, pretty good».
To «The Studio» των Σεθ Ρόγκεν και Εβαν Γκόλντμπεργκ προβάλλεται στην Ελλάδα από το Apple TV.
Κεντρική φωτογραφία: Ο Μάρτιν Σκορσέζε στο πρώτο επεισόδιο του «The Studio» [Apple TV+].
