Η Χριστίνα Βίδου, με μια διαδρομή τριάντα ετών στον δημοσιογραφικό χώρο, ανοίγει και πάλι την πόρτα του ΣΚΑΪ, αναλαμβάνοντας την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων για το Σαββατοκύριακο, καθώς και το κεντρικό μαγκαζίνο του ΣΚΑΪ 100.3.
Τι κρατάς από τα χρόνια που πέρασες στην ΕΡΤ; Πώς ένιωσες όταν αποχαιρετούσες τους συνεργάτες σου;
Με το χέρι στην καρδιά και χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης, ήταν πολύ ωραία χρόνια. Δημιουργικά, με έντονες στιγμές, που δεν θα ξεχάσω και δεν θέλω να προσπαθήσω να περιγράψω, γιατί θα τις αδικήσω. Με τους συνεργάτες μου χτίστηκε μια σχέση αβίαστα, με μια παιδική διάθεση. Ήμασταν όλοι έμπειροι δημοσιογράφοι μεν, νέοι στην πρωινή ζώνη της τηλεόρασης δε. Μια ζώνη που έχει πολλές απαιτήσεις. Πήγαμε λοιπόν μαζί και μάθαμε σαν μικρά παιδιά από την αρχή. Δεν οφείλεις μόνο να γνωρίζεις όλα τα θέματα της επικαιρότητας, αλλά και να είσαι ευχάριστος, να έχεις… ξυπνήσει, ώστε να κάνεις ζωηρές συζητήσεις, να είσαι σοβαρός, ετοιμόλογος, να έχεις χιούμορ και κυρίως να είσαι πρόθυμος να τσαλακωθείς. Με τον Κώστα [σ.σ. Παπαχλιμίντζο] ήμασταν ακριβώς έτσι και μας βγήκε αβίαστα. Σαν να ήμασταν μαζί μια ζωή. Με τους δύο αρχισυντάκτες μας, Βάννα Κεκάτου και Γιώργο Δασιόπουλο, ήμασταν… μια φωνή. Ήταν κάτι μαγικό. Τέσσερα χρόνια γελάγαμε από την πρώτη έως την τελευταία ώρα της ημέρας. Μαζί λέγαμε καλημέρα, μαζί και καληνύχτα. Άρα, ναι, ήταν δύσκολη η στιγμή του τελικού αποχαιρετισμού.
Πώς νιώθεις για τον νέο τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό ρόλο και το κεφάλαιο που ανοίγεται μπροστά σου; Υπήρχε το αίσθημα της νοσταλγίας τη στιγμή της επιστροφής στον ΣΚΑΪ;
Νιώθω μεγάλη ευθύνη. Είναι μια πρόταση τιμητική που δεν γίνεται εύκολα, για μια θέση με ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς το δελτίο ενός καναλιού είναι η ναυαρχίδα του. Το πλαίσιο είναι πολύ αυστηρό, δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους, φέρεις στις πλάτες σου το κανάλι, άρα όποια αστοχία κάνεις τη χρεώνεται και αυτό. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν ένιωσα νοσταλγία, μόνο συγκίνηση. Στον ΣΚΑΪ έμαθα ό,τι ξέρω. Οι άνθρωποί του, δεκαετίες πριν, με καθόρισαν και με δίδαξαν.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις παρεξηγούνται εύκολα. Eσύ πώς διαχειρίζεσαι/έχεις διαχειριστεί την έκθεση στη δημόσια σφαίρα και τα σχόλια μέσα στα χρόνια;
Τα πράγματα είναι απλά. Από τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι θα είσαι εκτεθειμένος και όσον αφορά αυτό που θα πεις εσύ, αλλά και αυτό που θα πουν οι άλλοι για σένα. Πίστεψέ με, ειδικά το τελευταίο δεν είναι εύκολο. Προσπαθώ λοιπόν να είμαι προσεκτική σε αυτά που λέω εγώ. Αυτό μπορώ να το ελέγξω, τα άλλα όχι. Αν με αφήνουν ανεπηρέαστη; Πότε ναι και πότε όχι. Εξαρτάται ποιος λέει τι.
Μέσα σ’ ένα απαιτητικό εργασιακά πρόγραμμα, υπάρχει μια «ένοχη απόλαυση»; Κάτι «δικό σου», που σε αποσυμφορίζει από τις απαιτήσεις της δουλειάς;
Ένοχη απόλαυση όχι. Απλή απόλαυση ναι. Η δική μου αποσυμπίεση έρχεται πάνω από τις κατσαρόλες, μέσα στην κουζίνα μου. Μου αρέσει να μαγειρεύω. Αυτός είναι ο τρόπος μου για να λύνεται το μυαλό μου και να μη σκέφτομαι τίποτα, αλλά και ο τρόπος μου για να δείξω στους ανθρώπους μου ότι τους φροντίζω. Θα πρέπει όμως να εντάξω στο πρόγραμμά μου και κάτι για το σώμα μου, όχι για λόγους καλαισθησίας, αλλά υγείας. Μεγαλώνω και νιώθω ότι το σώμα μου θέλει φροντίδα και πρέπει να σου πω ότι είμαι γεννημένη τεμπέλα.
Πώς βλέπεις το εγχώριο τηλεοπτικό τοπίο; Υπάρχουν προκλήσεις που θα πρέπει να ξεπεραστούν, τομείς που θα πρέπει να εκσυγχρονιστούν, προκειμένου η τηλεόραση να παραμείνει ένα εδραιωμένο μέσο ενημέρωσης για μια μεγάλη γκάμα ηλικιών;
Θέτεις το πιο σοβαρό ζήτημα του χώρου μας. Αν είχα απάντηση, θα ήμουν σοφή. Αλλά δεν είμαι. Νιώθω ότι μας λείπει η ωριμότητα. Η ωριμότητα όχι όσον αφορά το να αντιληφθούμε τη νέα κατάσταση, αλλά να την αποδεχτούμε και να προσαρμοστούμε σε αυτήν. Τα σόσιαλ μίντια έχουν ενηλικιωθεί κι εμείς είμαστε ακόμα στην εφηβεία. Και ως έφηβοι τα αντιμετωπίζουμε… Επιπόλαια, παρορμητικά, ανάλαφρα. Και η παγίδα είναι να χαθεί η σοβαρότητα και κυρίως το στοίχημα της αλήθειας και της είδησης. Υιοθετούμε ανερυθρίαστα οτιδήποτε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο. Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο.
Έχεις κάποια μυστική υπερδύναμη για να διαχειρίζεσαι το multitasking; Ποιες συμβουλές θα έδινες σε κάποιον σχετικά με την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής;
Δεν υπάρχουν μυστικά και υπερδυνάμεις όσον αφορά την προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή. Είμαστε οι επιλογές μας και οτιδήποτε αποφασίσουμε έχει κόστος σε όλη μας τη ζωή. Πότε η πλάστιγγα γέρνει από τη μία πλευρά, πότε από την άλλη. Και δεν θα με πείραζε αν το κόστος το πλήρωνα μόνο εγώ. Το πληρώνει ωστόσο το παιδί μου, ο σύντροφός μου κ.ά. Ευτυχώς όμως, είμαι από τις τυχερές, γιατί έχω πάντα τη στήριξή τους. Ξέρεις, αυτό είναι ευλογία.
Μετά την εμπειρία που είχες τόσο στον ΣΚΑΪ όσο και στην ΕΡΤ, ποιες πιστεύεις ότι είναι οι διαφορές στον τρόπο λειτουργίας, στον σκοπό και στη φιλοσοφία της δημόσιας και της ιδιωτικής τηλεόρασης;
Θα σε εκπλήξω και θα σου πω ότι δεν υπάρχουν διαφορές. Γιατί έχουν τον ίδιο σκοπό, την ενημέρωση. Άμεση, έγκαιρη, έγκυρη ενημέρωση. Η ΕΡΤ που έζησα εγώ είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν ήταν κρατική τηλεόραση, ήταν δημόσια τηλεόραση. Η κάλυψη των ειδήσεων ήταν αντικειμενική και πολυεπίπεδη. Ήμουν περήφανη που δούλευα εκεί. Όπως περήφανη είμαι και τώρα, που επέλεξα και με επέλεξε ο ΣΚΑΪ.
Πες μου ένα τραγούδι που σου κόλλησε πρόσφατα και το ακούς ξανά και ξανά.
Είμαι mainstream και κολλάω με τα τραγούδια που βάζει η κόρη μου στο σπίτι. Αυτή την περίοδο, λοιπόν, περνάει τη φάση των Coldplay, απομεινάρι καλοκαιρινής συναυλίας, οπότε παίζουν πολύ τα τραγούδια τους στο σπίτι και στο αυτοκίνητο.
«Δεύτερη ζωή δεν ζούμε», έχεις πει σε μια συνέντευξή σου στο παρελθόν. Όταν κοιτάς την επαγγελματική διαδρομή σου, ποιες είναι οι στιγμές και οι άνθρωποι που σε διαμόρφωσαν όσον αφορά την καριέρα σου;
Είμαι ευλογημένη –κι αυτό το έχω επίσης πει– γιατί έμαθα δίπλα σε δημοσιογράφους, όχι σταρ. Μπήκα στον χώρο το ’95 και φιλοδοξούσαμε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Να περάσει η μέρα και στο… ταμείο της να είμαστε περήφανοι και ικανοποιημένοι ότι κάναμε το καλύτερο δυνατό. Ήμασταν αθώοι… υπέροχα αθώοι. Η ανέλιξη ήρθε με την εξέλιξη. Βήμα βήμα κάθε φορά και χωρίς να το καταλάβω, για να είμαι ειλικρινής. Κοιτώντας πίσω στα 30 χρόνια της πορείας μου, συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν χαρίστηκε. Όλα τα επαγγέλματα έχουν τις απαιτήσεις τους, όχι θυσίες. Αν φτάσεις στο σημείο να πεις ότι θυσίασες κάτι, τότε πρέπει να σκεφτείς ότι μάλλον διάλεξες λάθος. Και ναι, η κάθε στιγμή είναι διαφορετική, έστω κι αν επαναλαμβάνεται. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε πολλές στιγμές στη ζωή μας. Γιατί αυτές είναι τα «κάποτε», τα «τώρα», και αυτές θα χτίσουν τα «θα» μας.
