Κάποτε συζητούσαμε για το μπούλινγκ του 13 Reasons Why, ύστερα για την απεικόνιση των εφήβων στο Euphoria. Τώρα όλοι μιλάμε για την ανδρόσφαιρα του Adolescence (Eφηβεία). Αν μη τι άλλο, επικρατεί ένα τηλεοπτικό FOMO* στη δημόσια σφαίρα γύρω από τη μίνι σειρά του βρετανικού Netflix. Όχι άδικα, καθώς τα τέσσερα επεισόδια του εφηβικού δράματος ξεχωρίζουν ανάμεσα στις μέτριες προτάσεις της πλατφόρμας, σε βαθμό που έφτασε μέχρι στιγμής να έχει σημειώσει 66,3 εκατομμύρια προβολές, περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη μίνι σειρά του Netflix σε διάστημα δύο εβδομάδων.
Ένα ευαίσθητο θέμα
Η εφηβεία δεν είναι μόνο μια αχαρτογράφητη φάση στη ζωή ενός ατόμου και των ανθρώπων που το περικλείουν, αλλά και μια θεματική που θέλει παραπάνω φροντίδα και προσοχή για τους καλλιτέχνες που επιχειρούν να την «αγγίξουν». Τόσο για τις ευαίσθητες γραμμές γύρω από αυτήν, όσο και για τον τρόπο γραφής, διότι πολλοί συγγραφείς μπορούν να πέσουν εύκολα στην παγίδα του cringe (ετεροντροπής) και να βγουν εύκολα εκτός πλαισίου. Ευτυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει με το Adolescence.
Η σειρά
Το στόρι ξεκινάει βίαια, με τις αστυνομικές δυνάμεις να εισβάλλουν στο δωμάτιο του 14χρονου Τζέιμι Μίλερ, ο οποίος θεωρείται από το πουθενά ένοχος για τη δολοφονία μιας συμμαθήτριάς του. Είναι θύτης ή θύμα ενός κόσμου που οι γονείς και οι ενήλικες δεν καταλαβαίνουν; Τα τέσσερα επεισόδια της σειράς λειτουργούν ως μικρά κεφάλαια που συμπληρώνουν το παζλ γύρω από την πράξη. Πρώτα, η αντιμετώπιση από την αστυνομία. Ύστερα, το πεδίο διαμόρφωσης της καθημερινότητας των εφήβων, δηλαδή ένα σχολείο μέσης εκπαίδευσης. Ακολουθεί η ψυχιατρική εκτίμηση και καταλήγει στο κοινωνικό στίγμα που ακολουθεί την οικογένεια.
Γυρισμένο με μονοπλάνο
Δεν είναι μόνο η εξέλιξη της ιστορίας από τον Τζακ Θορν που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει, ούτε και οι ερμηνείες του νεαρού Όουεν Κούπερ και του Στίβεν Γκρέιχαμ (στον ρόλο του πατέρα), αλλά ο τρόπος που αφηγείται την ιστορία. Γυρισμένο σ’ ένα αδιάκοπο μονοπλάνο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Φίλιπ Μπαραντίνι, επικρατεί η αίσθηση πως είμαστε κολλημένοι στην πλάτη των χαρακτήρων. Δεν υπάρχει διαφυγή. Ούτε γι’ αυτούς ούτε για μας. Η κάμερα μας εγκλωβίζει σε κουβέντες που δεν θέλει κανείς να ακούσει. Σε βλέμματα που κρατάνε παραπάνω δευτερόλεπτα και σε άβολες στιγμές που προκύπτουν από την ωμή και τολμηρή ματιά τού πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκμεταλλεύονται τα αρνητικά συναισθήματα ενός εφήβου, αλλά και σε θέματα τοξικής αρρενωπότητας, κουλτούρας των incel (ακούσια άγαμων), αντίληψης της σεξουαλικότητας από εφήβους και μισογυνισμού.
Το βασικό νόημα
Το Adolescence θέτει ερωτήσεις και τις θέτει με τρόπο που σπάνια συναντάμε σε τηλεοπτική σειρά. Δεν περιμέναμε να βρούμε την άκρη του νήματος σε αυτή την υπόθεση σαν τηλεοπτικοί ντετέκτιβ, γιατί η ουσία της σειράς δεν βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στην ευθραυστότητα της ζωής των εφήβων, στην οποία οι γονείς δεν έχουν πρόσβαση, καθώς δεν μπορούν να γνωρίζουν το τι γίνεται στο σχολείο ούτε στα κινητά των παιδιών τους. Και εκεί είναι που χτυπάει δυνατά η καρδιά και κορυφώνεται η ανησυχία.
FOMO: Fear Of Missing Out – Έκφραση των σόσιαλ μίντια που σημαίνει: να μη χάσεις αυτό που συμβαίνει.
