Επιστρέφοντας σπίτι μετά την τηλεφωνική μας επικοινωνία, «πετυχαίνω» τη Ρένια Λουιζίδου σε φωτογραφία στον συρμό του μετρό, όπου διαφημίζεται η νέα παραγωγή της ΕΡΤ Η Μαρία που έγινε Κάλλας, σε σκηνοθεσία Όλγας Μαλέα. Εκεί η δημοφιλής ηθοποιός ερμηνεύει την Ισπανίδα Ελβίρα ντε Ιντάλγκο, την πρώτη δασκάλα που ανακάλυψε και καλλιέργησε το ταλέντο της νεαρής σοπράνο την περίοδο της ιταλικής και της γερμανικής κατοχής.
Έχω διαβάσει πως η μητέρα σας ήταν εκπαιδευτικός. Έπαιξε κάπως αυτό υποσυνείδητα ρόλο στον τρόπο που ερμηνεύσατε τον ρόλο της Ελβίρα ντε Ιντάλγκο;
Δεν νομίζω πως έπαιξε ρόλο. Έχω όμως μια αίσθηση που πήρα από εκείνη, αυτού του ιδιαίτερου είδους ευθύνης που έχει ο δάσκαλος για τους ανθρώπους που καθοδηγεί, και μπορεί υποσυνείδητα να λειτούργησε μέσα μου.
Βέβαια, η σχέση της Ελβίρας με τη νεαρή Κάλλας μοιάζει περισσότερο μητρική.
Μα η Ελβίρα ανέλαβε προσωπικά το θέμα με τη Μαρία. Κατάλαβε ότι έχει κάτι σπάνιο στα χέρια της και το μεταχειρίστηκε διαφορετικά από όλους τους μαθητές της. Δεν είναι η συνηθισμένη σχέση δασκάλας – μαθήτριας. Η Ελβίρα είναι μια δασκάλα που βρίσκει στα χέρια της έναν θησαυρό. Κανονικά δεν πρέπει ένας ή μια εκπαιδευτικός να συμπεριφέρεται έτσι, αλλά, αν πέσει στα χέρια σου ο Αϊνστάιν ή η Κάλλας, πώς αλλιώς να κάνεις;
Εσείς είχατε τέτοιες εκπαιδευτικούς στη ζωή σας;
Δύο φιλολόγους στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, που μου άνοιξαν ένα παράθυρο στον κόσμο και υπήρξαν καθοριστικές για την εξέλιξή μου. Στη διάρκεια της ζωής μου ανατρέχω πολλές φορές σε εκείνες. Μάλιστα, η μία συνέβαλε στο να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή.
Ανατρέχοντας στην καριέρα σας, παρατηρώ ότι ερμηνεύετε κυρίως δυναμικούς ρόλους. Είναι τυχαίο;
Φαντάζομαι ότι μετά από 35 χρόνια στη δουλειά, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Κάπως έτσι με διαβάζουν οι άνθρωποι του κάστινγκ. Δεν ξέρω αν είναι σωστό. Μάλλον θα δίνω μια τέτοια αίσθηση.
Δεν νιώθετε πως εκπέμπετε δυναμισμό;
Δεν θα το έλεγα ή τουλάχιστον εγώ δεν το βιώνω έτσι. Είναι πολύ πιθανό οι άλλοι να βλέπουν σ’ εσένα κάτι δυνατότερο από αυτό που βιώνεις. Δεν σημαίνει όμως ότι είσαι έτσι. Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα δυναμική, ούτε πως είμαι κάποιος «καβαλάρης» της ζωής με αυτοπεποίθηση. Απλώς προσπαθώ να επιβιώσω με κόπο και προσπάθεια σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και στη ζωή. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν καταδέχομαι να μεμψιμοιρώ ή να επικαλούμαι τις αδυναμίες μου για να καταφέρω να επιβιώσω. Δεν το επιτρέπει ο εγωισμός μου.
Ξέρετε, για τους φαν της τηλεοπτικής μυθοπλασίας, η συνύπαρξή σας με την Ελένη Ράντου στη μικρή οθόνη μάς ταξίδεψε στο σύμπαν του Χάρη Ρώμα, καθώς και οι δυο σας υπήρξατε παρτενέρ του σε διαφορετικές σειρές, αλλά δεν σας είδαμε ποτέ στην ίδια σκηνή.
Δεν το είχα σκεφτεί καν πως είμαστε και οι δύο παρτενέρ του Χάρη Ρώμα, που μας βασάνισε και τον βασανίσαμε τηλεοπτικά. (Γέλια). Για μένα, η Ελένη είναι φίλη και συνάδελφος. Όταν τη σκέφτομαι, έχω μια συνολική εικόνα γι’ αυτήν. Ήταν μια πολύ ωραία ευκαιρία να βρεθούμε τηλεοπτικά. Το λέγαμε στα γυρίσματα πως είχαμε παίξει μια φορά σε κάτι αυτοτελή επεισόδια μιας αστυνομικής σειράς. Και τώρα, όμως, είχαμε λίγες σκηνές μαζί, διότι ήμασταν «αντίπαλες». Μακάρι να παίξουμε ξανά μαζί, αλλά παραμένει ξεκαρδιστικό που μας βλέπετε ως παρτενέρ του Χάρη Ρώμα.
Για τη γενιά Ζ, είστε η Χαρά Χάσκα. Για την επόμενη γενιά, την Άλφα, έχετε ταυτιστεί με τη Χαρούλα Χαμπέα στο Σόι σου. Για τους Μillennials, το Αστροπελέκι στους Απαράδεκτους ή η Αλίκη στο Οι παντρεμένοι έχουν ψυχή.
Έχετε μια διαγενεακή σχέση με το κοινό.
Ναι, είμαι σαν την παλιά διαφήμιση του γάλακτος που μεγαλώνει γενιές και γενιές. (Γέλια). Με εκπλήσσει. Τη στιγμή που συνέβαιναν αυτά, δεν ήξερες ότι θα επιβιώσουν, για να κάνεις μια καταγραφή τού τι επίδραση έχουν. Δεν τα αντιμετωπίζεις σαν ιστορία, διότι στην πορεία έχουμε κάνει κι άλλα σίριαλ, τα οποία δεν άφησαν τόσο έντονο αποτύπωμα. Ας πούμε, για τη γενιά μου, το αντίστοιχο ήταν οι ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Υπάρχει κάποιο είδος ευθύνης σε αυτό;
Όταν αποκτά σημασία για τόσο κόσμο, πρέπει να σκεφτείς τη διαχείριση του πράγματος, διότι δεν είσαι μόνο ο εαυτός σου. Αυτή η ταύτιση σε δεσμεύει, δεσμεύει το τι θα κάνεις στο μέλλον σου. Όταν είσαι ταυτισμένος μέσα στο μυαλό του κόσμου με ένα συγκεκριμένο πράγμα, είτε αυτό λέγεται Χαρά Χάσκα, είτε Αστροπελέκι, είτε Χαρούλα, ούτε θέλει ούτε μπορεί να σε δει σε κάτι διαφορετικό. Του παίρνει καιρό να μετακινηθεί από αυτή την εικόνα. Και όσο πιο πολύ σε έχουν αγαπήσει, τόσο αργεί ο καιρός της μετάβασης. Επομένως, κάθε επαγγελματίας που βιοπορίζεται από αυτό το επάγγελμα αποκτά ένα ακόμα ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει.
Μοιράζεστε τις απόψεις σας;
Ζούμε σε περίεργες εποχές, όπου όλοι έχουμε γνώμη, είτε εμπεριστατωμένη είτε αυθαίρετη, με τον λόγο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. Φυσικά θα ήθελα να μοιραστώ τη γνώμη μου, όταν συντρέχει κάποιος λόγος ή για θέματα που κατέχω. Ωστόσο, αυτή η μανία της εποχής, να σηκώνουμε το δάχτυλο και να υποδεικνύουμε στους άλλους τι πρέπει να κάνουν, γνωρίζουμε – δεν γνωρίζουμε, με απωθεί και δεν νομίζω ότι βοηθάει σε κάποιον διάλογο. Αισθάνομαι ότι οι γνώμες είναι ένας τρόπος να βγουν στην επιφάνεια τα νεύρα και ο θυμός των ανθρώπων.
Θα λέγατε τα ίδια πράγματα αν σας έκανα την ίδια ερώτηση πιο παλιά;
Θα έλεγα ότι βεβαίως και πρέπει να λέμε τη γνώμη μας και πως ο διάλογος είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει ο κόσμος μπροστά. Δεν σταματάω όμως να εκπλήσσομαι με το πόσες απόλυτες απόψεις υπάρχουν για όλα αυτά τα θέματα. Δεν θέλω, βέβαια, να πιστεύω ότι είναι κάτι μόνιμο. Νομίζω ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίσκονται στα παιδικά τους χρόνια και έχουν ανεμοβλογιά, παθαίνουν ιλαρά ή βγάζουν δόντια. Ελπίζω στο μέλλον να ισορροπήσουν σε κάτι νορμάλ.
Βέβαια, με την τροπή που έχουν πάρει, αν συνυπολογίσουμε και την κατάργηση του fact-checking από τη Meta, που ανοίγει τον δρόμο στη ρητορική μίσους, έχουμε πολύ δρόμο γι’ αυτό το μέλλον.
Πράγματι, στην εποχή του ΑΙ κιόλας, δεν είναι η πιο σοφή ιδέα του κόσμου. Η ανθρωπότητα, όμως, έχει δώσει μάχες για το δικαίωμα του ανθρώπου να λέει τη γνώμη του. Είναι κρίμα να το ευτελίζουμε με αυτόν τον τρόπο.
Για το 2025 πείτε μου ένα πράγμα που θα θέλατε να αλλάξει.
Μόνο ένα; Λίγο να παρακολουθήσω την ειδησεογραφία, βρίσκω χιλιάδες πράγματα που θα έπρεπε να έχουν αλλάξει. Κατά τη γνώμη μου, το νούμερο ένα είναι το θέμα του κλίματος. Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω τι δεν πιάνουμε σε αυτό που συμβαίνει. Να, τώρα κάηκε η Καλιφόρνια. Τι περιμένουμε να συμβεί για να κινητοποιηθούμε και να καταλάβουμε ότι δεν είναι ο πλανήτης που κινδυνεύει, αλλά η ανθρώπινη παρουσία στον πλανήτη; Ο πλανήτης θα προσαρμοστεί, όπως και να έχει. Αφού μιλάμε για τόσα θέματα, ας μιλήσουμε και γι’ αυτά που είναι ζωτικής σημασίας.
