Απόφοιτος του Εθνικού, δεν ονειρευόταν να παίξει στην τηλεόραση. Αλλωστε, πολλές τηλεοπτικές δουλειές δεν φαίνεται να αφορούν τη γενιά του. Ο Γιάννης Τσουμαράκης συμμετέχει σε μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές της φετινής σεζόν, στην οποία αποδίδει «ρυθμό, χιούμορ και αμεσότητα». Άλλωστε, όπως λέει, το κοινό «δεν αντέχει άλλο να βλέπει μαχαιρώματα και αποκεφαλισμούς».
Ποια στοιχεία θαυμάζετε στον Στεφ;
Ζηλεύω την ελαφρότητά του, αλλά και το θάρρος που έχει ίσως και λόγω της άγνοιάς του σε σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό είναι και ένα στοιχείο της κωμωδίας.
Πού οφείλεται η επιτυχία της σειράς;
Αρχικά στην ανάγκη του κοινού, που μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε θέλει να αποφορτιστεί λίγο στον καναπέ του το βράδυ. Να παρακολουθήσει κάτι που θα τον κάνει να νιώσει καλά, δεν αντέχει άλλο να βλέπει μαχαιρώματα και αποκεφαλισμούς. Δεύτερον, η σειρά είναι σύγχρονη και παρουσιάζει ζητήματα της καθημερινότητας, έχει ρυθμό, χιούμορ και αμεσότητα. Επιπλέον, είναι μια σειρά για όλη την οικογένεια.
Στο «Έχω Παιδιά» δίνεται έμφαση στην αναζήτηση ισορροπίας ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική ζωή ενός γονιού. Μπορεί ο θεατής
να ταυτιστεί και ίσως να διαχειριστεί αυτό το ζήτημα στην καθημερινότητά του;
Ναι, αλλά μέσα από ένα κωμικό πρίσμα, για να γίνουν πιο ανάλαφρα. Θα μπορούσε το θέμα της σειράς να παρουσιάζεται σε μορφή δράματος. Το γεγονός όμως ότι προβάλλεται μέσα από την κωμωδία, πιστεύω ότι απενοχοποιεί τους γονείς. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν μπορείς να είσαι ο τέλειος γονιός, ο τέλειος επαγγελματίας. Και αυτό είναι εντάξει. Όπως είναι εντάξει και να σε εκνευρίζουν και λίγο τα παιδιά σου. Το θεωρώ φοβερά σημαντικό, γιατί γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία η οποία έχει βάλει πολύ ψηλά στάνταρ για τον άνθρωπο. Η κοινωνία μας δεν είναι ανθρωποκεντρική, αλλά τεχνοκρατική.
Πώς επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν έθεσα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή στον εαυτό μου. Ήταν κάπως η φυσική ροή των πραγμάτων, σαν να το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μεγάλωσα και σε ένα σπίτι που αγαπούσαν πολύ την τέχνη και μιλούσαν για το θέατρο. Η μητέρα μου είναι θεατρολόγος, ο πατέρας μου έχει σπουδάσει και μουσική κι εγώ φοίτησα στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα με κατεύθυνση στο θέατρο. Αργότερα έδωσα Πανελλαδικές Εξετάσεις και πέρασα στη Φιλολογία, αλλά πέρασα και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, από όπου αποφοίτησα με άριστα.
Τι θα σας μείνει αξέχαστο από τις σπουδές σας στο Εθνικό;
Η αίσθηση της ασφάλειας ως προς τον πειραματισμό και ως προς τον χρόνο. Για τρία χρόνια μπορούσα να δουλεύω με τον εαυτό μου, με τα κείμενα και όλα όσα κάναμε στο τμήμα. Και δεν είχα άγχος για το τι θα ακολουθούσε μετά.
Η τηλεόραση ή το θέατρο είναι πιο κοντά στον χαρακτήρα σας;
Επειδή η αφετηρία μου για να ασχοληθώ με την υποκριτική ήταν το θέατρο, δεν είχα όνειρο όταν ήμουν μικρός να παίξω στην τηλεόραση. Τώρα, που έχω ηρεμήσει και εξοικειωθεί με αυτό το μέσο, το έχω αγαπήσει πολύ, σχεδόν εξίσου με το θέατρο, αλλά με άλλο τρόπο. Μου αρέσει η δουλειά με την κάμερα και πλέον απολαμβάνω και το γύρισμα. Η θεατρική πρόβα, την οποία αγαπώ, έχει μια άλλη διαδικασία και βλέπεις τον εαυτό σου πώς εξελίσσεται μέσα σε δύο μήνες κάνοντας την ίδια σκηνή. Η τηλεόραση σε αναγκάζει να ζήσεις σε ένα παρόν πιο ιδιαίτερο από ό,τι στο θέατρο, ξέρεις ότι σε δέκα λεπτά η σκηνή θα έχει τελειώσει. Κάπως σου επιβάλλεται η διαδικασία να είσαι απόλυτα στο τώρα.
Παρακολουθεί η γενιά Z τηλεόραση;
Όχι, δεν παρακολουθεί. Αυτή η γενιά μεγαλώνει με τις πλατφόρμες, η πληροφορία είναι πολύ μεγαλύτερη και η σύγκριση με παραγωγές του εξωτερικού που μπορεί να προσελκύουν το κοινό της γενιάς Ζ είναι αναπόφευκτη. Το νεανικό κοινό χρειάζεται μια τηλεοπτική παραγωγή που να το αφορά. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική τηλεόραση άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει και οι σειρές να αφορούν και αυτή τη γενιά, με σύγχρονα θέματα.
Ποιες είναι οι δικές σας αγαπημένες εγχώριες ή ξένες σειρές;
Παρακολούθησα πρόσφατα και μου άρεσαν τα The Bear, Normal People, Μικρό ταρανδάκι, Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ.
